Μια στάλα ήλιο στο πρωινό της ανάγκης,
μια δόση ασύννεφο ουρανό
στα χέρια των πολλών, ονειρεύομαι.
Δειλινά μου ανυπεράσπιστα,
νύχτες μου περδικόστηθες,
πουλιά γίνατε, αποδημητικά.
Ενστικτωδώς,
στις ίδιες φωλιές θα κουρνιάζετε
στους ίδιους κλώνους θα κρύβετε
την προδοσία των δυνατών.
Τα ποτάμια στέρεψαν, οι λίμνες άδειασαν.
Πάρκα σιωπηλά, εσάρπες φθινοπωρινές
στις πληγές των αγαλμάτων.
Γέμισαν πανό έκτακτης ανάγκης οι δρόμοι.
Πληρωμένοι εκτελεστές θαρρείς τα σύννεφα,
πυροβολούσαν το πράσινο
κι όλη την ευαισθησία των κρινολούλουδων.
Πάει ο μπιστικός που φύλαγε τις μνήμες,
λιποτάχτησε, η θλίψη του απομεσήμερου.
Το τελευταίο εν ζωή ποίημα,
κάηκε στο ολοκαύτωμα του ήλιου,
η παρελθούσα μέρα, αλλαξοπίστησε.
Μόνο οι λέξεις έμειναν να φυλούν
της ψυχής τις Θερμοπύλες.
Διαχρονικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου