Κάτω απ' τον μελανιασμένο ουρανό
διαγράφονται οι ρυτίδες της αυταρέσκειας.
Δραπετεύω ,κρατώντας λίγα ψίχουλα,
φωνές νοσταλγίας
αγκιστρωμένες στο χάος.
Ξεφυλλίζοντας το αύριο
στέκω μετέωρος
στο χείλος της καταστροφής.
Χωρίς επίγνωση κινδύνου
ασελγώ με πράξεις φθαρτές.
Καθισμένος στο έδαφος
αγναντεύω το πανηγύρι της ζωής.
Ο άνθρωπος φκιάχτηκε να στέκεται όρθιος.
Carpe.
Η φωτογραφία είναι από https://www.lifo.gr/
Πολύ καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφή