ΜΑΡΙΝΑ ΣΟΛΔΑΤΟΥ "ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ"

(Οι άγιοι με τα κομποσχοίνια τους, η κάλπικη λίρα των ματιών τους,

τα ρακένδυτα παιδιά, η μυρωδιά από τ´ ασπρόρουχα της γειτόνισσας, τα σάπια κρέατα της αγοράς, οι συνειδήσεις των Ποντίων Πιλάτων, η μεγαλοσύνη του παντός, τα ξέφτια της σημαίας, ο αργαλειός που δεν βαρά, η συκιά με τον βαρύν ίσκιο στο λαιμό των πεθαμένων, τα αγαλματένια κορμιά της θάλασσας, που είπανε κύματα, οι σκυλοπνίχτες που είπανε ρομαντική βαρκάδα κι εκείνο το φεγγάρι που ποτέ Εν Ειρήνη δεν περπατήσαμε, με ματώνουν, σκίζουν τα πέλματα σαν αγκάθια που μπήκαν στην ψυχή μου, αυτοί που χάθηκαν στις διακοπές σε κείνα τα νησιά που τα είπαν αναμόρφωση, αυτοί φωνάζουν σαν τις γάτες μέσα στα σακιά στο φεγγαρόφωτο...Κι αυτές οι υπογραφές, σαν μαυσωλεία με τις μούμιες να επιμένουν, πως δεν έχουμε πια πόλεμο, άκουσέ με...)

-Περπατήσαμε χιλιόμετρα,

από τα γεννοφάσκια μας κυνηγούσαμε τον ήλιο,

ακόμα και μέσα στο σπήλαιο της μητρικής κοιλιάς

ονειρευόμασταν μιάν έξοδο ηρωική...

-Περπατήσαμε χιλιόμετρα,

καταραμένη συνήθεια αυτή,

να είσαι στην έρημο με την ελπίδα της οάσεως...

Βουρκωμένη μου επανάσταση,

αργούν οι άνθρωποι να γίνουν ουρανός...

-Κι όλο βαδίζουμε ξυπόλητοι,

εσύ τραγουδάς τους καημούς των δένδρων

κι εκείνοι λυπούνται που έχουν καμπούρα

και κοιτούν το χώμα...

-Περπατήσαμε ζωές ονείρων,

φτωχά προσκεφάλια μ´ εφιάλτες ζυμωμένα χαϊδέψαμε,

βιβλία κόκκινα αγκαλιάσαμε κι εκείνοι τα έκαψαν στην ξυλόσομπα...

Μακαρίζω τον ήλιο, που ποτέ δεν θα εξανθρωπιστεί...

-Περπατάμε κι όσο να πεις οι τσαγκάρηδες, αν και ξέμειναν από μπαλώματα,

όλο και κάποιο ύφασμα θα μας ράψουν για πατούμενο...

—Εδώ που είμαι, κανείς δεν λογαριάζει με τα δάχτυλα,

μετρά απλά τις φωνές των εμπόρων, τα κέρματα στις σκισμένες τσέπες ψάχνει,

έπειτα ασχημονεί σαν λυσσασμένος σκύλος

και κόβει το μαχαίρι για να γλυτώσει το χέρι του...

—Ανάποδα πράγματα, ίσως, γιατί εμαθε να είναι κλέφτης,

ίσως γιατί μολογάει πως μισεί την ευπρέπεια,

εδώ που είμαι το γκρίζο είναι χρώμα, η άρπα ξεροκόμματο,

η μουσική οχλαγωγία, η σκάλα κατάβαση...

-Περίμενέ με στ´ ακρογιάλι του βουνού, σ´ εκείνη την τρύπα με τα λασπόνερα

που λίμνη την είπανε και τραγούδησε δυνατά τον φτερωτό μας ύμνο...

—-Πάντα θα σε αγαπώ

κι ας έχουν πληγιάσει τα πόδια μου,

έχουμε αιώνες μπροστά μας για το ταξίδι μας στην σκόνη των ανθρώπων,

έπειτα θα γίνουμε προσευχή...

—Κόκκινη προσευχή γιομάτη σπυριά ήλιου,

γιομάτη ψωμί περιστεριού και πάλλευκη καλοσύνη...

Μαρίνα Σολδάτου

Η φωτογραφία είναι από https://www.flickr.com/