Ανασαίνω σαν το χθες μου.
Ξεπροβοδίζω τα γράμματα
στην πόρτα
μα αυτά επιστρέφουν
αυθαίρετα
και κάνουν τα δικά τους.
Κατασκευάζουν λέξεις
ασυγύριστες
μετέωρες
περιορισμένες
περίλυπες βροχές.
Ψαλμωδεί το σκοτάδι
στις τρεμάμενες
ανήμπορες λέξεις.
Δεν σε φοβάμαι
αλαζονικό σκοτάδι.
Παίρνω τις λέξεις
και τις καίω
στο φιλί και στο αίμα
της Ψυχής
της καρδιάς μου.
~Στέλλα Βρακά~
H φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου