Ακολουθώντας το Άλφα και το Ωμέγα
στην επί του όρους ομιλία
σκίρτησε η ελπίδα μας.
Οραματιστήκαμε τον πηλό μας
ως μακάριο
μέτοχο του Δείπνου του μυστικού.
Μα οι σκηνές των δικαίων
χάνονται στην έρημο της καρδιάς μας
με κάθε βήμα που κάνουμε
οι μωροί!
Κι αν περίλυπη υπήρξε
η ψυχή του Κυρίου έως θανάτου
τι άραγε απομένει
για εμάς;
Παρά ο ίδιος ο θάνατος
να τον οσμιζόμαστε
σε κάθε μας αναπνοή.
Ευλογημένοι
στο θαύμα της ζωής
χρισμένοι στον αγώνα
της κατά Χριστόν θέωσης
θωρακισμένοι με τα Τίμια Δώρα
ωστόσο λιπόψυχοι
μπρος στο αναπόφευκτο πέρασμα...
Και πως όχι;
Πεπτωκότεςεσμέν
στη ματαιότητα των επιγείων.
Αποκοιμίζουμε τη θεϊκή μας πνοή
με την παρακοή της εγρήγορσης.
Περιπατόντες εν τη σκοτία
παραμένουμε θεατές
του δικού μας πάθους
με προδότη το είδωλο της φιλαυτίας
και προσωρινό νικητή
τον Άδη.
Ολιγόπιστοι θνητοί είμαστε
και μόνον αυτό.
Κύριε ελέησον…
Τσαμάκη Βασιλική
Β΄ Βραβείο Θ΄ Παγκόσμιος Διαγωνισμός Ποίησης
Αμφικτυονία Ελληνισμού
https://tsamakivasiliki.blogspot.com/
Η εικόνα είναι από pixabay.com
Συγχαρητηρια εξαιρετικο απο καθε αποψη
ΑπάντησηΔιαγραφή