Χωρίς φωνή, χωρίς πνοή
ο κόσμος στέκεται σ'ένα παρόν άδειο.
Οι θύμισες χαμένες στην ομίχλη.
Σώματα απομεινάρια
εισπνέουν τις τελευταίες σταγόνες της ζωής.
Λόγια κι αναμνήσεις,
μας γέμισαν ουλές βαθιές.
Ακολουθούμε τον ίσκιο της γυμνής μας ψυχής.
Τις νύχτες κουρνιάζουμε στο φως της φαντασίας ,
δραπετεύουμε απ'το κελί των αναμνήσεων,
κρυφές αναπνοές
που ξεκλειδώνουν τις ψυχές μας.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου