Μα εκείνος έπρεπε να την προλάβει!
Πάσχιζε να γεμίσει μ’ οξυγόνο τα πνευμόνια του
να της ουρλιάξει την αγάπη.
Μα μύριζε ο καιρός αιθάλη, αιθάλη και μπαρούτι
και το φεγγάρι λαβωμένο πια ξεψύχαγε.
Τα κρίνα μάτωναν κι αυτά τραυματισμένα.
Τύμπανα έσκουζαν στις λεωφόρους
με τις μεμβράνες τους να πάλλονται αλλόκοτα.
Ένα ποτάμι άλικο τού μούσκευε τα πέλματα.
Χέρια μαντέμια του έκλειναν το στόμα.
Κι οι αλυσίδες του κι αυτές,
πρώτη φορά, κλαίγαν σκουριά απαρηγόρητες.
Μα εκείνος έπρεπε να την προλάβει!
Εκείνη χάνονταν
σαν σε κινούμενη άμμο, μες στον όχλο.
Στο ένα της χέρι μια μεσίστια παντιέρα.
Στα χείλη, ένα φιλί που έχασκε ανεπίδοτο.
Μέσα στο πλήθος με τα λαρύγγια τα ξεριζωμένα.
Τρόμος, ριπές, κόσμος που έτρεχε
κι οι συμπληγάδες των καιρών που τους συνέθλιβαν.
Μα εκείνος έπρεπε να την προλάβει!
Την ύστατη ώρα πριν να δύσει η εικόνα της,
«Ελευθερία, σ’ αγαπώ!» της φώναξε.
Μία ριπή
και ένα στερνό σπαρτάρισμα στο μάτι.
Κι ο ποιητής που έγραψε:
«Τούτο θαρρώ πως είν’ ελευθερία:
Να ’ν’ μπορετό κάθε στιγμή
τ’ όνομα της αγαπημένης σου
παντού και δυνατά να το φωνάζεις».
Βαρβάρα Χριστιά
Συλλογή Ασυμφωνία τύπου Ξι, Εκδόσεις Πικραμένος 2019
Βίντεo: Giota Tota Pocahodas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου