Παλίρροια κατέκλυζε τα σπλάχνα σου
καθώς ψιθύριζες στο κύμα τ' όνομά του,
τότε το βλέμμα σου χανόταν στον ορίζοντα
καταμεσής τ' ωκεανού και του θανάτου.
Κι όμως το πίστεψες πως ίσως να γινότανε
ν' αναστηθούν από τις στάχτες παλιές μνήμες
κι εκείνος σαν το πέλαγος να 'ρχότανε
γυμνός, να στάζει αλμύρα, φως, οδύνες.
Με πόσες πλάνες τη ζωή σου τη συντήρησες
σε πόσα ανώφελα ξοδεύτηκες ταξίδια
θα φύγω είπες, όμως να που ξαναγύρισες
κι ίδιος ο πόνος σου γυρνά, η θλίψη ίδια...
Υπέροχο! Μπράβο σου Κατερίνα!
ΑπάντησηΔιαγραφή