Κι η ποίηση είναι σαν να ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα
για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.
Τάσος Λειβαδίτης
Γιώργος Ιακωβίδης - Η κόρη με ρόδα 1917
Τέλος Άγρας -Τριαντάφυλλα μιανής μέρας
Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας τ’ Άη Γιωργιού,
στα κοριτσίστικα τα χέρια ενός παιδιού,
τριαντάφυλλα δικά σου και να τα κρατείς,
σαν αναπάντεχο καλό μεσοστρατίς!
Τα πολυδουλεμένα, τριπλοσκαλιστά,
πολύδιπλα, πολύφυλλα, ανοιχτά!
τ’ αγέρι τα συγκρούει, τ’ αγέρι το ψιλό,
και για ξεφύλλισμα τ’ ανοίγει απατηλό…
Άνοιξη η γειτονιά κι η μέρα ζωγραφιά!
Πολύ ήταν ν’ αξιωθώ παρόμοιαν ομορφιά,
-τριαντάφυλλο το στόμα μου τριανταφυλλί
τ’ άνθια τ’ αμαρτωλά στο στόμα να φιλεί.
(Γίνεται να χωρείς τριαντάφυλλο, χωρίς
τριαντάφυλλο και συ στο στόμα να φορείς;
Κι αν γεύτηκες ποτέ πιοτό δροσιστικό,
για στόμα είχες κι εσύ τριαντάφυλλο γλυκό).
Ποτές τα μάτια μου στα μάτια σου μπροστά
δε με μαρτύρησαν όσο στα ρόδα αυτά,
-γιατί ήσουν ένα εσύ, μ’ αυτά, κι εσύ μαζί,
και γιατί απάνω τους μεγάλωνες κι εσύ.
Γιατί το μάντεψα ποιαν είχαν αφορμή
στο δρόμο οι πηγαιμοί, στο δρόμο κι οι ερχομοί,
τα εύκαιρα γόνατα-για τρέξιμο γοργά-
τα εύκαιρα που έπαιζαν τα γόνατα ζυγά,
στο δρόμο ή σ’ αψηλό μπαλκόνι αντικρυνό-
-ω αγάπη των δεκάξι μου χρονώ.
(http://www.sarantakos.com/
Red Roses by Igor Levashov
Τέλος Άγρας -Της ζωής τα ρόδα
Να το, αψηλά κι από μακρυά,
το παραμύθι του βορριά!
μες τα τετράγωνα τα μόνα
το παραμύθι του χειμώνα.
Κι εγώ του δρόμου το θολό
το μαύρο σύννεφο φιλώ
κι είμαι, στα τρίστρατα τα μόνα
το παραμύθι του χειμώνα.
Να το αψηλά, να το μακρυά
το παραμύθι του βορριά!
Πού θα ’βρω εδώθε, αχ! πες μου ξένε,
τη ζέστα, αγάπη που τη λένε;
Εγώ που χρόνια κατοικώ
τον δρόμο τον αγερικό,
πρώτη φορά είναι που φοβάμαι
με το χειμώνα απόψε να ’μαι…
πρώτη να φορά να πιστευτώ
τέτοιο ακριβό, τέτοιο γραφτό
το πώς η μοίρα μ’ έχει κάμει
μια πεταλούδα για το τζάμι.
Μα ιδές: Γοργό κι αληθινό
κορίτσι βγήκε απ’ το στενό
μες το φουστάνι οπού αναδεύει
τα δυο της πόδια ανακατεύει,
γυμνά δυο πόδια και χυτά
και με τι τέχνη είναι χτιστά,
καθώς ο αγέρας τα ξεντύνει,
με τι χαρά κι εμπιστοσύνη!
Σαν το πουλί που αναπηδά
από κλαδί σ’ άλλα κλαδιά,
εχάθηκε ως να ξεπροβάλλει
από μια θύρα σε μιαν άλλη!
-Σκέτο χαρούμενο παιδί,
πού σ’ έχω βρει; πού σ’ έχω ιδεί;
δεν είσαι η ασταχτομαλλούσα
που χλώμιαζα όταν σου μιλούσα;
Ρόδα και μήλα μάγουλα,
μάγουλα ακέρια και καλά,
πώς σας λαχτάρησεν ο τόπος
κι ο γερασμένος στρατοκόπος!
Γέλασε ο τόπος μονομιάς
ως την καρδιά της ερημιάς
κι ακέρια φούντωσε η μαυρίλα
της ζωής τα ρόδα και τα μήλα!
http://www.sarantakos.com/
Λου είσαι το τριαντάφυλλό μου
Τα οπίσθια σου τα υπέροχα δεν είναι το πιο
όμορφο τριαντάφυλλο ;
Τα στήθη σου τα στήθη σου τα αγαπημένα δεν
είναι κι αυτά τριαντάφυλλα ;
Και τα τριαντάφυλλα δεν είναι κι αυτά ωραίες
μικρές Λου
Που τις μαστιγώνουμε όπως το αεράκι
Χτυπά των τριανταφύλλων τα οπίσθια
Παραμελημένη
Λου τριαντάφυλλο μου
Μου έστειλες τα φύλλα σου
Ω μικρή θεά
Δημιουργείς τα τριαντάφυλλα
Φτιάχνεις τα φύλλα
Τριαντάφυλλα
Μικρές γυμνές γυναίκες που χορεύουν
Με ευγένεια
Πάνω σε κούνιες λικνίζονται
Με γυαλιστερά φουστάνια
Tραγουδούν το πιο όμορφο άρωμα το πιο δυνατό
το πιο γλυκό
Λου τριαντάφυλλό μου ω τελειότητά μου σʼ αγαπώ
Kαι είναι με χαρά που κινδυνεύω να τσιμπηθώ
Για χάρη της ομορφιάς
Σʼ αγαπώ σε λατρεύω δαγκώνω σιγανά τα φύλλα σου
Τριαντάφυλλο που βασιλεύεις στα λουλούδια Λου
βασίλισσα των γυναικών
Σε φέρνω στην άκρη των δακτύλων ω Λου ω
τριαντάφυλλο
Στην άκρη των δαχτύλων και σε κρατώ σφιχτά
Μέχρι που λιποθυμάς
Όπως λιποθυμά το άρωμα
Από τα τριαντάφυλλα
Σʼ αγκαλιάζω Λου και σε λατρεύω
Guillaume Apollinaire, «Στον έρωτα και στον πόλεμο» (μτφρ.-σημείωμα: Κώστας Ριτσώνης)
http://www.poiein.gr/
Νικηφόρος Βρεττάκος - Το τριαντάφυλλο
Είδα στον ύπνο μου, πως μίκρυνες.
Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο,
Φρέσκο, σαν άκοπο. Σ’ είχα
στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα,
πήγαινα –
Πέρασα κι άφησα
δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο,
τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι’ όλο
πήγαινα, πήγαινα –
Πού να σε βάλω;
Όλη η γής είναι στήθος μου.
Ν. Βρεττάκος - Η ανοιγμένη φλέβα
Δέσε απόψε τη σπασμένη μου φλέβα.
Ο σφυγμός μου αδυνάτισε. Προσπαθείς να την κλείσεις
μ’ ένα άσπρο τριαντάφυλλο.
Έγινε κόκκινο.
Όλο κοκκίνισαν.
Τα σεντόνια μου έγιναν
παραπόταμοι ανάμεσα
στα βουνά. Παραπόταμοι
κόκκινοι
ανάμεσα
στ’ άστρα
https://pyroessa-logotimis.blogspot.com/
Woman with flowers by Emile Vernon
https://el.wikisource.org/
Κώστας Καρυωτάκης -Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα ‘λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.
(Κ.Γ. Καρυωτάκης, Ποιήματα και πεζά, Ερμής)
Χρίστος Λάσκαρης - Η ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Το γελαστό φεγγάρι που κρυφόπαιζε
με τη μικρή τριανταφυλλιά
σκάλωσε μες στ’ αγκάθια της.
http://lafyra.blogspot.com/
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - Το ρόδο
«Οι ανταύγειες του φεγγαριού στα τζάμια σαν τα μικρά αποσπάσματα ενός ονείρου
που κυνηγάμε χρόνια.
Ερωτες για πράγματα μακρινά, φιλίες με δρόμους, ή άστρα
κι η παιδικότητα που σε ό,τι καλύτερο είχε, έμεινε για πάντα άγνωστη.
Ωσπου μια νύχτα παραμέρισα τη ζωή μου και βρήκα το ωραίο ρόδο που μου είχαν υποσχεθεί.»
Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές τι όνειρα, ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά». Λειβαδίτης.
Τάσος Λειβαδίτης -Νυχτερινά προνόμια
Bette Midler - Το τριαντάφυλλο
Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι ποτάμι
Που πνίγει το τρυφερό κλαδάκι
Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι ξυράφι
Που αφήνει την ψυχή σου να ματώσει
Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι πείνα
Και μια έντονη συνεχής ανάγκη
Εγώ λέω ότι είναι ένα λουλούδι
και εσύ μόνο ένας σπόρος
Η καρδιά που φοβάται να σπάσει
Δεν μαθαίνει ποτέ να χορεύει
το όνειρο που φοβάται να ξυπνήσει
Δεν θα αδράξει ποτέ την ευκαιρία
Η ψυχή που φοβάται να πεθάνει
Δεν μαθαίνει ποτέ να ζει
όταν η νύχτα είναι τόσο μοναχική
και ο δρόμος τόσο μακρύς
και νομίζεις ότι ο έρωτας είναι μόνο
για τους τυχερούς και τους δυνατούς,
θυμήσου ότι το χειμώνα
κάτω από το πικρό χιόνιζει
ζει ο σπόρος που με την αγάπη του ήλιου
γίνεται τριαντάφυλλο την άνοιξη
https://www.eros
Jean Moréas -Ρόδα της Δαμασκός…
Ρόδα της Δαμασκός, λευκά ρόδα, πορφύρες ρόδα,
πού είναι τα μύρα, τα θαμπωτικά τα πέταλά σας;
Και τα χιμαιρικά σας τα φτερά και τα τραγούδια,
πουλιά του θρύλου, ρόδινα πουλιά, πουλιά γαλάζια;
Ω χιόνια του παλιού καιρού! οι παιάνες σας φαμφάρες!
Για πάντα καταλύθηκαν τέλη κι αρχές γεννήτρες,
κι αυγή, ουδέ μεταψύχωση ξανά γραφτή δεν είναι:
ω βάλσαμα ακριβά, και αλησμοβότανα και φίλτρα!
Έσπασαν τ’ αναφτέριασμα οι κακότεχνες παγίδες.
Με τη σαΐτα ανάμεσα στα κέρατα, τα λάφια,
στις σπαραχτές των βούκινων κραυγές, τα λάφια εφύγαν.
Κι είμαστε στης Πεντάμορφης το δάσος, που, για πάντα,
άλυτος κι εφτασφράγιστος την περιζώνει ο ύπνος…
Τυφλού ερημόπυργου, κλειστού, θαρρείς κι εμοιάσαμε ίσκιοι.
[Μετάφραση: Τέλλος Άγρας]
http://kapodistria.blogspot.com/
ΟΥΊΛΙΑΜ ΜΠΛΑΙΗΚ - ΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΡΟΔΟ
Α, ρόδο, είσαι άρρωστο,
τ’ αόρατο σκουλήκι,
που το ’φερε η θύελλα
απ’ της νυχτός τα μήκη,
βρήκε βαθιά την κοίτη σου,
το πορφυρό σου κέφι,
κι ο σκοτεινός του έρωτας
κρυφά σε καταστρέφει.
μετ: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, Μπαλάντες και περιστάσεις, 1997
https://pampalaionero.wordpress.com/
Το Τριανταφυλλάκι αυτό κανένας δεν το ξέρει-
Προσκυνητής ίσως και θά’ ταν
Αν δεν τό’ έπαιρνα απ’ τους δρόμους
Και σου το προσέφερα.
Σε μια Μέλισσα μόνο θα λείψει-
Σε μια Πεταλούδα μόνο,
Που βιάζεται από μακρύ ταξίδι-
Πάνω στον κόρφο του να γείρει-
Μόνο ένα Πουλί θ’ αναρωτιέται-
Μια Αύρα θα στενάξει μόνο-
Αχ, Μικρό Τριάνταφυλλο-πόσο σαν κι εσένα κάτι
Τη ζωή ήταν εύκολο να χάσει!
Μετάφραση-Έλλη Συναδινού
https://imaginistes.wordpress.com/
Δεν θέλω πια παρά να ζῶ ἔτσι ὅπως ἕνα δέντρο,
ὁπού θροΐζει ἀνάλαφρα σε πρωινό τοῦ Ἀπρίλη
μέσ᾿ σ᾿ ἕνα κάμπο εἰρηνικό, γεμάτον φῶς γαλάζιο
και παπαροῦνες κόκκινες και ἄσπρο χαμομήλι.
Δεν θέλω πια παρά να ζῶ ἔτσι σαν ἕνα ρόδο,
που ἄνθισε κατάμονο μέσα σε πρᾶο χειμώνα
σ᾿ ἕνα πεζούλι φτωχικό κι ἡλιόφωτο, που νἄχει
ἀσβεστωμένο τοίχωμα να τοῦ κρατάει το χῶμα.
Θεέ μου! ἄσε με να ζῶ σαν ἕνα ἀπό τα μύρια,
τ᾿ ἀνώφελα τα ἔντομα που ἀπό το φῶς μεθᾶνε
και τη ζωή τους στους ἀνθούς ἀνάμεσα περνᾶνε,
μακριά ἀπ᾿ τον κόσμο, μοναχό σ᾿ ἕνα λευκό σπιτάκι:
και νἄχω μέσα στην ψυχή τῶν γέρων στην εἰρήνη
και στην καρδιά μου τῶν φτωχῶν την ἔνθεη καλωσύνη.
http://ofisofi.blogspot.com/
Κωστής Παλαμάς -Γεια σας τριαντάφυλλα
Γεια σας, τριαντάφυλλα
και γιασεμιά
στου βράχου φέρτε με
την κυκλαμιά
Πάει της καλύβας μου
το χελιδόνι
Του κάμπου δώστε μου την
την ανεμώνη
Πάει κι η λιογέννητη
Καλοκαιριά
Καλό στα σύννεφα
με το βοριά
Αϊ Γιώργης έφυγε
τ’ Απρίλη η χάρη
δόξα στ’ αδέρφι του
στον καβαλάρη
Χινοπωριάτικος
με τα’ άλογό του
περνά και είν’ έρωτας
το πρόσωπό του
Κωστής Παλαμάς - Τα ρόδα
Τα ρόδα σου ήτανε χτες βράδυ
κλειστά μπουμπούκια αχνά δειλά,
χείλη που να ψωμογελάσουν
μόλις τολμούσαν, σιωπηλά.
Σήμερα πρωί ξημερωθήκαν
ολάνοιχτα, άλικα, πλατιά,
και μ’ όλο τους το δροσονέρι
σα να τ’ ανάτρεφε η φωτιά.
Ήτανε σα γυμνές βακχίδες
και σαν ξεσκέπαστες καρδιές,
αγάπες ξελογιάστρες ήταν,
τόξευαν με τις ευωδιές.
Τα ρόδα σου ήταν χτες το βράδυ
καλόγριες δεόμενες γειρτές.
Πώς έτσι τα ’καμε μια νύχτα
χορεύτρες για τρελές γιορτές!
Και μαραμένα προτού πέσουν
ξένα στο μάτι του Απριλιού,
στόματ’ ανοίχτηκαν ακέρια
να πιουν τη γλύκα του φιλιού.
http://www.greek-language.gr/
Κωστής Παλαμάς - Ρόδου μοσχοβόλημα
Εφέτος άγρια μ’ έδειρε η βαρυχειμωνιά
που μ’ έπιασε χωρίς φωτιά και μ’ ήβρε χωρίς νιάτα,
κι ώρα την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ βαριά
στη χιονισμένη στράτα.
Μα χτες καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Μαρτιού
και τράβηξα να ξαναβρώ τ’ αρχαία τα μονοπάτια,
στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού
μου δάκρυσαν τα μάτια.
Τίτος Πατρίκιος - ΡΟΔΑ ΑΕΙΘΑΛΗ
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο και αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι’ αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.
https://www.lyrikline.org/
Γιάροσλαβ Σέιφρτ -ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΡΟΔΑ
Μεταξύ δύο πόλων εκτείνεται ο κόσμος
όπως και το γαϊδουροτόμαρο.
Και η ζωή μεταξύ δύο πραγμάτων:
ανάμεσα ψωμί και τριαντάφυλλα.
Βοά ο κόσμος και τα τύμπανα επαναλαμβάνουν.
Για πράγματα μικρά, μεγάλος πόλεμος και μάχες.
Οι νικητές κι οι νικημένοι δρόμο αφήνουν-πιάνουν,
στα σπίτια τους γυρνούν από φαράγγια κι από ράχες.
Δυο ζάρια, δύο λόγια θαυμαστά στο σύνολό τους
της Ιστορίας παίζει η σάλπιγγα: ψωμί και ρόδα.
Γυρνάς, τ’ ανάποδο για να χτυπήσεις τύμπανό τους,
και σείεις την κορνέτα που ‘χες όπλο παρά πόδα.
Και στο γαϊδουροτόμαρο, του έρωτά μας που ‘ναι
πολέμου τύμπανο, λιμοί και χάροι καρτερούνε.
μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Γ. Σεφέρης -Για ένα διαθέσιμο τριαντάφυλλο
(Γραμμένο με το μολύβι)
Το χωματένιο αυτό σταμνί τ’ αγόρασα τη μέρα των μυροφόρων,
με τη σκέψη πως αν τελειώνει το κορμί πάντα απομένει η δίψα
σ’ έναν προφυλαγμένο χώρο σαν ένα χθόνιο λιβάδι.
Αυτό που μας βαραίνει είναι η δίψα των άλλων, των αλλαγμένων·
τους πηγαίνουμε λουλούδια κάθε πρωί ξεγελώντας τον εαυτό μας—
τί να τα κάνουν τα λουλούδια;
Και ανασαίνουν τα κυπαρίσσια κι ανάμεσό τους εκείνα τα μάτια.
Ύστερα ξαναπηγαίνουμε στις δουλειές μας·
τα καράβια πρέπει να ταξιδεύουν, να φεύγει η γης ανάμεσα στους δυο της ύπνους.
Ποιος ξύπνησε σήμερα πρωί; κανείς·
μόνο μια γυναίκα έσυρε το χέρι πάνω στο γυμνό βυζί της και χαμογέλασε·
εκείνοι που διψούν την κράτησαν στα βελουδένια τους σπίτια—
τί να τα κάνουν τα λουλούδια, και τούτο το βυσσινί τριαντάφυλλο,
μέσα στο χωματένιο σταμνί των μυροφόρων, τι να το κάνουν;
http://www.greek-language.gr/
Γ-Σεφέρης - Ὁ Μαθιός Πασχάλης ἀνάμεσα στα τριαντάφυλλα
Καπνίζω χωρίς να σταματήσω ἀπ᾿ το πρωί
ἂν σταματήσω τα τριαντάφυλλα θα μ᾿ ἀγκαλιάσουν
μ᾿ ἀγκάθια και με ξεφυλλισμένα πέταλα θα με πνίξουν
φυτρώνουν στραβά ὅλα με το ἴδιο τριανταφυλλί
κοιτάζουν περιμένουν να ἰδοῦν κάποιον δεν περνᾶ κανείς
πίσω ἀπ᾿ τον καπνό τῆς πίπας μου τα παρακολουθῶ
πάνω σ᾿ ἕνα κοτσάνι βαριεστισμένο χωρίς εὐωδιά,
στην ἄλλη ζωή μία γυναίκα μοῦ ἔλεγε μπορεῖς ν᾿ ἀγγίξεις
αὐτό το χέρι
κι εἶναι δικό σου αὐτό το τριαντάφυλλο εἶναι δικό σου
μπορεῖς να το πάρεις
τώρα ἢ ἀργότερα, ὅταν θελήσεις.
Γιώργος Σεφέρης - Ερωτικός λόγος
Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός»
Απόσπασμα
Διονύσιος Σολωμός - Το Όνειρο
Άκου ένα όνειρο, ψυχή μου,
και της ομορφιάς θεά.
Μου φαινόταν πως ήμουν
με εσένα μια νυχτιά.
Σ' ένα ωραίο περιβολάκι
περπατούσαμε μαζί.
Όλο λάμπανε τ' αστέρια
και τα κοίταζες εσύ.
Και παράμερα σε πήρα
σε μια τριανταφυλλιά.
Κι έπεσα σου αγάλι αγάλι
στην ολόλευκη αγκαλιά.
Κάθε φίλημα, ψυχή μου,
που μου έδινες γλυκά,
εξεφύτρωνε άλλο ρόδο
απ' την τριανταφυλλιά.
http://users.uoa.gr/
Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ρόδα…
…Ένα κοριτσάκι περνούσε προς το δείλι, μέσ’ τον πλατύ έρμο δρόμο, και βάσταγε στην αγκαλιά του μια δέσμην άσπρα ρόδα۠· το βράδυ σίμωνε γοργά, έπεφτε ολούθε η νύχτα, κι αυτό τραβούσε βιαστικά, και πρόσεχε όλην ώρα, μη σκοντάψει۠· χτυπούσεν η καρδούλα του, τα μάγουλά του ήτανε φλογισμένα, τ΄ άμαθα ποδαράκια του λυγούσανε απ΄ το βάρος.
Και κάποιος πέρασε κι αγάπησε του κοριτσιού τα μάτια۠· με τρόπο κοντοστάθηκε, σα για να του μιλήσει, μα κείνο δεν τον είδε, και τράβηξε πιο γρήγορα.
Και κείνος που τ΄ αγάπησε, στάθηκ΄ εκεί πολλή ώρα, και τ΄ ακολουθούσε με τα μάτια, ώσπου το κοριτσάκι χάθηκε στις καλαμιές της ρεματιάς, στις καλαμιές της ρεματιάς που πάει κατά τη χώρα…
Και την άλλη μέρα, ίδιαν ώρα, το ίδιο κοριτσάκι περνούσε πάλι μέσ΄ τον ίδιο δρόμο, και βάσταγε στα χέρια του μια δέσμη ρόδα κόκκινα۠· περνούσε πάλι μέσ΄ τον ίδιο δρόμο, μα δε βιαζότανε σα χτες۠· η καρδούλα του χτυπούσε δυνατά, τα μάγουλά του ήτανε πυρωμένα, και τα μάτια του κοίταζαν μακριά…
Και νάσου πάλε αυτός, στην ίδια θέση, που είχε αγαπήσει πιο μπροστά του κοριτσιού τα μάτια۠· σίμωσε δειλά, μ΄ αυτό χαμήλωσε το πρόσωπο στη γη, και κοίταε το δρόμο.
