Μίλα μου για της Ανατολής
τα χρώματα ,
για τις στιγμές που ζήσαμε
στο Αϊβαλί,
είδα λιμάνια είδα και πέλαγα
γεμάτα σύννεφα
να τρικυμίζουν
σε στήθη γυμνόστηθα
κραδαίνοντας στα χέρια
γλυκόπικρα όνειρα
πάνω σε ράχες δελφινιών.
Θυμάμαι τις νύχτες
φως ν΄αντικατροπτίζεται
αναλαμπών
στα μάτια φτωχών
ν΄αγναντεύουν ερείπια
θυελλώδεις αγέρηδες
τα καπρίτσια καιρών.
Η πίκρα σφαλίζει
τα χείλη μας
χαμένα λιμάνια λογισμών
στων κυμάτων το βόλεμα
όλες οι θύμησες
πόσες φουρτούνες ακόμα
ν΄αντέξουμε,
πόσες θάλασσες πρέπει
να διασχίσουμε
ποιητικό απάγκιο
χάρτινο καραβάκι μου
εσύ κι εγώ.
Τις μουσικές του κόσμου
διανύσαμε,
στα φωτεινά μονοπάτια
του χρόνου,
ακόμη κι αν η ιστορία
της νιότης μας προσπερνά
μάνα μου την Ανατολή
ζωγράφισαν τα μάτια μου
να βρω κουράγιο τις πληγές μου
να κλείσω δεν μπόρεσα.
Γρηγορία Πελεκούδα
Τα ευχαριστώ άπειρα για την τιμή
ΑπάντησηΔιαγραφήνα φιλοξενείς στην υπέροχη σελίδα σου
"Homo Universalis"
πονήματα μου.
Γεωργία Κοτσόβολου.