Μέσα μου πάντα θα κυλάς αρχές του Μάρτη με την ορμή μιας ανελέητης βροχής θα 'μαι στης μνήμης σου δεμένη το κατάρτι και στης ψυχής μου τους βυθούς θα αντηχείς. Ένα φεγγάρι στο κορμί σου θ' ανατέλλει θα 'σαι στο στήθος μου μια ανοιχτή πληγή χωρίς φτερά πώς να πετάξουν οι αγγέλοι που δεν γεννήθηκαν να ζήσουνε στη γη; Με την ανάσα μου αχνές γραμμές χαράζω πάνω στο τζάμι του καιρού, σύννεφο γκρίζο γίνομαι άνεμος κι έτσι λίγο σου μοιάζω για σένα πάντα κάθε άνοιξη δακρύζω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου