Ένα σάλτο μορτάλε δεν αξιώθηκα.
Μόνο να ασκούμαι σε ασκήσεις λήθης και μνήμης.
Ό,τι έχει απομείνει από τους 1060 χιλιόκυκλους είναι ξαναμμένα πρόσωπα, πυροβολισμοί,ομοβροντίες,αίμα.Πείσμα.
Όχι,δεν ήμουν εκεί...
Ένας Marinos ,ένας Άκης,μια Ελένη και κάποιοι άλλοι μου θυμίζουν τα νιάτα μας στα οδοφράγματα κάποιων επετείων αργά το βράδυ στην Πατησίων.
Ύστερα χαθήκαμε σε ρεαλισμό,υπόγειες διαδρομές,αδιέξοδα,παλινωδίες.Λιχνίστηκαν οι μέρες μας σε γκρεμούς.Όλο μας το βιος είναι οι φόβοι μας,οι φυλακές μας,οι ταπεινώσεις μας.Και τα φωτεινά μάτια των παιδιών μας.
Για το "Ψωμί,Παιδεία,Ελευθερία" δεν ξέρω.Κι ανησυχώ.
Ξέρω όμως για κάτι ήρωες,άπαρτα βουνά.
Ξέρω για τα θανατονήσια,τον Άι Στράτη,τη Γυάρο,την Λέρο,τη Μακρόνησο.
Γροθιές υψωμένες ουρλιάζουν εντός μου.
Λάβαρα και συνθήματα.
Κάτι νύχτες βγαίνουν στους άδειους δρόμους και με τραβολογάνε στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας.
Κείνη τη ρημάδα την αυτοπραγμάτωση μήπως γλιτώσουμε.Παραμιλάει ακόμα,λένε.
Να προφτάσω,τη ρεβάνς να πάρω από το χάρο και τη λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου