ΜΑΡΙΝΑ ΣΟΛΔΑΤΟΥ "ΕΓΧΑΡΑΚΤΟ ΠΙΚΡΑΜΥΓΔΑΛΟ-ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ"

Π) ΕΓΧΑΡΑΚΤΟ ΠΙΚΡΑΜΥΓΔΑΛΟ-ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ

Ήταν νέοι αυτοί που ανηφόριζαν τον αχυρένιο ήλιο,
αυτοί που έδεναν το κόκκινο μαντήλι
στου κόσμου τ' αγνάντι,
εκείνο, στο πικροχαμογέλιο της αυγής,
οπού άπλωναν το δίχτυ στην μεταλαβιά της μέρας...

Αχ, του νου τα διαζώματα, τ' άνθη της μυρτιάς,
οι ξεπλυμένοι τοίχοι με την θαλασσιά γαλαζόπετρα,
τα στάχυα τ' αμούστακα με τ' ονείρου τις παραλλαγές
κι εκειό το ροδόσταμο του έρωτα, τραχύ και ζυμωμένο
με τις πευκοβελόνες οπού 'γδερναν τα ύψη του παντός...

Να στριφογυρνά η ζωή στον άνεμο, τρελή κι ανέμελη
με λυτά τα μακριά της μαλλιά
και εκείνη την δέσμη του φωτός στα κοκκινισμένα της μάγουλα
και τ' ηλιοκαμένα στέρνα των νέων να τραγουδούν το αύριο
κι οι κοπέλες να γδέρνουν την ψυχή τους
με τον ανομολόγητον έρωτα στην κάψα τ' απομεσήμερου...

Κι έπειτα ο δρόμος να λειώνει μεγάλος
κάτω από τα βλέφαρα των εποχών,
να στάζει η απαντοχή σταγόνες,
να γιομίζει η απαλάμη ιδρώτα
κι οι γέροι με τις μαγκούρες να σκαρφαλώνουν στην εξόδιο
κι οι γραίες με τ' αποσταμένο μάτι να οργίζονται
για την παραμυθία που έγινε σταυρός στα μνήματα...

Κι έτσι κάπως στ' απόγειο του δειλινού
να γέρνει η λεύκα στον δρόμο μου
με κείνα τα πετούμενα μπαμπακερά της διαβήματα
κι εγώ ν' αλέθω την ζωή π' απόμεινε
προσμένοντας τους νέους ν' ανηφορίσουν τον ήλιο...

Πικραμύγδαλο και γαία πυρίμαχος
σαν στίχος οπού εδανείσθη για μιάν
και τελευταίαν ερωτική εξομολόγηση...

________
__________________
--------------------------------
''ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΕΓΧΑΡΑΚΤΑ" Μαρίνα Σολδάτου..