ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ "ΑΤΙΤΛΟ"

Δεν κλαίω πια γράφοντας στίχους
κι αναρωτιέμαι αν έχω στραγγίσει από επιθυμίες
ή αν η έμπνευση είναι κλειδωμένη σε όργανα
που αγνοώ την ύπαρξη τους,
γιατί υπερφίαλοι μου φαίνονται εκείνοι
που με έπαρση μιλούν για τα ανθρώπινα πάθη
που κατέκτησαν πάνω από τόνους χαρτιού
δίχως να ΄χουν την κόπωση
των κουρελιασμένων ρυτίδων στο μέτωπο.
Κι ίσως να αγνοώ πως στη ψυχή μου
δεν υπάρχει χώρος για τίποτα ,
πως ίσως είναι κατειλημμένος ο χώρος
από επωάσεις αβγών που ο χρόνος θα δείξει αν σπάσουν
πριν προλάβουν να βγουν μελωδικά τα πουλιά.
Κι ο χρόνος αμείλικτα αφήνει τις αναμνήσεις σκιές
ξεθωριάζουν τα αισθήματα που τις προκάλεσαν
σαν τα ξεχασμένα ρούχα στον ήλιο
-ο ήλιος δεν είναι πάντα η καλύτερη επιλογή-
στα σκοτάδια φυλάσσεται η ωραιότητα των μυστικών μου
μέχρι να βρουν τον δακρύβρεχτο δρόμο τους.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κοιτώ τους ανθρώπους
σταθερά μες τα μάτια.

Φωτογραφία: Ντίνα Γεωργαντοπούλου