ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πίνακας: Moulnti Dimitra

 Τόσο σιωπηλά αέρινο...

Τόσο σιωπηλά αέρινο,
λεπτεπίλεπτο,
θρόισμα του αγέρα,
τραγούδι.
Μιας ψυχής το άγιο χαμόγελο,
μιας αρχής χωρίς τέλος,
της απλότητας πελεκούδι.
Αιθέριο απόσταγμα της ζωής,
της καρδιάς ο θαυμαστός ο ύμνος.
Να χορεύει στου ανέμου την ριπή,
σθεναρά να προστατεύει από την κάθε χίμαιρα.
Φεγγοβολιά στο σκοτάδι,
η αθωότητα ενός ονείρου το βράδυ.
Στεναγμοί, σάρκα στην σάρκα,
κρυφά μυστικά,
εραστές στης γης τα μοσχομυριστά χάδια και φιλιά.

Να γνέφει στου ήλιου την ψυχή,
να χορεύει λικνιστικά,
να χαιδεύει του ονείρου τα αερικά,
να γίνεται του φεγγαριού λουλούδι.
Χρυσές αχτίδες στου κορμιού το ξόρκι,
καμπύλες, κάμποι, βουνά,
νερό της πηγής,
ξεδιψαστικό του έρωτα φιλί,
της καρδιάς αετοβολούσα λόγχη.
Μπλε μενεξεδί του ουρανού στεφανωμένο,
γαλάζιο σύννεφο,
βαρκούλα στης θάλασσας την άρια, μελοποιημένο.
Ευλαβικά αφοσιωμένο,
γδούποι σωμάτων πάνω στα σεντόνια τα μενεξεδιά,
της μοίρας το ανδρειωμένο.
Έξαψη στου πόθου το κατεστημένο.

Σαν νερό ήρεμο, τρεχούμενο,
χτύποι μιας καρδιάς,
ζέσης του έρωτα,
ουράνιας αγκαλιάς.
Να ταλαντεύεται γλυκά,
με του αγέρα την συντροφιά,
να αναδίδει θεσπέσιες μυρωδιές,
να μιλάει για αγάπες παντοτινές.
Ένας κεραυνοβόλος έρωτας,
που υφαίνει με θεϊκή κλωστή,
τις πληγωμένες στο δάκρυ,
αληθινές ψυχές.
Της ζωής γιορτή.
Λεβάντα αφοσιωμένη,
χαμόγελο ενός Θεού,
στο χώμα αφιερωμένη.

22-1-2017

Πίνακας: Γιώτα Χατζηγεωργιάδου

Αστραποαδαμάντινο δάκρυ...

Αστραποαδαμάντινο δάκρυ, φλόγα στο μάτι,
να πέφτει σαν βροχή,
ασημένιο φιλί, στου φεγγαριού το μονοπάτι.
Σώμα στο σώμα, πλέκει η νύχτα,
το μυστικό της αραχνοΰφαντο πανί.
Σταγόνες που σπινθηρίζουν, τραγούδια που σε ζαλίζουν,
αχτίδες να χορεύουν,
ποτάμι του έρωτα να γυρεύουν.
Γέλιο στην ψυχή, πολύχρωμο φιλί.

Νότες κρυμμένες σε κλειδιά αφημένες.
Και όπως γλυκοχαράζει και η πορφύρα σε τραντάζει,
να προσφέρει πύρινο τάμα στου Ήλιου την ζέστη αναπνοή.
Νερό δροσερό στο γυμνό κορμί,
πέταλα από ρόδα,
μια της αγάπης αναπνοή.
Τώρα το σώμα, να κάνει σχέδια,
στου ήλιου την καινούρια αρχή.
Βάρκα να αρμενίζει να γυρίζει στην χρυσή της ακτή.

20-1-2017

Πίνακας : Sotirios Gardiakos

Ηλιόστρατα...

Χάδι, φιλί,
καυτή φλόγα με ρίγη και προσμονή.
Ήταν έρωτας, έρωτας και ξεσηκωμός,
σώματα γυμνά μέσα σε ένα λιοπύρι όλο φως.
Στήθη και καμπύλες κυρτές
και από πόθο δροσοστόλιστες υποταγές.

Είχε χαθεί η λογική,
αλλά ήταν μια ψυχή όλο πάθος και αναπνοή.
Κύτταρο και κλωστή,
να αιωρείται η καρδιά στην άβυσσο
και από κάτω λάβα καυτή.
Ηλιόστρατη και χαλκιωμένη,
μέταλλο σε τήξη,
σάρκα από πόθο λιωμένη.

Άραγε?? Οι ερωτήσεις κενές...??
Μόνο οι αισθήσεις είχαν σίγουρα αντοχές.
Στον δρόμο του Ήλιου και της φωτιάς,
δόσιμο και κάψιμο,
μονοπάτια και δίστρατα καρδιάς.
Ήταν η αρχή... Η αρχή...
Γέννηση και ψυχή...

Πρωτόπλασμα και πρωτόπλαστοι από έρωτα,
ρίγη και επιθυμία σαρωτική.

23-1-2020

Πίνακας: Γιώτα Χατζηγεωργιάδου

Γλώσσα πύρινη τα κόκκινά της τα μαλλιά....

Γλώσσα πύρινη τα κόκκινά της τα μαλλιά,
να κρέμονται στην άβυσσο,
να γεύονται τον θάνατο,
να κάνουν δυναμίτες την κάθε ξένη ματιά.

Σύννεφα γκρίζα και αέτινα δυνατά,
να την χαιδεύουν, να την παίρνουν αγκαλιά,
προσμονή για ένα χάδι της,
μια αποπλάνηση από την θεά Φωτιά.

Κόκκινο πέπλο,
φλόγα αισθησιακή,
να κρύβει πονηρά το γυμνό κορμί,
ανατριχίλα,
ηδονή.

Ρουμπίνι του έρωτα,
σάρκα ροδαλή,
να ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα,
να προκαλεί υπερφόρτωση, σκηνή εκρηκτική.

Ζητιάνοι όλοι τους για ένα χάδι, ένα της φιλί.

Πάθος, πόθος να τινάζει το κορμί ,
φίδι καυτερό ετοιμάζεται να σκίσει με ζήλο, με πυγμή,
το κάθε αέρινο υπαρκτό.

Μυρίζει ιδρώτας, θέλω, λάβα εξουσιαστική,
ανατριχιάζει το Είναι του ο Ουρανός, την αποζητεί.

Θειάφι αέρινο, κάρβουνα στην ματιά,
κεραυνός το ερυθρό της πέπλο,
ηφαίστειο, πυρκαγιά.
Η Θέα Φωτιά.

Η ιέρεια του θέλω, του ανακτώ,
η κόκκινη άπειρη σπίθα,
η σάρκα στον ουρανό.
Σε Θέλω, σε ποθώ και ας καώ.

Θάλασσα μανιασμένη,
θεριά δυνατά ερωτικά,
ένστικτα πρωτόγονα,
στοιχεία δυναμικά.
Καρδιά.

Τα αντίθετα μια αγκαλιά,
ένα φεγγάρι να αδυνατεί να γίνει πιο δυνατό από αυτό.
Σε αγαπώ.

17-1-2017

Πίνακας:Odysseas Anninos

Διάχυτο πάθος...

Διάχυτο πάθος, κορμιά στην πυρά.
Μάτια καυτά σαν πυρκαγιά.
Γόνατα λυγισμένα, από τον έρωτα αποκαμωμένα.
Πόδια τυλιγμένα σαν φίδια ερωτευμένα.
Χέρια προεκτάσεις της φαντασίας,
μιας του ονείρου συνουσίας.

Πόθος σαν ποτάμι εκκωφαντικός,
ιδρώτας στα κορμιά αποχαυνωτικός.
Ανταλλαγή αισθήσεων, βάθος των περιπτύξεων.
Σώμα στο σώμα των απόλυτων πεποιθήσεων.
Δύο σώματα σε ένα, στον σκοπό απορροφημένα.

Φιγούρα ερωτική,
στο κόκκινο του πάθους ζωγραφιστή.
Στήθη στητά, ώμοι δυνατοί.
Σαν να φωνάζουν ότι πεθαίνουν από έρωτα αυτοί.
Ουσίες του κορμιού να πλανώνται με θράσος, με σκοπό.
Χείλη να μιλούν, να ζητούν απεγνωσμένα να ενωθούν μέσα σε αυτό το χορό.

Κάτι μεταξύ ζωής και θανάτου.
Να διώχνεις κάθε τι κακό, να θέλεις να γευτείς ζωή,
να μεθύσεις από κόκκινο της φωτιάς κρασί.
Να το γεύεσαι, να φτάνει μέχρι στο λαρύγγι,
να καίγεσαι από μεθύσι του κορμιού,
να σου έρχεται σκοτοδίνη.

Να φτάνει η φωτιά μέχρι τα σωθικά.
Να καίγεται και η καρδιά.
Να χάνονται τα λογικά.
Μέσα σε ζωώδη ανάμειξη τα δύο κορμιά.
Μεθύσι ολοκληρωτικό, μέχρι την ρίζα της ύπαρξής τους μεταδοτικό.

Ένα τάγκο της ζωής με ουσία της απόλυτης ανταλλαγής.
Να αφήνεσαι στον άλλον ολοκληρωτικά.
Να σε παίρνει κοντά του σφιχτά στην αγκαλιά.
Να ακούς την καρδιά του πως αναπηδά.
Να του δίνεις ζωή μέσα από την δικιά σου την ματιά.

Σάρκες που καίνε, βλέμματα τρικυμίες.
Χείλη αστραπές και σκληρές του πάθους αμαρτίες.
Χέρια που αγκαλιάζουν σαν να είναι η ύστατη φορά να σε δούνε,
λίγο πριν τον θάνατο γευτούνε.
Αναστεναγμοί εκκωφαντικοί με μανδύα την απόλυτη σιωπή.
Μόνο ο ρυθμός της μουσικής, της πύρινης λάβας της καυτής.

Γεύεσαι τον θάνατο πριν την ανάσταση.
Αυτό το αίσθημα το θεϊκό.
Που σε στέλνει στην άβυσσο πρώτα και σου παίρνει το μυαλό.
Λίγο πριν σε φτάσει στην κορυφή και σε κάνει να αισθανθείς σαν αετό.
Ψυχές του λάθους, καρδιές του πάθους.
Που όμως μεγαλουργούνε και με πόθο επαναστατούνε.

29-8-2016