Θα ήμουνα στην Τετάρτη τάξη του δημοτικού. Ένας συμμαθητής μου είχε πρόωρη ανάπτυξη και ήταν ψηλότερος απ’ όλους μας. Έτσι φαινόταν μεγαλύτερος για την ηλικία του. Μια βροχερή Τετάρτη απόγευμα, εκεί που πήγαινε καθημερινά σαν απλός θεατής, τζαμπατζής στον κινηματογράφο προσφέροντας υπηρεσίες στο μπαρ, δηλαδή στο κυλικείο, άσχετα αν δεν πούλαγε ποτά, παρά μονάχα αναψυκτικά, γλυκά και ξηροκάρπια. Τα τελευταία γίνηκαν η αφορμή, αφού το μπαρ είχε ξεμείνει να ξεκινήσει, να κατεβαίνει στο Κέντρο μοναχός.
Τον οδήγησε ο πατέρας του μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Εκεί τον εμπιστεύθηκε σε ένα γνωστό του, λέγοντάς του να τον συνοδέψει, αφού πήγαινε κι εκείνος στην Αθήνα. Ήταν πραγματικός κύριος, μια και δεν τον άφησε να βγάλει εισιτήριο, πλήρωσε εκείνος και το δικό του.
Στην οδό Σωκράτους κοντά στην Ομόνοια ήταν το κατάστημα με τους ξηρούς καρπούς. Πήγαινε εκεί μαζί με τους γονείς του και τον γνώριζαν στο μαγαζί. Ο πατέρας του, τον είχε προμηθεύσει με ανάλογο σημείωμα τι πράγματα θα ψώνιζε, παρακαλώντας να συνοδεύσει κάποιος υπάλληλος παρακάτω στην αφετηρία του λεωφορείου. Ευχαρίστησε τον άνθρωπο του μαγαζιού. Μπήκε στο λεωφορείο του γυρισμού.
Η στάση ήταν απέναντι του κινηματογράφου, έτσι δεν υπήρχε καμιά δυσκολία στην επιστροφή. Όλα καλά πήγαν. Καμαρώνοντας έχοντας πάρει αέρα που επέστρεψε, μόνος κι ασυνόδευτος!
Την άλλη μέρα το πρωί μας έλεγε το κατόρθωμά του στο σχολείο. Κάποιοι τον άκουγαν προσεκτικά. Ένας του είπε: "Μούσιιιιι, άντε ρε που σ’ άφησε ο πατέρας σου, με κάποιον πήγες." Ένας άλλος: "Δε φοβήθηκες"; Μάλλον ο δεύτερος ίσως, κάτι ήξερε. Έλα όμως να δεις στη συνέχεια τι εμπειρία απέκτησε.
Τα πρωινά της Κυριακής, τα μαγαζιά άνοιγαν για ολιγόωρη λειτουργία. Προέκυψε ανάγκη αγοράς ξανά ξηρών καρπών, τότε εθελοντικά είπε: "Θα πάω μόνος μου". Αφού τώρα πια έμαθε και τον έστειλαν.
Πήγε στο λεωφορείο. Μπήκε από την πίσω πόρτα που ήταν ο εισπράκτορας, και έκοψε εισιτήριο. Τα αυτοκίνητα εκείνα είχαν τη μηχανή μέσα στην καμπίνα, σκεπασμένη με καπό. Δεν είχε πολλούς επιβάτες, άδειες οι περισσότερες θέσεις. Προτίμησε να κρατηθεί από τη χειρολαβή, για να χαζεύει τη διαδρομή. Παρακάτω κι ενώ δεν είχε κάνει καμιά στάση ακόμη, έρχεται κοντά του ένας και ξαφνικά πέφτει πάνω του σ’ ένα φρενάρισμα. Του έπιασε το πόδι στο ύψος της τσέπης. Τραβήχτηκε. Γύρισε τον κοίταξε με άγρια ματιά και εκείνος του χαζογέλασε. Ήταν ένας άγνωστος. Απομακρύνθηκε. Ξανά αυτός τον πλησίασε. Τότε τον σπρώχνει, προχωράει μπροστά, ακριβώς κοντά στον οδηγό, πάνω στο καπό της μηχανής. Τον ξαναπλησιάζει πάλι. Αυτή τη φορά δεν του τη χάρισε. Επηρεασμένος από τις ταινίες που έβλεπε, αντέδρασε, γύρισε πριν τον ακουμπήσει, εκείνος ο ενοχλητικός και του έδωσε μια αγκωνιά, εκεί που δεν το περίμενε. Διπλώθηκε και τραβήχτηκε. Αμέσως στην πρώτη στάση κατέβηκε. Ο εισπράκτορας δεν είχε δει τόση ώρα εκείνο τον ενοχλητικό τύπο. Αντιλήφτηκε καθυστερημένα που διπλώθηκε, ο "κύριος" και ρώτησε τι συμβαίνει. Ήταν πια αργά. Χτύπησε το κουδούνι για στάση και κατέβηκε.
Φτάνοντας στο τέρμα με γρήγορο βήμα μπήκε στο κατάστημα. Ο καταστηματάρχης μόλις τον αντίκρισε, κατάλαβε πως κάτι είχε, επόμενο ήταν να ρωτήσει. Του τα ’πε εν συντομία. Πρόσεχε παιδί μου υπάρχουν πολλοί άρρωστοι ανάμεσά μας. Ετοιμάστηκε η παραγγελία του. Είπε πήγαινε και να προσέχεις. Θα σε συνοδεύσει ο υπάλληλος μου, μέχρι να πάρεις το λεωφορείο. Φυσικά με το που επέστρεψε, διηγήθηκε το συμβάν.
Η μητέρα του είπε στον πατέρα του: "Το παιδί είναι μικρό, δεν καταλαβαίνεις είναι επικίνδυνο να κυκλοφορεί μόνο του".
Κι εκείνος της απάντησε: "Να μάθει, να προσέχει. Ο παθός είναι μαθός!"
Έτσι έγινε κι ένα μικρό παιδί δέκα χρονών, πήρε το βάπτισμα-μάθημα για τις παγίδες της ζωής! Με το που άρχισε να κυκλοφορεί μόνο του.
Γιάννης Κοκκάλας Νέα Σμύρνη 23 του Νοέμβρη 2020
Φωτογραφία ΒΙΝΤΕΟ: Νέα Σμύρνη 1963! Λεωφορείο εκείνης της εποχής και στο βάθος η Αγία Φωτεινή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου