Αρκεί να ζήσω όλες τις ζωές μου
Θα ήθελα να γίνω
Σα μια εφτάψυχη γάτα
Στον ήλιο σ' ένα πεζούλι χαμηλό
Ή στη σκιά τού πράσινου καλοκαιριού
Όπου είναι γαλάζιος ο ουρανός
Και ακούγονται παντού τραγούδια ανάλαφρα
Και τα πουλιά κελαηδούν στα χαμηλά κλαδιά τους
Εγώ που γύρισα από τα μέρη τού θανάτου
Δυο φορές
Γυρεύοντας μιαν άλλη γαλήνη
Τον πιο φωναχτό τρόπο για να πω πως όχι
Δεν το βάζω κάτω• εδώ τελειώνει
Το σκαρί των στίχων
Εδώ άλλα λόγια δε χωρούν (όπως
Παλιέ μου χρόνε
Πόσο σε ξόδεψα σπάταλα
Μέσα στα γέλια και τα χάχανα
Που οι γυναίκες
Ωραία σαν τα στήθη τους γυμνώνουν)
Αλλά τώρα λέω πως θά 'θελα
Να γίνω όπως αυτή η γάτα
Με τα μαύρα πέλματα στον κήπο
Αδιάφορη για τα τρωκτικά που τρέχουν πέρα δώθε
Αμέριμνη για τα φτερά των τραγουδιών στις φυλλωσιές
Γνωρίζοντας καλά πώς να σαρκάζει το χαμό
Να φτύνει ξανά και ξανά το θάνατο στο στόμα•
◇
deus ex machina
Αυτή η μηχανή μέσα στην κούφια νύχτα
(Και δεν είναι
Θεών ή αγγέλων
Που περιφέρονται στα σταυροδρόμια όταν νυχτώνει
Με φτερά διπλωμένα)
Αυτό το βούισμα που ακούγεται
Να πηγαίνει ίσια στον γκρεμό ή στο ρέμα
Αρχίζω στ' αλήθεια να πιστεύω πως δεν υπάρχει
Παρά μόνο στην άκρη τού μυαλού
Εκεί όπου συντρέχουν
Σκέψεις μαζί και αναμνήσεις•αλλά
Τα λαδικά τής γειτονιάς (γριές με λίγο
Λάδι στο καντήλι τους) λένε
Πως είναι ο Τζίμης και γκαζώνει ακόμη
Ανεβαίνοντας τη μεγάλη ανηφοριά που βγάζει
Στον κόσμο των ζωντανών• εκείνος
Που μέρα νύχτα έκανε
Το γύρο τού θανάτου πάνω σε μια σέλα
Φωνάζοντας στα κλεισμένα παράθυρα τού ύπνου
"Φάτε σκατά, μουνόπανα!" και
Πάντοτε πιωμένος ή φτιαγμένος τραγουδούσε
Να φτιάξει τον δικό του τόπο
Στα μέρη όπου είμαι βέβαιος δε θα υπήρχε
Ούτε μια στάλα άχρηστου χρόνου να ξοδέψει•
Ρογήρος Δέξτερ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου