ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ -ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πίνακας : Vassilis Michailidis

Φίλντισι και χρυσό,
γλαυκό και ουράνιο...

Η καρδιά γλυκοπετάριζε και νανουριζόταν,
κάτω από το γαλάζιο του ουρανού γλυκά κονταροχτυπιόταν.
Έρωτας και Θεός, ένα με την θάλασσα,
ένα του χαμόγελο όλο του κόσμου το βιος.
Και ήταν αυτό το μαϊστράλι που έφερνε την δική του μυρωδιά,
κύματα και γλαυκό ουράνιο, ξύλο, φίλντισι και μνήμη από την δική του αγκαλιά.
Ο ελαφροφτέρουγος μικρός είχε χαθεί μέσα στους παφλασμούς,
νησί νησί, λευκό λευκό,
ένα φιλί δρόμος χαμένος ο δικός του νους.

Και η καρδιά πετάριζε και αναρωτιόταν,
μαργαρίτες μια προς μια μάδαγε,
μια στα ύψη, μια στα βάραθρα βρισκόταν.
Μόνος, μόνη... Λέξη πικρή αλλά και σοφή...
Αλλά το δύο είχε άλλη γεύση,
μέλι και πορφυρό κρασί.
Φίλντισι και χρυσό,
γλαυκό και ουράνιο αυτό το αγαπώ.
Έσταζε και έλαμπε μέλι από κηρήθρα,
μέλισσα που βούιζε η καρδιά στα στήθια.
Και ένιωθε ζωντανός...
Ένιωθε ζωντανή...
Ακόμα και όταν λυσσομανούσαν τα κύματα ήταν μαζί.
Αυτός και αυτή.
Νησί, νησί,
γλαυκό και φίλντισι,
χρυσό φιλί.

"Έλα..." του έλεγε.
"Έλα μέσα στην δική μου αγκαλιά.
Βάλε το σώμα σου σιμά να σου δώσω του ήλιου τα πιο καυτά φιλιά.
Να πιεις νερό αθάνατο, σταγόνα σταγόνα και λαλιά.
Να χαθούμε μέσα στα σύννεφα τα αιθέρια, σάρκα στην σάρκα με πυξίδα της καρδιάς τα ελεύθερα πουλιά.
Έλα...
Έλα μην αργείς.
Κρασί και λάδι,
ψωμί που ζυμώνεται όλα σου καταγής.
Μυς, φλέβες και δόνηση ζωής.
Έλα...
Γεύση και φιλί...
Κρασί, αμπέλι και χυμός
ο θάνατος είναι μικρός,
ας τον ξορκίσουμε ευθύς.
Μην αργείς... "
" Έλα "...

30-12-2019

Πίνακας: Lena Vaka

Τα τετράγωνα αυτά αντρικά σου χέρια...

Τα τετράγωνα αυτά αντρικά σου χέρια!
Τόσο σταθερά, χτυπημένα,
αλλά και τόσο εκφραστικά.
Μέσα στην χούφτα σου νερό ζητούσα.
Νερό καθάριο και ξεδιψαστικό, πηγή ζωής, απαιτούσα.

Δύο χέρια ενωμένα,
θάνατος η απώλεια τους.
Σφιγμένα,
δυνατά αλλά και προδοτικά,
υποθέσεις, αοριστίες
και το γέλιο σου να διαπερνά
την ψυχή μου,
περιγελώντας με για την κρίση μου.

Ράπισμα, ράγισμα η απόφασή σου,
σκληρό και ανελέητο το γέλιο σου
να μου λέει με το γέλιο αυτό που λάτρεψα
μέσα στην ομήγυρη των φίλων σου, ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ.

Εγώ όμως ήμουν εκεί και περίμενα
με την ψυχή μου ήρεμη και την καρδιά να πάλλεται.
Απλά σαν απλός άνθρωπος έκανα λάθος.
Αυτά τα χέρια δεν μπορούσαν να με αγκαλιάσουν.

22-3-2016

Πίνακας: Βησσαρίων Γκεκόπουλος

Πάνω σε σκέψεις και υποθέσεις...

