Φθινοπώριασε…
Τα φύλλα αφήνονται στον έρωτα του άστατου αγέρα
λικνίζονται, ανέμελα χορεύουν στ’ άγγιγμά του
τους νέους κόσμους ν’ αντικρίσουν λαχταρούν
μα χάνονται απλά, πέφτουν πιο πέρα…
Βρέχει…
Σαν δάκρυα απελπισίας πέφτουν οι στάλες της βροχής
ανίκανες οργή και προδοσία να ξεπλύνουν.
Τους δρόμους πλημμυρίζουν, τα ρυάκια
σβήνουν τη δίψα και ποτίζουν το χώμα όλης της Γης…
Νυχτώνει…
Χάνονται οι ζητιάνοι της ζωής που ολημερίς το χέρι απλώνουν
και την ανάγκη βάζουν πάνω απ’ το ‘εγώ’ και το ‘αυτός’.
Σαν τα πουλιά μαζεύονται, κουρνιάζουν στη φωλιά τους
τα μουσκεμένα πόδια, τα μάτια τους στεγνώνουν…
Γιούλη Μποϊντά - Νοέμβριος 2020
Εικόνα από το Pinterest
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου