ΕΛΕΝΗ Σ. ΑΡΑΠΗ {Το πολύτιμον ύδωρ}

Σε κάποια απόμερη γωνιά του πλανήτη, που ξεχύθηκε αστραποβολώντας μέσα απ’ τις κορυφές, ήταν μια φορά κ’ έναν καιρό μια πηγή, η Νεραϊδοπηγή. Στη γωνιά αυτή ζούσαν κάτι έξυπνα ζώα που μπορούσαν να ομιλούν την παλιά ομιλία, τη γλώσσα του Δάσους. Η φύση τους αποκάλυπτε όλα τα μυστικά της μέσα απ’ το θρόισμα του ανέμου, τ’ άγγιγμα των ρυτίδων των δέντρων, την ανατριχίλα στο πάτημα του ελάτου, μα πιο πολύ, πιο ξεκάθαρα, πιο δυνατά, μέσα απ’ τη ροή της λαλιάς του πολύτιμου ύδατος, μέσα από την Νεραϊδοπηγή. Δεν είχαν παρά να πιούν και ξάφνου όλες οι αισθήσεις τους να αφυπνιστούν. Το μόνο που ζητούσε απ’ αυτά τα έξυπνα όντα η Φύση - Νεραϊδοπηγή, ήταν σεβασμός¨ σεβασμός εαυτόν.

Όπως ήταν αναμενόμενο τα έξυπνα όντα, δε σεβάστηκαν το θείο δώρο της παλιάς ομιλίας, έγιναν αλαζονικά και υπερφίαλα, λαλίστατα. Δε σεβάστηκαν τη σιωπή, το άκουσμα της ροής, το αποκαλυπτικό θρόισμα του ανέμου. Νόμιζαν ότι βγάζοντας πολλαπλές, ηχηρές, έναρθρες κραυγές, θα μπορούσαν να νικήσουν τη μάνα τους, να την υποτάξουν στις δικές τους βουλήσεις. Η Νεραϊδοπηγή, απογοητευμένη από την αχαριστία επέλεξε την αυτοχειρία, στέρεψε. Ούτε στάλα από το «λάλον ύδωρ» να μην τρέξει ξανά, ούτε δάκρυ.

Για χρόνια, για αιώνες η Νεραϊδοπηγή φάνταζε σαν έναν βράχο ανέγγιχτο, το δάσος κλείστηκε ένδον, έγινε αφιλόξενος τόπος για τον υπερφίαλο άνθρωπο. Κι αυτός λησμόνησε εντελώς τον μύθο της Νεραϊδοπηγής, μα και την παλιά ομιλία. Κλειδώθηκε στην ακράτεια λόγου της πόλης, η Φύση απέκρυψε όλα τα μυστικά της.

Μόνο για μια στιγμή, όταν ένα αλλόκοτο παιδί, πραγματικά διψασμένο, άγγιξε λαχανιασμένο τυχαία τον ανέγγιχτο βράχο, ένα δάκρυ ξεχύθηκε σαν καταρράκτης, φώτισε την ματιά του. Εξαίφνης όλη η μνήμη επέστρεψε, αισθηματοποίησε τον λόγο του Δάσους. Άρχισε να την παρακαλά να λαλήσει ξανά το "πολύτιμον ύδωρ", να βρει συνοδοιπόρους, να μην φαντάζει σε όλους αλλόκοτος. Μα εκείνη του αποκρίθηκε πως μόνο όσοι έχουν ζωντανή την παιδική τους εστία, όλοι οι πλάνητες κι οι μεθοριακοί μπορούν να αφουγκραστούν το «ρόισμα της θροής…».

Δεν έχεις παρά «να μιλήσεις τα πράγματα», για να χαριστείς.

Αράπη Σ. Ελένη

H φωτογραφία ανήκει στην Ελένη Αράπη