Βαθιά σε μια νύχτα ταξιδεύω.
Βάρδια κάνω οπτήρα,
σε ένα σκαρί φορτωμένο με αγωνίες.
Τις νύχτες, ο πόνος των ποιητών..
το ταξίδι.. η εγκυμονούσα ώρα,
ο μάταιος φόβος λίγο πριν ανταμωθεί – εκεί κατά το χάραμα,
η σιωπή με μια ηλιαχτίδα φονιά.
Όρθιος στέκω
σε μια πλώρη που απέμεινε μονάχη της να επιπλέει
και που δεν ξέρω αν κι αυτή ήδη έχει βυθιστεί
κι είναι που εσύ χρωστήρα κρατάς
και με ζωγραφίζεις ατέλειωτα
με μια επιμονή να στέκω έτσι όρθιος
διαπλέοντας παράλληλους και μεσημβρινούς
των μονομάχων του σκοταδιού.
Εγώ στο μεταξύ ονειρεύομαι πως είμαι δάσος νυχτερινό.
Πως προσπαθώ να ριζώσω κάπου, να κατοικήσω.
Ακόμα και όταν φυσάει κι ανοιγόκλεινε το τοπίο εκφοβιστικά με κρότο,
εγώ συνεχίζω να ονειρεύομαι.
Μόνο που έχω την αγωνία σου.
Πώς να σταθείς να ζωγραφίσεις ανάμεσα στα δέντρα
όταν τα χρώματα τα ξεπλένει αυτοστιγμεί ο χρόνος;
Με πόσα χρώματα να απαλύνονται οι φόβοι μας
που για χάρη τους ταξιδεύουμε τόσο;
Είναι αρκετό άραγε αυτό για να ημερέψουμε το απέραντο;
Χοροπηδάω σε μια άβυσσο, φωνάζω με ανακούφιση.
- Έτσι όπως μικρά λέγαμε το φτου ξελευτεριά
Η ψυχή… πάντα η ψυχή σκέφτομαι.
Χωρίς ψυχή είσαι Θησέας με μαύρα πανιά.
Θα πρέπει να είναι νύχτα όπως τώρα
για να ακούσεις καθαρά πως εξομολογούνται οι σκιές.
Κι εγώ νύχτα θα ήθελα να κατακτήσω τα πιο έντονα χρώματα του νου σου.
Πάνω σε μια πλώρη.
Βαθιά σε μια νύχτα.
Τώρα, που όλα αποσυντίθενται εν καταδύσει.
"ΕΝ ΚΑΤΑΔΥΣΕΙ". Εκδ. Γαβριηλίδη. 2013 εικονογράφηση Μαργαρίτα Ράντεβα.
Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία στο αξιόλογο ιστολόγιό σας!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή