ΒΑΡΒΑΡΑ ΧΡΙΣΤΙΑ "Το νερό του έρωτα"

Στη λίστα με τις εκκρεμότητες,
το σημείωμά του,
δίπλα από εκκαθαριστικά, λογαριασμούς,
εορτολόγια με φτηνά στιχάκια.
Σε μια κορνίζα αλουμινίου
κάποια εικόνα ανατολής,
έμοιαζε πια ηλιοβασίλεμα.

«Να με περιμένεις»
με γράμματα καλλιγραφίας
-σε αναιμικό χαρτί-
στην πάχνη του καιρού,
παλιού ναύτη χειρόγραφο.

Και τον περίμενε.
Σαν το αερικό.
Άνυδρες Σποράδες τα στήθη της,
τα λευκά της πόδια, αγεωγράφητα ακρωτήρια.
Στον κόρφο της, άρωμα ιδρώτα αρμυρό,
φυλαχτικό του πρώτου απαντήματος.
Σφιγμένοι φθόγγοι πάθους
σε λήθαργο στον ουρανίσκο.
Και τον περίμενε.

Άλλοι, το είπαν έρωτα.
Άλλοι, πάγια εκκρεμότητα.
Εκείνη, άμπωτη και παλίρροια το έλεγε.
Κρατούσε τη θάλασσα απ΄ τα χέρια,
να παγιδέψει τη στιγμή που θα άλλαζε η στάθμη.
Τότε, λέει, θα έρχονταν.

Μα πώς να κρατήσεις το νερό του έρωτα;
Αν είναι να σε πνίξει, θα σε πνίξει.

Βαρβάρα Χριστιά

(Το ποίημα τιμήθηκε με έπαινο από το Αρχείο Ιστορίας και Τέχνης, Κοζάνη 10/2019)

Η φωτογραφία ανήκει στην βαρβάρα Χριστιά και είναι  στη Λευκάδα, Ακρωτήρι της κυράς.