ΧΑΙΔΩ ΜΠΟΥΣΙΟΥ "ΜΕΡΕΣ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟ ΓΕΝΑΡΗ"

Που λες,
στην πατρίδα
το χιόνι είναι πέπλο
κι αγκαλιάζει όλη την πλάση.

Δεν είναι όπως στην πόλη
σιδερένια πανοπλία
που κάνει τους ανθρώπους
να μουδιάζουν,
να κλείνονται στα σπίτια
μη τους βρει η βαρυχειμωνιά.

Το χιόνι στην πατρίδα
-μη γελάς-
είναι αλλιώτικο.
Το καρτερούν οι άνθρωποι
για να ντυθούν
τ’ άσπρο πουκάμισο του Θεού.

Το καρτερούν
και δε φοβούνται
αέρηδες και παγωνιά.
Έχουν ασπίδα τα βουνά,
τα Όντρια, τον Όρλιακα, τη Σκούρτζα
και μέσα τους κουρνιάζουν,
ξαποσταίνουν.

Στο πρώτο χιόνι
αχάραγα ξυπνούν
κι ανοίγουν μονοπάτια με τα φτυάρια.
Λαβύρινθο ανοίγουν
και μέσα στα σοκάκια του
διαβάζουν τις πατημασιές που αφήνουν,
το θάνατο και τη ζωή διαβάζουν,
τα εφήμερα περάσματα απ’ τη γης.

Που λες,
στην πατρίδα
δεν έχει ο χειμώνας μοναξιά.
Έχει μονάχα γέλια
κι ηπειρώτικα τραγούδια,
τζάκια αναμμένα στου Γενάρη τις
γιορτές
και παραθύρια που φεγγοβολούν.

Στον τόπο αυτόν οι άνθρωποι
τα δύσκολα μονάχα αγαπούν.
Πίνουν το χιόνι σε ποτήρι του κρασιού
καθάριο χιόνι, διάφανο,
μεταλαβιά από μέρες παιδικές
κι από ουράνια καλοσύνη.

Χ.Μ.

Η φωτογραφία είναι από το https://gr.pinterest.com/