ΤΑΚΗΣ ΠΑΝΟΣ "ΑΤΙΤΛΟ"

Χάνεται η λάμψη ,
μέσα από τα χέρια μου περνά το φως, κι αποκοιμιέμαι
κάτω από τα μάτια σου έγειρε η αγάπη, και ξεμακραίνεις
Έφεγγε ο ήλιος
επάνω στα χείλη σου καθώς την κρατούσες
κι ολόγυρά σου στάλαξε αγάπη, να τη θυμάσαι να τη θυμάσαι
επάνω στα χείλη σου στάλα τη στάλα για τις πληγές σου για τις πληγές μας
το μύρο του ρόδου πάνω στο γαίμα μες στις πληγές μας, όταν κοιμάσαι να τις αγγίζεις και ας σε πονάνε
βαθύς ο λυγμός δίχως τις λέξεις μες τις πληγές σου βαθύς ο λυγμός σου μες το σκοτάδι
λέξη τη λέξη σε πνίγει το ποίημα, σαν είσαι κύμα
μη ξεμακραίνεις μην ξεμακραίνεις έδυσε ο ήλιος σε λίγο νυχτώνει

σαν φθάσει η νύκτα
χάθηκε η λάμψη κι έγειρε ο ήλιος να περιμένεις να μην λυπάσαι
κι αν
έμεινες μόνος σε τούτο τον έρημο δρόμο να ψιθυρίζεις λέξεις
λέξεις από ένα ποίημα που είχες ξεχάσει για την αγάπη για κείνον τον πόνο
πόνο μες την καρδιά σου που αιμορραγούσε και έσταζε δάκρυ και έσταζε δάκρυ μα εσύ γελούσες κι έδινες αγάπη κι άνοιγες δρόμους …

(*σχεδόν σε όλους δίνεται τόση ελευθερία
να διαβούν μες στο σκοτάδι …
κι άλλοι βρίσκουν την άκρη
μα άλλοι περιμένουν το χέρι να δουν απ΄την άκρη .
ένα χέρι αγγέλου ένα χάδι με αγάπη μια λέξη στο τέλος πριν κλειστεί στο σκοτάδι

( *μη την αποδιώχνεις όσο μπορείς σιωπηλά στάσου δίπλα της
άπραγος υπομονετικός κι έχει ο θεός

Με αγάπη σου μιλώ πάντα κι από καρδιάς . έτσι και τώρα !
Εύχομαι να κάνεις ότι καλύτερο σε φωτίσει ο θεός για εκείνην και την ψυχή σου)

Μια ζωή
Ίσως ένας αιώνα ενός δευτερολέπτου
Μια διαφυγή στο κενό
κει που κανείς δεν προσμένει ..
στη σιγή της απουσίας

στιγμές αιώνιες
μένουν ακίνητα στο χρόνο
όπως μια λάμψη των ματιών της καθώς με κοιτούσε
ένας λυγμός σφιγμένος μες στα χείλη
η τυφλή μου μοίρα όπως μου κρατούσε το χέρι

23 Γεν. του 2020

σε έναν φίλο ποιητή ..