Της Κυριακής τα σιωπηλά αγρίμια
βγαίνοντας έξω από το χαρτόκουτο του σαββατόβραδου
τεντώνουν τις γατίσιες ράχες τους
με τα αρχαία νευρωνικά αετώματα
ευθεία μπροστά στην ιστορία
που κουτσαίνει από εφήμερη
κι αγουροξυπνημένη ματαιότητα
δίπλα στους άστεγους και πλάνητες ερωδιούς
τους μισθοφόρους με τις πλαστικές ζωές
και παίρνοντας απ' την αρχή την ίδια διαδρομή
με την ξεφτισμένη πάχνη των ποδιών
Μοναστηράκι,Θησείο,στης Αθηνάς το γεφύρι
ο ίδιος αρχαίος μύθος
με τα τσιμεντένια νυχτολούλουδα
και τα λιωμένα φτηνά γοβάκια της ηδονής
να ξεκουράζονται στο αεραγωγό του μετρό
όλα τελειώνουν κι όλα ξανά αρχίζουν
λες κι εξόφλησε νωρίς η αγορά και τώρα επενδύει
σε εδώδιμα κι αποικιακά των αγαθών με τις πληγές
που δεν επουλώθηκαν και χρόνισαν εξαντλημένα
κοίτα τα τριζόνια με τις παγωμένες δόξες τους
που ξεχειμωνιάζουν στα μαλλιά της Καρυάτιδας
που το 'σκασε ανάμεσα στο βουητό της νύχτας
περιπλανώμενη μα λεύτερη στου χρόνου τον ιστό
στάζει κι ατμίζει η λαχτάρα της στα μονοπάτια της πόλης
με το βαρύ μαρμάρινο φορτίο της
για μια ζεστή λέξη με βουτηγμένη στον πρωινό καφέ
τ' αγρίμια στο ξημέρωμα
που όλα πεθαίνουν κι ύστερα ξαναγεννιούνται.
Ηλίας Μάρκος
Φωτο: Η.Μ.
Ευχαριστώ θερμά,Γεωργία..Να είσαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή