στο ερμητικά κλειστό συρτάρι,
μέσα στο ξεχασμένο λεύκωμα
της περασμένης νιότης.
Και ξαφνικά, ο αέρας της ψυχής
φύσηξε φως απέραντο
και τα γράμματα αναδύθηκαν
απ’ το σκοτεινό τους πέρασμα
κι ήρθαν στου νου το λογισμό,
σα σύννεφο,
ακροβατώντας…
Και μ’ ένα Άλφα αθάνατο
-όχι στερητικό, μα κεφαλαίο-
σαν αιμάτινη ροή στις φλέβες,
ξεκινάς την πορεία σου στο άπειρο…
Κι έπειτα στέλνεις νάμα θεϊκό
με το Νι της νοσταλγίας
και του νόστου την ελπίδα.
Ζωγραφίζεις με χρώματα του έρωτα
το Έψιλον της ουράνιας ευτυχίας
και ταξιδεύεις μ’ ένα Μι μεθυστικό
σα μαϊστράλι σε ταξίδι αλαργινό,
παρέα με το Όμικρον του ονείρου
ολάκερο το σύμπαν ν’ ανταμώσεις…
Κι ύστερα, πρόβαλε η θεία σιγή
ψίθυρος σιγανός το Σίγμα,
στην αέρινη ψυχή σου ακουγόταν…
Τέλος ζήλεψε το θαυμαστικό
κι ήρθε περήφανο κοντά σου να σταθεί,
ν’ αγγίξει την πνοή σου,
με τα φτερά σου να υψωθεί …
Εσύ, ο Α Ν Ε Μ Ο Σ!
©Τζούλια Πουλημενάκου
Από την ποιητική συλλογή «Απρόσμενη Άνοιξη»
Κεφάλαιο ΙΙΙ «ΜΑΗΣ»
Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση
Β΄ Έκδοση – Αθήνα 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου