Έφη C. Νικολούδη (Efi Nicoloudi) - Τέσσερα ποιήματα από τη Συλλογή "Ο καθρέφτης στην είσοδο"

Έφη C. Νικολούδη : Ο καθρέφτης στην είσοδο
Εκδότης :Κύφαντα
Χρονολογία Έκδοσης : Απρίλιος 2019

Είδος : Ποιητική Συλλογή
Αριθμός σελίδων : 64
Διαστάσεις : 24x17
ISBN : 13 9786188396715

i.Ονειρεύτηκα τον Αρθούρο Ρεμπώ
-------------------------------------------

Έκρηξη πυρηνική σ’ έναν Παράδεισο που μοιάζει
με το Ritz στη Vendôme.
Διάπυρα κόκκινα πάνω σε κόκκινα,
σαν πίνακες του Ματίς,
πυρπολούν μια ορχήστρα που παίζει
το βαλς των προσχημάτων.
Μια κυρία με ψόφιους ερωδιούς στο καπέλο της,
χορεύει.
Της κόβονται τα ήπατα.
Ξάφνου ο Παράδεισος που μοιάζει με το Ritz,
θυμίζει Κολοσσαίο
κι από παντού ορμάνε πάνθηρες νηστικοί
και μονομάχοι κατάμαυροι απ’ τη Νουβία,
κραδαίνοντας σμαραγδοστολισμένα ξίφη.
Οι ερωδιοί στο καπέλο ανασταίνονται.
Τρώνε την κυρία.
Ξύπνησα με τη βεβαιότητα
πως ονειρεύτηκα τον Αρθούρο Ρεμπώ.


ii.Η Δεσποινίς Σύννεφο

(....στον Γιώργο Κώνστα....)

Γρήγορα. Νευρικά.
Πιο νευρικά από βήμα σε προθάλαμο χειρουργείου.
Πιο γρήγορα από πετάρισμα ματιού
σε παράγγελμα αποσπάσματος.
Γρήγορα, νευρικά, κι από πάνω ψηλά ως κάτω,
και ξανά από κάτω ως πάνω ψηλά,
κι απ’ τη μία γωνιά ως την άλλη,
τον χορεύει ακατάπαυστα, τον χορεύει παράτονα,
τον χορεύει στα νύχια ο θάνατος!
Καθώς, αυτή,
η Δεσποινίς Σύννεφο,
ράβει στα μάτια της το τελευταίο του βλέμμα,
όπως παλιά στα μισοφόρια της
μια Ρομανόφ προγόνισσά της τα μπριλάντια της.

Η Δεσποινίς Σύννεφο
ξυπνάει, τρώει, σκουπίζει, σιδερώνει,
με το βλέμμα του στα μάτια της.
Καπνίζει, λούζεται, ψωνίζει,
αλλάζει το νερό της γάτας, κουρδίζει την κιθάρα,
με το βλέμμα του στα μάτια της.

Η Δεσποινίς Σύννεφο είναι αφρός.
Δεν την αγγίζει, δεν την πληγώνει τίποτα.
Δεν έχει σώμα να φοβάται.
Η Δεσποινίς είναι πια μόνο αφρός.

Η Δεσποινίς δεν ήταν πάντα σύννεφο.
Δεν έλαμπε όπως τώρα από αμεριμνησία.
Δεν έφεγγε όπως τώρα ασώματη.
Είχε λαιμό, φλέβες, νεφρά.
Την έπνιγαν σκοτούρες, λογαριασμοί, καθήκοντα.
Πάθαινε αλλεργική ρινίτιδα.
Ψηνόταν από πυρετούς.
Ήταν εκτεθειμένη σε ιώσεις.

Α, ναι, αναμφίβολα.
Τώρα ησύχασε απ’ αυτά.
Είναι προφυλαγμένη.
Είναι επιτέλους ασφαλής.
Σ’ αυτό το σύννεφο από σίδερο.

iii.Νοσηρότης

Θυμάμαι έναν παλιό ποιητή,
τότε στον Πελοποννησιακό.
Πόλεμος, έλεγε, είναι μια μηχανή,
που θέλει να κοιμηθεί με τις μάνες μας,
να γλεντήσει τα παιδιά μας,
να γεννήσει απ’ τις γυναίκες μας.
Πόλεμος είναι μια μηχανή
που φουρνίζει τα ιερά ελάφια μας,
τυφλώνει τ’ άλογά μας,
αποπατεί στον ύπνο των νεκρών μας.
Και άλλα παρανοϊκά.

Πώς τον θυμήθηκα αλήθεια απόψε,
τον νοσηρό ποιητή,
εδώ, στην αφρικανική, ρωμαϊκή αποικία;
Κι άραγε τι ν’ απέγινε,με τέτοιο άρρωστο μυαλό;
Τέτοια καμένη λογική;

iv.Εμείς οι Τρώες

Ξεχασμένη θεά,
κι εσύ γερο-αργοναύτη που βαφτίζεις ακόμα πουλιά
με τ’ όνομά της,
παιδί που μεγαλώνεις με μια γριά ζουρλή,
τρελέ που τάζεις γάμο στη βροχή,
φεγγαροσαλεμένε με το λυκίσιο αυτί,
κι εσύ, παλιέ δανδή,
που χαρτοπαίζεις, που μεθάς, μ’ ένα αχτένιστο σκυλί,
κι απόψε πάλι,
των περιττών τον ύπνο κοιμηθείτε.
Το κράτος ξαγρυπνά χωρίς εσάς.

Παραγοντίσκε,
με το διπλό συκώτι απ’ τ’ αποφάγια των πατρώνων σου,
κι εσύ καταφερτζή πνευματικέ ταγέ
τα χάρτινα αχαμνά σου σιάζοντας,
υβρίδιο εσύ θερμοκηπίου,
κοσμοπολίτη επαναστάτη,
με το κρυστάλλινο, εκ Βοημίας, σφυρί σου,
κι εσύ ιδανικό αντρόγυνο, ιδανικό συνεταιράκι.
Εσείς..
Εσείς των χρήσιμων τον ύπνο κοιμηθείτε.
Το κράτος ξαγρυπνά, για Σας.

Τώρα που ξέμεινε από αίμα κι οι αδένες του μαράγκιασαν,
εσείς είστε η έγνοια του.
Τώρα που ανήσυχα κοιμάστε
και σας ιδρώνουν,
σας ξεσηκώνουν ίμεροι για λάβρες περιπτύξεις,
εσείς είστε η έγνοια του,
Τώρα π’ αναψοκοκκινίζετε,
που δε χωράτε πουθενά,
τώρα που βαλαντώνετε για τον τρελό έρωτά του,
για τα Υπεσχημένα,
η έγνοια του είστε Σεις.

Με τόση πίσω, με τόση γύρω μας ζωή,
έχουμε λέτε χρεία μάντεων,
χρεία Κασσάνδρας,
εμείς οι Τρώες;..

Έφη C. Νικολούδη (Efi Nicoloudi), "Ο καθρέφτης στην είσοδο"Κύφαντα 2019