Πάνω σε σκέψεις και υποθέσεις,
σε άπειρες των σχέσεων προσθαφαιρέσεις.
Σε εντυπώσεις με γεύση από λάθος
και σε λόγια γραμμένα από της πονηριάς το άσχημο πάθος.
Ψυχές που αντιπαλεύουν ποια έχει το δίκιο,
χρησιμοποιώντας μεγάλες αλήθειες για να πουν του ψέματος το μεγαλύτερο μύθο.
Περπατούσα με ενός ήλιου την παρέα αλλά μέσα στην καρδιά μου και την υπόστασή μου καταιγίδα είχε μοιραία.

Πληγωμένη από πράξεις, από λόγια και καταστάσεις,
απορούσα ποια είναι η λύση ώστε η ψυχή μου να επιζήσει,
να επιβιώσει σε αυτήν την κατάσταση με μεγάλο Ηράκλειο άθλο.
Να υποστεί των " φίλων" την " καθάρια" αγάπη ή μήπως να επαναστατήσει στης ζωής της τα πάθη.
Να ζει σε έναν μικρόκοσμο που απομυζεί ο ένας τα λάθη του άλλου;
Που του κάνει τον φίλο αλλά τον χλευάζει και από πάνω;
Που χαίρεται με τις κακουχίες του " φίλου" και διαβάλλει τις αξίες του;
Που υποβιβάζει το ανώτερο και εξυψώνει το χειρότερο σαν να κάνει Ολύμπιο κατόρθωμα,
άξιο μεταλλίου μόρφωμα;

Αποφάσισα λοιπόν να επαναστατήσω, την καταιγίδα μου να ορίσω.
Μου αρέσουν οι ήλιοι οι αληθινοί, οι ακατέργαστοι, οι πραγματικοί.
Ένα γέλιο που βγαίνει από την ψυχή.
Ένα χάδι της αθωότητας εφαρμογή.
Ένα λάθος της παραδοχής, μια πράξη χωρίς την απαίτηση της ανταπόδοσης, της ανταλλαγής.
Οι σχέσεις λογικά δεν είναι εμπόριο,
ούτε σανίδι θεατρικό για ψυχαγωγία στον εγωισμό και του παραλόγου το λαθρεμπόριο.
Είναι καρδιά, είναι ψυχή, είναι φως, είναι ζωή.
Οι αληθινές σχέσεις πλάθουν ήθος, αποδέχονται αξίες, παραδέχονται ιδιαιτερότητες, κατανοούν συμπεριφορές και λειτουργίες.
Δεν διαβάλλουν, ούτε χλευάζουν, δεν φθονούν, ούτε κοροϊδεύουν και πισώπλατα αποδοκιμάζουν.
Άλλωστε και αυτοί κάτι ανάλογο γεύονται από την ζωή, μόνο με τον φόβο έως ουσία και με επικάλυψη υποτιθέμενη σεβάσμια αξία.

Ίσως ο στοχασμός είναι κακός αλλά πλάθει αξίες, λειτουργεί έως δάσκαλος εσωτερικός.
Ο άνθρωπος δεν είναι αντίγραφα.
Είναι ο καθένας μας ιδιαίτερος,
με προσωπικότητα και δική του σφραγίδα και οντότητα.
Μην λοιπόν το διαφορετικό το ποδοπατάμε,
ούτε να το διαβάλλουμε και να το περιγελάμε.
Η διαφορετικότητα στην σκέψη,
έκανε την ανθρωπότητα να διαπρέψει.

312-9-2016

Πίνακας: Κωνσταντίνα Καφύρα Βαρελά

Άτιτλο

Πάνω σε πράξεις της φυγής και σε λόγια της αντοχής,
πήρα τον πόνο της καρδιάς και τα κομμάτια της ανθρωπιάς,
να βρω έναν άνθρωπο αληθινό να του μιλήσω για τον σκοπό.
Ένα τραγούδι της ζωής, με γεύση γέλιου μιας εποχής και δάκρυ από τα βάθη της ψυχής.
Είναι όταν αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος πια, ότι κανείς δεν σε αγαπά, ότι μιλάς με άλλη μιλιά και σκέφτεσαι μη πραγματικά.

Μέσα σε δρόμους και παραδρόμους, αληθινούς και παράνομους, μέσα σε πόλεις και πολιτείες, εγώ μιλούσα αλλά ο καθένας έλεγε τις δικές του ιστορίες.
Στεναχωρημένη και απογοητευμένη κάθισα σε μια πέτρα και αποφάσισα να μην γυρίσω σε παλιές σκέψεις και υποθέσεις, να μονολογήσω.

Είχε βραδιάσει τώρα πια. Μαύρο σαν την σκέψη μου ο ουρανός αλλά το φεγγάρι εκεί, χρυσαφένιος οδηγός.
Μήπως τελικά πρέπει να σκεφτώ διαφορετικά,
να πάρω χρυσαφί του φεγγαριού, μαύρο λαμπερό του σκοταδιού, αυτό το κόκκινο της ζωής και σαν το σύννεφο να γίνω ένα με την αλήθεια της ψυχής.
Χρυσαφένια πουλιά να μου κάνουν παρέα, να μου λένε ειδήσεις για το τι γίνεται παραπέρα.

Να γίνω σαν σύννεφο και εγώ μια οπτασία, να μαθαίνω μυστικά, στον διαμαντόμαυρο καμβά της ουσίας.
Να βάλλω αυτό το κόκκινο της φωτιάς για στολίδι της αγάπης και το φεγγάρι στην αγκαλιά, για αληθινό έρωτα της καρδιάς, ο δικός μου επαναστάτης.
Να του πω όλα τα μυστικά, αυτά που έμαθα από παλιά, για τα όνειρα τα προφητικά, για τα λόγια της διαίσθησης, τα αληθινά.

Σηκώνω το βλέμμα μου, γεύομαι το σκοτάδι.
Μυρίζω την πλάση, μια ησυχία.
Ένα κάλεσμα ακούω από τον αέρα, μου λέει να πάω να γίνω μια παρέα με σημασία.
Έγινα ένα με τον ουρανό, έβαλα το φεγγάρι για οδηγό, κόκκινο της λατρείας φορώ και χρυσά πουλιά έχω για φρουρό.

Πίνακας : Ανδρέας Πετούσης

 Κέφι, κέφι και ζωή.

Φύλλα χρυσομελωμένα και εκστατικά,
δάχτυλα του αγέρα να χαϊδεύουνε γλυκά.
Να ταλαντώνονται σε έξαψη ερωτική,
δυο ζευγάρια χείλη, ψυχή ψυχή.

Βουνά και βουνοπλαγές,
ραχούλες πράσινες, δέντρα, πηγές.
Βλέμματα του καλοκαιριού καυτά,
μάγουλα κόκκινα, κάρβουνα αληθινά.

Χώματα εύφορα να προσκαλούν,
τζιτζίκια από οίστρο τρελά να τραγουδούν.
Ήταν σμαραγδένιο και ξελογιαστικό,
φύση και ελιές, σε έναν ονειρικό χορό.

Και αυτό το δέντρο σε έναν ρυθμό,
να φλερτάρει με τον αγέρα, σκοπό στο σκοπό.
Ώριμη, μεστή εποχή,
χρυσοποίκιλτη από του ήλιου το ζεστό φιλί.

Και τα φύλλα να χορεύουν,
τα λουλούδια τις μέλισσες να γέρνουν να χαρούν,
βότανα και πλάση με όλο τον πλούτο να τρέχουν να στολιστούν.

Νερό ζεστό από το μπρίκι,
πάνω τους ο άνθρωπος να χύσει προσμονούν,
να γίνει γιατρικό, καλούδι για το δέρμα να απλωθούν.
Αρώματα αληθινά,
οι ηλιαχτίδες έχουν χαρά.

Ένας παππούς έχει ξαποστάσει κάτω από μια κυδωνιά,
αυτός ο θεόρατος κήπος έχει χίλια δυο αγαθά.
Και μια φλογέρα να στολίζει με νότες,
κάθε πεντάγραμμο, κάθε λόφο, κάθε στενό,
τα ζουζούνια έχουν ξεχύθει αχόρταγα και αυτά στον σκοπό.

Χρυσός και ασήμι, δάκρυ και χείλη,
έρωτας και φιλί, η φύση έχει γιορτή.
Τα τζιτζίκια έχουν αποτρελαθεί.
Κέφι, κέφι και ζωή.

15-7-2019Σταματίνα Βάθη