Καλώς ήλθες κι απόψε στο στέρνο του συγνέφου,
στα στερνά μου χρόνια π´ ανθίζει το δάκρυ,
στα κύμβαλα των ευχών της πάλαι ποτέ ζωής,
με κείνο το ευχητήριο στα ηχηρά του χρόνου περάσματα..
Στις αποθήκες της μνήμης
τα περιστέρια θολά και κρύα δειλινά
με το μάτι ολόρθο και ξέσκεπο στις επετείους,
στις σημαίες, στα κόκκινα κεραμίδια
και στ´ ανηφόρια του ξερακιανού επιτεύγματος της επιβίωσης..
Γύρω-γύρω απλωμένα τ´ασπρόρουχα, μύά συνωμοσία της λευκότητος,
ν´ ανασάνεις μέλι απ´ του Υμηττού τις κορυφές,
θάλασσα απ´ τ´ ανώγεια της Πεντέλης,
μαρμάρινα δάκρυα απ´ του λήσταρχου Νταβέλη την ηχώ,
μιά γραμμή να διεισδύει στα μάτια και ν´ αναρωτιέσαι
ποιος μετακίνησε τον κόσμο μοίρες μακριά σου,
ποιος μοίρανε την άβυσσο και δεν σου φτάνει ο βίος..
Λυπημένη μου ελπίδα, καλώς ήλθες κι απόψε
σαν ξένη που δικαιούται προστασία..
Δεν έχω ναό να γείρεις, μάντη να συμβουλευτείς,
δωρική υπόσταση ν´ ονειρευτείς κι Ιωνική διάλεκτο να γράψεις..
Βολέψου με τ´ απομεσήμερο των περιστεριών,
κατέχουν το πέταγμα,
καλώς ήλθες κι απόψε..
Μαρίνα Σολδάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου