Εκείνο το βράδυ τη βρήκε να σιδερώνει ένα κόκκινο φουστάνι από ταφτά. Άνοιγε μία-μία τις ζάρες του και έχωνε το σίδερο μέσα. Η εικόνα τον αναστάτωσε. Πλησίασε το φουστάνι και έχωσε τα χέρια του στο βαθύ ντεκολτέ του - εδώ θα στεκόταν το στήθος της. Η γυναίκα σήκωσε το σίδερο σε όρθια θέση και βημάτισε επί τόπου. “Μη μου το τσαλακώνεις”, την άκουσε να λέει. Τα χείλη της ήταν κλειστά. Ο άνδρας τράβηξε το φουστάνι από τη σιδερώστρα και το κόλλησε πάνω του. “Μόνο έτσι το τέλος του τέλους”, τον άκουσε να λέει. Τα χείλη του ήταν κλειστά. Η σιδερώστρα ταλαντεύτηκε με χάρη - επιτέλους, κάτι να κινηθεί εδώ μέσα, είπαν και οι δύο ταυτόχρονα. Ο άνδρας πήρε το φουστάνι από τους ώμους και το ταχτάρισε στα μάτια της. Η γυναίκα πήρε το σίδερο από τη λαβή και το ταχτάρισε στα δικά του. Ο άνδρας κράτησε το φουστάνι από τη μέση και άρχισε να βηματίζει, αριστερό-δεξί-αριστερό-δεξί, επί τόπου. Η γυναίκα τον ακολούθησε, αριστερό-δεξί-αριστερό-δεξί, επί τόπου. Ο άνδρας έχωσε το χέρι του στον ποδόγυρο και τον πασπάτεψε - εδώ θα ήταν τα λαγόνια της. Η γυναίκα έφτυσε στο σίδερο και το σίδερο έκανε τζισσς.
Γιατί μου έρχεται στο νου τούτη η εικόνα με έξω τα μέσα της; αναρωτήθηκε ο άνδρας. Πέταξε χάμω το φουστάνι της και το πάτησε. Γιατί μου έρχεται στο νου τούτη η εικόνα με έξω τα μέσα του; αναρωτήθηκε η γυναίκα. Τράβηξε το σίδερο από την πρίζα και του το πέταξε στο μέτωπο. Ακούστηκε ένα τζάμι να σπάει.
Το βράδυ κοιμήθηκε με το φουστάνι της.
Photo: Maria Kant “Paso Doble” Κεραμεικός 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου