ΛΙΑ ΣΙΩΜΟΥ - Ποιήματα από τη Συλλογή Attica

Λία Σιώμου - Attica
Εκδόσεις - Γαβριηλίδης , 2014
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Σελίδες - 138
Διαστάσεις - 16x24
ISBN - 978-960-576-115-8

Χθες η Σελήνη

Χθες της σελήνης το φως ήταν γλυκό
          

κι άχνιζ’ η γη από κάτω
Των δέντρων ξερά τα κλαδιά
           ασήμι ντυθήκαν
Της λίμνης τα ήρεμα κρύα νερά
              διαμάντια γενήκαν.

Περπάτησα πάλι στην γλύκα
            της σεληνόφωτης νύχτας
Κοντά σου ήθελα να ’ρθω
            Σε ζήτησα μα δεν σε βρήκα.
Τα βήματά μου τ’ άκουσες;
          Τα πήρε ο αέρας
Σιμά σου τα ’φερε, αύρες γενήκαν
          να σε δροσίσουν ήρθαν.

Μην κλαις και μην πικραίνεται
              η καρδιά σου στην ερημιά.
Θα ’ρθω να σου ζεστάνω την παγωνιά
           Θα’ρθω να σβήσω τα δάκρυά σου
στα μάτια σου να δω χαρά
            Να σου μιλήσω,να σε φιλήσω.
            Μ’ εσέ να σμίξω στην σιγαλιά.

✦    ✦    ✦    ✦    ✦

Στα δάση

Θε νά ρθεις να με βρεις στα δάση

             Εκεί που σεργιανώ συχνά
σκέψεις για σε στα κρυφά
             Πατώντας αγάπης αχνάρια
του νου, ελπίζοντας
            χάρη γλυκιά τ’ ουρανού.

Θα με νιώσεις εκεί
             πιο κοντά θα βρεθείς
Σαν ανάσα Θεού
              σαν μιαν αύρα της γης
τη δική μου ερημιά
                στην σιγή θα σκεφθείς.

Σαν ακτίνα απ’ αγάπη
             απ’ ελπίδα παλιά
στης καρδιάς τα λημέρια
             θα γυρίζω ξανά.

Χειμώνας θε νά ’ρθει
             μετά τις βροχές
Ανέμου θα γίνουν
                τα όνειρά μας πνοές
Δεν θά βρεις πια τότε
               τ’ αχνάρια στην γη
η ματιά, η θωριά μου
               θα χαθούν στην σιωπή.

Οι πάγοι θα ντύσουν
            τα δέντρα ξανά
και δεν θα γυρίζω
               στα μονοπάτια τ’ αχνά.

Χιόνια θα πέσουν
             κι ανέμοι θα’ρθουν
και άδειες φωλιές
          μες στον νου μας θα ζουν.

Πού θα σε βρω
            να δω στην ματιά σου
τα όσα δονούν
          βαθιά την καρδιά σου;

✦    ✦    ✦    ✦    ✦

Μονοπάτια

Γύρισες σήμερα
              τα μονοπάτια που παίρνω
 την λήθη ζητώντας να βρω.

Γνώρισες σήμερα
             το δάσος που διαβαίνω
 τις ώρες που μόνη εκεί περπατώ.

Το δρόμο διάβηκες
            που παίρνω κι εγώ
κι αχνάρια γνώριμα
          κοιτάζω να βρω.

Τις θύμησες έζησες
             στην γη του χιονιά
πόθους κι ελπίδες
          σε νου μοναξιά.

Χειμώνας στο δάσος
             τα ελάφια κρυώνουν
  και καρτερούν.

Τα φύλλα σαπίζουν στην γη
           την άνοιξη θρέφουν
 χαρά προμηνούν.

✦    ✦    ✦    ✦    ✦

Εσπέρας

Και πάλι θε να ’ρθω εκεί να σ’ ανταμώσω

Θε να το δεις στα μάτια μου πως σ’ αγαπώ 

Πως θέλω την ψυχή μου σ’εσέ όλη να δώσω
Να σε χαρώ κοντά μου έστω για λίγο πριν χαθώ.

Η άνοιξη μας πλάνεψε και πάλι σαν την πλάση
Ελπίδες γέννησε ξανά στα στήθη μας βαθιά
Να ζήσουμε μαζί έστω για λίγο στα κρυφά
Την ζήση να χαρούμε προτού το βράδυ φτάσει
προτού το θέρος φύγει στ’ανέμου τα τρελά φτερά.

Ποιος σ’ έφερε ξανά μετά από τόσα χρόνια
στα μονοπάτια που διαβαίνω μοναχή μου εγώ;
Κάποιου θε να ’ταν σχέδιο και συμπόνια
οι δρόμοι μας να σμίξουν, σιμά σου να βρεθώ.

Ω, πόσο θα ’θελα μαζί μου κάπου να σε πάρω
κάπου μακριά για να σε κρύψω,να σε γλυκοφιλήσω
Τι γέλια και χαρές για σένα θε να κάνω
και τι τραγούδια ανείπωτα για χάρη σου θα πω.

Να σε κρατήσω θα’θελα στο στήθος μου για λίγο.
Το άσμα των ασμάτων πότε θα σου το πω;
Ω, την μπαλάντα των καιρών πότε θα τραγουδήσω;
Γλυκέ μου μόνο να ’ξερες το πόσο σ’ αγαπώ!

✦    ✦    ✦    ✦    ✦

Summer Days

Μέρες όμορφες

            του καλοκαιριού γλυκές

με μια νωχέλει

            στην θύμησή μου μένετε.

Με κάποια υγρή γεύση

            που σ’ έκανε να θες να πιεις

λεμονάδα ή παγωμένο τσάι.

Μέρες του καλοκαιριού γλυκές

            που γύριζα στο σπίτι

μ’ εκείνο το διάφανο μεσοφόρι

            να μισοκρύβει το μυρωμένο

μ’ όνειρα κορμί μου.

Μέρες γλυκές που περνάτε

            και πάλι γυρνάτε

κι εγώ ακόμα τις σκιές περιμένω.

Μέρες της ζωής μου όμορφες

            και βράδια ακόμα πιο γλυκά

πνιγμένα σ’ αναμνήσεις

            κι όνειρα και προσμονή.

Βράδια που έγραφα

            για την αγάπη μου στα κρυφά

Χαραυγές που έγραφα

            κι ανέτελλε ο ήλιος

από μια λίμνη π’ άχνιζε

            κι έκρυβε άστρα

και πόθο στον βυθό της.

Πουλιά να πετάν

            στην άκρη του ουρανού

ν’ ανταμώσουν την ελπίδα τους

            τις βλέψεις τους, τον προορισμό τους.

Πουλιά που ζήλευα

            γιατ’ ήθελα κι εγώ να πετάξω

σ’ άλλα μέρη, εκεί

            που η χαρά μου ζούσε.