Και μήτε που είπαν λέξη, μόνο αναστενάξανε βαθιά, και το κοριτσάκι τράβηξε, κι αυτός έμεινε πίσω, και τ΄ ακολουθούσε με τα μάτια, ώσπου στο τέλος χάθηκε πίσω απ΄ τις καλαμιές της ρεματιάς, τις καλαμιές της ρεματιάς που πάει κατά τη χώρα…
Και την τρίτη μέρα, την ίδιαν ώρα, το ίδιο κοριτσάκι ξαναπερνούσε πάλι από τον ίδιο δρόμο, κι έφερνε μέσ΄ την αγκαλιά ένα μάτσο ρόδα πορφυρά۠· τα μάτια του ήταν άρρωστα, η ανάσα του κομμένη : το είχε μεθύσει δυνατά των ρόδων η ευωδιά.
Κι αυτός που τ΄ αγαπούσε, το περίμενε۠· ήρθε σιμά του θαρρετά, με την καρδιά γιομάτη۠· το κοριτσάκι στην αρχή χαμήλωσε τα μάτια, μα πάλι τ΄ ανασήκωσε.
― Δώσ’ μου ένα ρόδο…
― Πάρ΄τα.
Και πήρε όλα τα ρόδα, το μάτσο με τα ρόδα, κι ήταν γιομάτα δάκρυα۠· και μοιάζαν λυπημένα, σαν κάποιες άγρυπνες βαθιές και σιωπηλές πληγές.
Κι η γλύκα των ματιών του κοριτσιού, σκόρπισε μονομιάς : γιατί δεν ήτανε παρά το λίγωμα απ΄ τα ρόδα۠· και χάθηκεν η αγάπη στου κοριτσιού τα μάτια. Κι άρχισε τότε να σφυράει κάποιο παλιό τραγούδι και να κοιτάει αφαιρεμένα αλλού.
Και το κοριτσάκι τράβηξε πάλι σιγανά۠· τράβηξε πάλι σιγανά, και χάθηκε στις καλαμιές της ρεματιάς, τις καλαμιές της ρεματιάς που πάει κατά τη χώρα…
Κι ύστερ΄ από τρεις μέρες – προς το βράδυ – περνούσε πλάι στη ρεματιά που πάει κατά τη χώρα, ένα μικρούλι φέρετρο : μικρούλι ήταν το φέρετρο, μικρούλι και λευκό, σαν τις ψυχούλες των παιδιών που πάνε να ησυχάσουν…
Το φέρετρο ήτανε μικρό, μια μαύρη μάνα μοναχά πήγαινε αργά από πίσω· και μέσα του ήταν ένα κοριτσάκι – ένα χλωμό μηδαμινό μικρούλι κοριτσάκι· κι απάνω στα χεράκια του τ΄ αχνά, τα σταυρωμένα, ήταν ριγμένο μοναχά ένα ρόδο – ένα μονάχα ρόδο κατακίτρινο.
Και μήτε φάνη πια κανείς μέσ΄ τον πλατύ έρμο δρόμο.-
http://www.sarantakos.com/
Το Τριαντάφυλλο.
Στίχοι: Federico Garcia Lorca & Αλέξης Σολωμός.
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.
Πρώτη εκτέλεση: Φλέρη Νταντωνάκη
La Vie en rose by Louis Armstrong
Hold me close and hold me fast
The magic spell you cast
This is La Vie En Rose
When you kiss me heaven sighs
And though I close my eyes
I see La Vie En Rose
When you press me to your heart
I'm in a world apart
A world where roses bloom
And when you speak...angels sing from above
Everyday words seem...to turn into love songs
Give your heart and soul to me
And life will always be
La Vie En Rose
https://genius.com/
Κόκκινα Τριανταφύλλα Για Μένα - Κώστας Καρράς Από το ομώνυμο Θεατρικό Έργο του Σων Ο'Κέιζυ, που ανέβηκε το 1974 στο θέατρο "Αλάμπρα" της Αθήνας, από τον θίασο του Κώστα Καρρά. Στίχοι: Παύλος Μάτεσης Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καρράς Κόρη αμίλητη προβαίνει Ηλιοθαλασσοδαρμένη Μαυρομαντηλού... Το κεφάλι αλαφρογέρνει Δώρο ακριβό μου φέρνει Λάμια του γιαλού... Απ' τα χέρια Της κομμένα Κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα... Η ματιά Της είναι αστρίτης Θάμπωσε ο αποσπερίτης Μη μου βασκαθεί... Δεν φοράει τζοβαΐρια Μα Της κάνω τα χατίρια Μη μου μαραθεί...
Και στον κόρφο έχει κρυμμένα Κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα...
Της αγάπης αίματα
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο
Τριανταφυλλιά - Θαλασσινός Παντελής
Στίχοι: Καλογεροπούλου Χριστίνα. Μουσική: Λουκάκης Γιώργος. Όμορφη τριανταφυλλιά μου ωχ αμάν αμάν, σ' είχα μες την αγκαλιά μου ωχ αμάν αμάν, κι από τα φιλιά μια ροδοσταλιά , πότισε τα ρούχα με μοσχοβολιά. Τριανταφυλλιά μου έλα που σε καρτερώ, και τα ρούχα που φορούσα πια δε τα φορώ. Τα κρατώ και στ' άρωμά σου παίρνω ανασεμιά πως γιατρεύεται για πες μου η αποθυμιά. Τριανταφυλλιά φιλούσα ωχ αμάν αμάν, κι απ' τα ρούχα που φορούσα ωχ αμάν αμάν, χρώμα κι ευωδιά στάζαν στην καρδιά. και έχει η φορεσιά ροδομυρισιά. Τριανταφυλλιά μου έλα που σε καρτερώ, και τα ρούχα που φορούσα πια δε τα φορώ. Τα κρατώ και στ' άρωμά σου παίρνω ανασεμιά πως γιατρεύεται για πες μου η αποθυμιά.
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Νίκος Αντύπας Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη Άλλες ερμηνείες: Τρίφωνο Τριανταφυλλιά του κόσμου Απ' τα φιλιά που ανθίζουν - δως μου Για να ντυθεί το σώμα- να δοθεί στην πρώτη αυγή Νέοι νέοι σα θεοί όσοι αγαπούν να μην κοπούνε ακόμα Τριανταφυλλιά του κόσμου των ποιητών τα άμφια δως μου Να λειτουργούν μονάχοι οι μοναχοί Και να 'ναι η ευχή Νέοι νέοι σαν θεοί όσοι αγαπούν να μην κοπούν στη μάχη
Τριανταφυλλάκι -Γιάννης Χαρούλης
Στίχοι: Αποστόλης Βαλαρούτσος
Μουσική: Αποστόλης Βαλαρούτσος
Μικρή και τριανταφυλλένια – Δημήτρης Ψαριανός
Δίσκος: Τα ερωτικά (1980) Στίχοι: Pablo Neruda. Ελεύθερη μετάφραση: Λευτέρης Παπαδόπουλος Μουσική: Χρήστος Γκάρτζος Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια μικρή τριανταφυλλένια κι άλλες φορές, μικρούλα και γυμνή νομίζω πως χωράς μες στην παλάμη μου που έτσι δα να κάνω, σε σφίγγω και σε φέρνω μπροστά στο στόμα μου. Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια μικρή τριανταφυλλένια. Του έρωτά σου η ορμή μοιάζει πελάγου κύμα. Τα μάτια σου πλατύτερα απ τον ουρανό που μόλις τα μετράω και σκύβω μες στο στόμα σου τη γη για να φιλήσω. Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια μικρή τριανταφυλλένια.
Μαρινέλλα – ΑΣΠΡΟ ΜΟΥ ΡΟΔΟΣτίχοι: Τάκης Μιχαηλίδης Μουσική: Χρήστος Λεοντής Ξεκίνησες πολλά πρωί ήλιος προτού να φέξει άσπρο μου ρόδο Ρόδο μου και τριαντάφυλλο ποιος θα σε ταξιδέψει άσπρο μου ρόδο άσπρο μου ρόδο άσπρο μου ρόδο Φοράς τον ήλιο στα μαλλιά την αστραπή στα μάτια πέτρα την πέτρα Πέτρωσε η βάρκα στο γιαλό και τα κουπιά κομμάτια άσπρο μου ρόδο άσπρο μου ρόδο άσπρο μου ρόδο Φωτιά να κάψει τον καημό που πήρε και ψηλώνει άσπρην ημέρα Άσπρο λουλούδι φύτρωσε κι η νύχτα γαλαζώνει άσπρη μου μέρα άσπρο λουλούδι άσπρο μου ρόδο
Πηγές :
https://itzikas.wordpress.com/
https://pyroessa-logotimis.blogspot.com/
https://fineartamerica.com/
https://pixels.com/
http://www.stixoi.info/
https://scvrs.homestead.com/
Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας τ’ Άη Γιωργιού,
στα κοριτσίστικα τα χέρια ενός παιδιού,
τριαντάφυλλα δικά σου και να τα κρατείς,
σαν αναπάντεχο καλό μεσοστρατίς!
Τα πολυδουλεμένα, τριπλοσκαλιστά,
πολύδιπλα, πολύφυλλα, ανοιχτά!
τ’ αγέρι τα συγκρούει, τ’ αγέρι το ψιλό,
και για ξεφύλλισμα τ’ ανοίγει απατηλό…
Άνοιξη η γειτονιά κι η μέρα ζωγραφιά!
Πολύ ήταν ν’ αξιωθώ παρόμοιαν ομορφιά,
-τριαντάφυλλο το στόμα μου τριανταφυλλί
τ’ άνθια τ’ αμαρτωλά στο στόμα να φιλεί.
(Γίνεται να χωρείς τριαντάφυλλο, χωρίς
τριαντάφυλλο και συ στο στόμα να φορείς;
Κι αν γεύτηκες ποτέ πιοτό δροσιστικό,
για στόμα είχες κι εσύ τριαντάφυλλο γλυκό).
Ποτές τα μάτια μου στα μάτια σου μπροστά
δε με μαρτύρησαν όσο στα ρόδα αυτά,
-γιατί ήσουν ένα εσύ, μ’ αυτά, κι εσύ μαζί,
και γιατί απάνω τους μεγάλωνες κι εσύ.
Γιατί το μάντεψα ποιαν είχαν αφορμή
στο δρόμο οι πηγαιμοί, στο δρόμο κι οι ερχομοί,
τα εύκαιρα γόνατα-για τρέξιμο γοργά-
τα εύκαιρα που έπαιζαν τα γόνατα ζυγά,
στο δρόμο ή σ’ αψηλό μπαλκόνι αντικρυνό-
-ω αγάπη των δεκάξι μου χρονώ.
(http://www.sarantakos.com/
Red Roses by Igor LevashovΤέλος Άγρας -Της ζωής τα ρόδα
Να το, αψηλά κι από μακρυά,
το παραμύθι του βορριά!
μες τα τετράγωνα τα μόνα
το παραμύθι του χειμώνα.
Κι εγώ του δρόμου το θολό
το μαύρο σύννεφο φιλώ
κι είμαι, στα τρίστρατα τα μόνα
το παραμύθι του χειμώνα.
Να το αψηλά, να το μακρυά
το παραμύθι του βορριά!
Πού θα ’βρω εδώθε, αχ! πες μου ξένε,
τη ζέστα, αγάπη που τη λένε;
Εγώ που χρόνια κατοικώ
τον δρόμο τον αγερικό,
πρώτη φορά είναι που φοβάμαι
με το χειμώνα απόψε να ’μαι…
πρώτη να φορά να πιστευτώ
τέτοιο ακριβό, τέτοιο γραφτό
το πώς η μοίρα μ’ έχει κάμει
μια πεταλούδα για το τζάμι.
Μα ιδές: Γοργό κι αληθινό
κορίτσι βγήκε απ’ το στενό
μες το φουστάνι οπού αναδεύει
τα δυο της πόδια ανακατεύει,
γυμνά δυο πόδια και χυτά
και με τι τέχνη είναι χτιστά,
καθώς ο αγέρας τα ξεντύνει,
με τι χαρά κι εμπιστοσύνη!
Σαν το πουλί που αναπηδά
από κλαδί σ’ άλλα κλαδιά,
εχάθηκε ως να ξεπροβάλλει
από μια θύρα σε μιαν άλλη!
-Σκέτο χαρούμενο παιδί,
πού σ’ έχω βρει; πού σ’ έχω ιδεί;
δεν είσαι η ασταχτομαλλούσα
που χλώμιαζα όταν σου μιλούσα;
Ρόδα και μήλα μάγουλα,
μάγουλα ακέρια και καλά,
πώς σας λαχτάρησεν ο τόπος
κι ο γερασμένος στρατοκόπος!
Γέλασε ο τόπος μονομιάς
ως την καρδιά της ερημιάς
κι ακέρια φούντωσε η μαυρίλα
της ζωής τα ρόδα και τα μήλα!
http://www.sarantakos.com/
A Red Rose by John William Godward
Γκιγιώμ Απολλιναίρ -Λου, τριαντάφυλλό μουΛου είσαι το τριαντάφυλλό μου
Τα οπίσθια σου τα υπέροχα δεν είναι το πιο
όμορφο τριαντάφυλλο ;
Τα στήθη σου τα στήθη σου τα αγαπημένα δεν
είναι κι αυτά τριαντάφυλλα ;
Και τα τριαντάφυλλα δεν είναι κι αυτά ωραίες
μικρές Λου
Που τις μαστιγώνουμε όπως το αεράκι
Χτυπά των τριανταφύλλων τα οπίσθια
Παραμελημένη
Λου τριαντάφυλλο μου
Μου έστειλες τα φύλλα σου
Ω μικρή θεά
Δημιουργείς τα τριαντάφυλλα
Φτιάχνεις τα φύλλα
Τριαντάφυλλα
Μικρές γυμνές γυναίκες που χορεύουν
Με ευγένεια
Πάνω σε κούνιες λικνίζονται
Με γυαλιστερά φουστάνια
Tραγουδούν το πιο όμορφο άρωμα το πιο δυνατό
το πιο γλυκό
Λου τριαντάφυλλό μου ω τελειότητά μου σʼ αγαπώ
Kαι είναι με χαρά που κινδυνεύω να τσιμπηθώ
Για χάρη της ομορφιάς
Σʼ αγαπώ σε λατρεύω δαγκώνω σιγανά τα φύλλα σου
Τριαντάφυλλο που βασιλεύεις στα λουλούδια Λου
βασίλισσα των γυναικών
Σε φέρνω στην άκρη των δακτύλων ω Λου ω
τριαντάφυλλο
Στην άκρη των δαχτύλων και σε κρατώ σφιχτά
Μέχρι που λιποθυμάς
Όπως λιποθυμά το άρωμα
Από τα τριαντάφυλλα
Σʼ αγκαλιάζω Λου και σε λατρεύω
Guillaume Apollinaire, «Στον έρωτα και στον πόλεμο» (μτφρ.-σημείωμα: Κώστας Ριτσώνης)
http://www.poiein.gr/
Christian Schloe art
Γιώργος Βιζυηνός - Τριαντάφυλλο
Τριαντάφυλλο σγουρό
Χαϊδεμένο λουλουδάκι
πόσο πόσο λαχταρώ
να σού πάρω ένα φιλάκι.
Μα ἡ κυρά τριανταφυλλιά
Τριαντάφυλλο σγουρό
Χαϊδεμένο λουλουδάκι
πόσο πόσο λαχταρώ
να σού πάρω ένα φιλάκι.
Μα ἡ κυρά τριανταφυλλιά
έχει αγκάθια κι αγκυλώνει
κι όποιος κλέφτει τα φιλιά
κι όποιος κλέφτει τα φιλιά
ακριβά της τα πληρώνει.
Δι᾿ αυτό μη φοβηθείς,
σαν καλό παιδί οπού ῾μαι,
Δι᾿ αυτό μη φοβηθείς,
σαν καλό παιδί οπού ῾μαι,
όταν βλέπω πως ανθείς
σ᾿ αγαπώ και ευχαριστούμαι.
Γιατί έχεις μία πνοή
που τὲς γειτονιές μυρώνει
κι έχεις βράδυ και πρωί
για τραγουδιστή έν᾿ αηδόνι.
https://elniplex.wordpress.com/σ᾿ αγαπώ και ευχαριστούμαι.
Γιατί έχεις μία πνοή
που τὲς γειτονιές μυρώνει
κι έχεις βράδυ και πρωί
για τραγουδιστή έν᾿ αηδόνι.
The Soul of the Rose by John William Waterhouse in 1908
Νικηφόρος Βρεττάκος - Το τριαντάφυλλο
Είδα στον ύπνο μου, πως μίκρυνες.
Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο,
Φρέσκο, σαν άκοπο. Σ’ είχα
στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα,
πήγαινα –
Πέρασα κι άφησα
δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο,
τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι’ όλο
πήγαινα, πήγαινα –
Πού να σε βάλω;
Όλη η γής είναι στήθος μου.
Woman with flowers by Emile Vernon
Ν. Βρεττάκος - Η ανοιγμένη φλέβα
Δέσε απόψε τη σπασμένη μου φλέβα.
Ο σφυγμός μου αδυνάτισε. Προσπαθείς να την κλείσεις
μ’ ένα άσπρο τριαντάφυλλο.
Έγινε κόκκινο.
Όλο κοκκίνισαν.
Τα σεντόνια μου έγιναν
παραπόταμοι ανάμεσα
στα βουνά. Παραπόταμοι
κόκκινοι
ανάμεσα
στ’ άστρα
https://pyroessa-logotimis.blogspot.com/
Woman with flowers by Emile Vernon
Ιωάννης Γρυπάρης - Τα ρόδα του Ηλιογάβαλου
Σοὔγραφε ροδοθάνατο ἡ τριμεροῦσα ἡ Μοῖρα!
πε το στερνό τραγούδι σου, ἀγλύκαντη καρδιά,
κι ὅλο ἀνεβαίνει ἀκράτητα ἡ μυστικιά ἡ πλημμύρα,
που ἀφρίζει με ροδόφυλλα και πνίγει μ᾿ εὐωδιά.
Ποιος σε εἶπε νεκροθάλασσα ἀτάραγη και στεῖρα,
κῦμα, ποῦ σῴνεται κουφό στην ἄκαρπη ἀμμουδιά;
και σύ ῾σαι – στρῶμα ἑνός φτωχοῦ μιανῆς νυχτιᾶς πορφύρα,
για τη ζωή μου ὁλάκερη μία ἐρωτική βραδιά.
Ἦρθε ἡ ἀράθυμη ψυχή σ᾿ ακρογιαλιά κ᾿ ἐστάθη,
ὅπου φεγγάρι ἀπόκρυφο τραβάει φυρονεριά
και τη ξεσέρνει ἀνίδεη στῆς θάλασσας τα βάθη.
Μα δεν σοῦ βαρυγνώμησεν, Ἀγάπη, οὐδ᾿ ἐκεῖ κάτου,
κι ἂν την καρδιά της σκόρπησες με τόση απλοχεριά
τα ρόδα τοῦ Ἠλιογάβαλου, τα ρόδα τοῦ Θανάτου!
https://el.wikisource.org/wiki/
Γεώργιος Ζαλοκώστας - ΡΟΔΟΝ ΚΑΙ ΧΟΡΤΑΡΙ
Ἕνα λουλούδι, ὅπου κυρτό
τον ἥλιο ἀκολουθοῦσε –
Ἥλιος ἐλέγονταν κι αὐτό
– εἰς ἕνα κῆπο φουντωτό
τριανταφυλλιὰ ἀγαποῦσε. –
Ἔλα να γίνωμε τα δυό
ζευγάρι ταιριασμένο,
ἔλα, τριανταφυλλιά χρυσή,
γιατ᾿ εἶσαι μυρωδάτη ἐσύ,
κ᾿ ἐγώ καμαρωμένο.
-Σώπα, λουλούδι ἀμύριστο,
λουλούδι χωρίς χάρι,
ἐν᾿ ἀηδονάκι τοῦ λαλεῖ,
το ρόδο που μοσχοβολεῖ
δεν μοιάζει το χορτάρι.
Σοὔγραφε ροδοθάνατο ἡ τριμεροῦσα ἡ Μοῖρα!
πε το στερνό τραγούδι σου, ἀγλύκαντη καρδιά,
κι ὅλο ἀνεβαίνει ἀκράτητα ἡ μυστικιά ἡ πλημμύρα,
που ἀφρίζει με ροδόφυλλα και πνίγει μ᾿ εὐωδιά.
Ποιος σε εἶπε νεκροθάλασσα ἀτάραγη και στεῖρα,
κῦμα, ποῦ σῴνεται κουφό στην ἄκαρπη ἀμμουδιά;
και σύ ῾σαι – στρῶμα ἑνός φτωχοῦ μιανῆς νυχτιᾶς πορφύρα,
για τη ζωή μου ὁλάκερη μία ἐρωτική βραδιά.
Ἦρθε ἡ ἀράθυμη ψυχή σ᾿ ακρογιαλιά κ᾿ ἐστάθη,
ὅπου φεγγάρι ἀπόκρυφο τραβάει φυρονεριά
και τη ξεσέρνει ἀνίδεη στῆς θάλασσας τα βάθη.
Μα δεν σοῦ βαρυγνώμησεν, Ἀγάπη, οὐδ᾿ ἐκεῖ κάτου,
κι ἂν την καρδιά της σκόρπησες με τόση απλοχεριά
τα ρόδα τοῦ Ἠλιογάβαλου, τα ρόδα τοῦ Θανάτου!
https://el.wikisource.org/wiki/
The Rose Of All Roses, Wilhelm Menzler
Ἕνα λουλούδι, ὅπου κυρτό
τον ἥλιο ἀκολουθοῦσε –
Ἥλιος ἐλέγονταν κι αὐτό
– εἰς ἕνα κῆπο φουντωτό
τριανταφυλλιὰ ἀγαποῦσε. –
Ἔλα να γίνωμε τα δυό
ζευγάρι ταιριασμένο,
ἔλα, τριανταφυλλιά χρυσή,
γιατ᾿ εἶσαι μυρωδάτη ἐσύ,
κ᾿ ἐγώ καμαρωμένο.
-Σώπα, λουλούδι ἀμύριστο,
λουλούδι χωρίς χάρι,
ἐν᾿ ἀηδονάκι τοῦ λαλεῖ,
το ρόδο που μοσχοβολεῖ
δεν μοιάζει το χορτάρι.
https://el.wikisource.org/
Victorian Lady In A Rose Hat is a painting by Sue Halstenberg
Κώστας Καρυωτάκης -Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα ‘λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.
(Κ.Γ. Καρυωτάκης, Ποιήματα και πεζά, Ερμής)
John-William Waterhouse art
Χρίστος Λάσκαρης - Η ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Το γελαστό φεγγάρι που κρυφόπαιζε
με τη μικρή τριανταφυλλιά
σκάλωσε μες στ’ αγκάθια της.
http://lafyra.blogspot.com/
Goddess Of Summer by Zula Kenyon
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - Το ρόδο
«Οι ανταύγειες του φεγγαριού στα τζάμια σαν τα μικρά αποσπάσματα ενός ονείρου
που κυνηγάμε χρόνια.
Ερωτες για πράγματα μακρινά, φιλίες με δρόμους, ή άστρα
κι η παιδικότητα που σε ό,τι καλύτερο είχε, έμεινε για πάντα άγνωστη.
Ωσπου μια νύχτα παραμέρισα τη ζωή μου και βρήκα το ωραίο ρόδο που μου είχαν υποσχεθεί.»
Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές τι όνειρα, ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά». Λειβαδίτης.
S. L. Alma Tadema, Τα τελευταία τριαντάφυλλα. 1872
Τάσος Λειβαδίτης -Νυχτερινά προνόμια
(απόσπασμα)
Ίσως αυτή η αγάπη μας για τη ζωή είναι που μας έκανε να τα
χάσουμε όλα
τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με τοπία του φεγγαριού
δεν έχουμε παρά μόνο μια παιδική ηλικία μέσα στον αναπόφευκτο
κόσμο
ύστερα όλα τελειώνουν-πού να πας; η νύχτα σκέπασε την πόλη,
τα χρόνια άλλαξαν
κι αυτοί που θα μπορούσαν να σ’ αναγνωρίσουν πέθαναν ή άλλαξαν
κι αυτοί
οι νεκροί κρατούν μικρά μπουκέτα σε κήπους που ξεχάσαμε
οι φερετροποιοί έχουν κι αυτοί καμιά φορά χαρούμενες σκέψεις
οι μεγάλοι δεν ξέρουν παρά ένα παραμύθι για όλα τα βράδια
οι ζητιάνοι πανάρχαιοι μνηστήρες των εκκλησιών
συχνά κάθομαι στη σκάλα και κοιτάζω το πεπρωμένο
κανείς δεν πιστεύει αυτά που βλέπω, τα γράφω κι εγώ και τα
ταχυδρομώ στους μεταγενέστερους
μα όταν ένας άνθρωπος στο δρόμο γυρίσει και σε κοιτάξει με πόνο η
μισή ανθρωπότητα έχει σωθεί
Ίσως αυτή η αγάπη μας για τη ζωή είναι που μας έκανε να τα
χάσουμε όλα
τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με τοπία του φεγγαριού
δεν έχουμε παρά μόνο μια παιδική ηλικία μέσα στον αναπόφευκτο
κόσμο
ύστερα όλα τελειώνουν-πού να πας; η νύχτα σκέπασε την πόλη,
τα χρόνια άλλαξαν
κι αυτοί που θα μπορούσαν να σ’ αναγνωρίσουν πέθαναν ή άλλαξαν
κι αυτοί
οι νεκροί κρατούν μικρά μπουκέτα σε κήπους που ξεχάσαμε
οι φερετροποιοί έχουν κι αυτοί καμιά φορά χαρούμενες σκέψεις
οι μεγάλοι δεν ξέρουν παρά ένα παραμύθι για όλα τα βράδια
οι ζητιάνοι πανάρχαιοι μνηστήρες των εκκλησιών
συχνά κάθομαι στη σκάλα και κοιτάζω το πεπρωμένο
κανείς δεν πιστεύει αυτά που βλέπω, τα γράφω κι εγώ και τα
ταχυδρομώ στους μεταγενέστερους
μα όταν ένας άνθρωπος στο δρόμο γυρίσει και σε κοιτάξει με πόνο η
μισή ανθρωπότητα έχει σωθεί
ή νοσταλγώ ένα ρόδο κι είμαι έτοιμος να πεθάνω για να το βρω –
Βιολέτες για μια εποχή (Κάτω απ’ τον ίδιο αστερισμό)
https://cityportal.gr/
Μ. ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ – Καλημέρα τριανταφυλλάκι
Καλημέρα τριανταφυλλάκι
που κάπου θα μοσχοβολάς…
Καλημέρα νερό
που κάπου θα τρέχεις
Καλημέρα δάσος
που κάπου θα τραγουδάς
Καλημέρα…
Καλημέρα τζιτζίκια, πεταλούδες, πουλιά,
καλημέρα.
Ένας πρωινός παρακαλεστής
σας στέλνει τα μάτια του
σ’ ένα κατάμονο νησί,
μια θαλασσινή κούνια.
Κι είναι, ένα στοματάκι που σας αποζητά.
Είναι δυο μικρά χεράκια, κρεμασμένα
μια αγκαλίτσα δίχως κούκλα
Ω τριανταφυλλάκι
και δάσος
και νερό.
Ο πατέρας δεν έχει παρά σίδερα.
Δεν έχει παρά βότσαλα… κι αγκάθια.
Ω τριανταφυλλάκι
και δάσος
και νερό…
κυλήστε το παραμύθι σας…
Κυλήστε το..
Κατά το Τρίκερι…
κυλήστε το.
Και φλυαρήστε γύρω στο κλουβί της
που μένει σιωπηλό.
Κι εκείνη, θα γελάσει.
Θα χτυπήσει τα χεράκια της
και θα γελάσει…
Γιατί δεν είναι ούτε πέντε χρονών
Βιολέτες για μια εποχή (Κάτω απ’ τον ίδιο αστερισμό)
https://cityportal.gr/
Pierre Auguste Renoir - Roses
Μ. ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ – Καλημέρα τριανταφυλλάκι
Καλημέρα τριανταφυλλάκι
που κάπου θα μοσχοβολάς…
Καλημέρα νερό
που κάπου θα τρέχεις
Καλημέρα δάσος
που κάπου θα τραγουδάς
Καλημέρα…
Καλημέρα τζιτζίκια, πεταλούδες, πουλιά,
καλημέρα.
Ένας πρωινός παρακαλεστής
σας στέλνει τα μάτια του
σ’ ένα κατάμονο νησί,
μια θαλασσινή κούνια.
Κι είναι, ένα στοματάκι που σας αποζητά.
Είναι δυο μικρά χεράκια, κρεμασμένα
μια αγκαλίτσα δίχως κούκλα
Ω τριανταφυλλάκι
και δάσος
και νερό.
Ο πατέρας δεν έχει παρά σίδερα.
Δεν έχει παρά βότσαλα… κι αγκάθια.
Ω τριανταφυλλάκι
και δάσος
και νερό…
κυλήστε το παραμύθι σας…
Κυλήστε το..
Κατά το Τρίκερι…
κυλήστε το.
Και φλυαρήστε γύρω στο κλουβί της
που μένει σιωπηλό.
Κι εκείνη, θα γελάσει.
Θα χτυπήσει τα χεράκια της
και θα γελάσει…
Γιατί δεν είναι ούτε πέντε χρονών
Bouquet of Roses by Pierre-Auguste Renoir
Bette Midler - Το τριαντάφυλλο
Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι ποτάμι
Που πνίγει το τρυφερό κλαδάκι
Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι ξυράφι
Που αφήνει την ψυχή σου να ματώσει
Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι πείνα
Και μια έντονη συνεχής ανάγκη
Εγώ λέω ότι είναι ένα λουλούδι
και εσύ μόνο ένας σπόρος
Η καρδιά που φοβάται να σπάσει
Δεν μαθαίνει ποτέ να χορεύει
το όνειρο που φοβάται να ξυπνήσει
Δεν θα αδράξει ποτέ την ευκαιρία
Η ψυχή που φοβάται να πεθάνει
Δεν μαθαίνει ποτέ να ζει
όταν η νύχτα είναι τόσο μοναχική
και ο δρόμος τόσο μακρύς
και νομίζεις ότι ο έρωτας είναι μόνο
για τους τυχερούς και τους δυνατούς,
θυμήσου ότι το χειμώνα
κάτω από το πικρό χιόνιζει
ζει ο σπόρος που με την αγάπη του ήλιου
γίνεται τριαντάφυλλο την άνοιξη
https://www.eros
Roses by R.Masson Benoit
Jean Moréas -Ρόδα της Δαμασκός…
Ρόδα της Δαμασκός, λευκά ρόδα, πορφύρες ρόδα,
πού είναι τα μύρα, τα θαμπωτικά τα πέταλά σας;
Και τα χιμαιρικά σας τα φτερά και τα τραγούδια,
πουλιά του θρύλου, ρόδινα πουλιά, πουλιά γαλάζια;
Ω χιόνια του παλιού καιρού! οι παιάνες σας φαμφάρες!
Για πάντα καταλύθηκαν τέλη κι αρχές γεννήτρες,
κι αυγή, ουδέ μεταψύχωση ξανά γραφτή δεν είναι:
ω βάλσαμα ακριβά, και αλησμοβότανα και φίλτρα!
Έσπασαν τ’ αναφτέριασμα οι κακότεχνες παγίδες.
Με τη σαΐτα ανάμεσα στα κέρατα, τα λάφια,
στις σπαραχτές των βούκινων κραυγές, τα λάφια εφύγαν.
Κι είμαστε στης Πεντάμορφης το δάσος, που, για πάντα,
άλυτος κι εφτασφράγιστος την περιζώνει ο ύπνος…
Τυφλού ερημόπυργου, κλειστού, θαρρείς κι εμοιάσαμε ίσκιοι.
[Μετάφραση: Τέλλος Άγρας]
http://kapodistria.blogspot.com/
Roses by R.Masson Benoit
ΟΥΊΛΙΑΜ ΜΠΛΑΙΗΚ - ΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΡΟΔΟ
Α, ρόδο, είσαι άρρωστο,
τ’ αόρατο σκουλήκι,
που το ’φερε η θύελλα
απ’ της νυχτός τα μήκη,
βρήκε βαθιά την κοίτη σου,
το πορφυρό σου κέφι,
κι ο σκοτεινός του έρωτας
κρυφά σε καταστρέφει.
μετ: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, Μπαλάντες και περιστάσεις, 1997
https://pampalaionero.wordpress.com/
Roses by R.Masson Benoit
Αλεξάντερ Μπλοκ - Η γέρικη αγκαθωτή τριανταφυλλιά
Η γέρικη αγκαθωτή τριανταφυλλιά, σκονισμένη και δίχως φύλλα
κουνούσε μελαγχολικά το κεφάλι στους πρόποδες μιας πανύψηλης πολεμίστρας.
Το τελευταίο τριαντάφυλλο ήταν ολάνθιστο ακόμη χθες το πρωί,
ο ιππότης έκοψε το τριαντάφυλλο, δίχως να το προορίζει για την καλή του.
Ο άνεμος παρέσυρε τα φύλλα και τα σκόρπισε στο φαράγγι,
απέμειναν μόνο τ’ αγκάθια, και τα λεπτά κλωνάρια να σέρνονται
με κακία στα παράθυρα της πολεμίστρας αναζητώντας επίμονα το θήραμα.
Φτωχέ ιππότη! Κλαίει πικρά σαν αψηλό του πύργο,
δάκρυα χύνει το ‘να μετά το άλλο, και κυλούν τα μεγάλα δάκρυα
κατά μήκος του παλιού τοίχους στα κλωνάρια της πονεμένης τριανταφυλλιάς …
Κόπηκε το άνθος. Δεν θα γυρίσει πίσω. Ράγισε η καρδιά.
Σκούριασε το σπαθί, στη μάχη θέλει στην άγρια σφαγή,
τέλειωσαν όλα. Στο τάφο η ευτυχία. Σε θλίψη απαρηγόρητη
Ο ιππότης κλαίει, κλαίει και η φτωχή τριανταφυλλιά.
Πονούν οι δύο τους.
Ο ένας έχασε το τριαντάφυλλο,
το τριαντάφυλλο, που ‘ταν κατακόκκινο στις λαμπερές αχτίδες του παγωμένου
πρωινού…
Έν’ άλλο τριαντάφυλλο έχασε ο άλλος· εκείνο το ευωδιαστό τριαντάφυλλο
που κοκκίνιζε στις αχτίδες του έρωτα και της απέραντης ευτυχίας …
Έτσι, θλιμμένοι και μελαγχολικοί περνούσαν το χρόνο τους
η νύχτα έπεφτε, το πρωινό ξημέρωνε, η μέρα έλαμπε,
χαρούμενα χρώματα έφερνε, ή το δειλινό την πολεμίστρα πορφυρή έβαφε.
Αποκοιμήθηκε ο πύργος. Αποκοιμήθηκαν βαριά κι αυτοί.
ησυχία παντού! Μόνο κάπου μακριά μια πέτρα έπεσε
απ’ τον αρχαίο τοίχο και, βροντώντας, χάθηκε στη βαθιά χαράδρα …
Μια φορά, ένα πανέμορφο πρωινό, όταν ο περίεργος ήλιος
υψώθηκε και, ήρεμα γλιστρώντας πάνω στα τείχη τα ψηλά,
χτύπησε την τριανταφυλλιά, – η τριανταφυλλιά άνθισε: εκατοντάδες
πράσινα κλαράκια θα τρέξουν πάνω στ’ αγκαθωτά κλαριά ψηλώνοντας ολοένα …
Ήταν ένα ξεραμένο χλομό λουλουδάκι, που κανείς δεν το ‘χε δει
π’ άνθισε κι έλαμψε, το ευωδιαστό τριαντάφυλλο
έστειλε στο παραθύρι του ιππότη το άρωμα του …
Ο ιππότης κοιμόταν. Στα χλομά του χείλη τρεμόπαιζε ένα χαμόγελο:
έβλεπε ένα εκπληκτικό όνειρο: όμορφοι ήχοι,
ρυθμικά ακούγονταν από παντού, και το σκοτάδι τύλιγε τη γη.
Μια θεσπέσια μορφή φωτίστηκε στο σκοτάδι από το φως του αστεριού.
Οι ήχοι ολοένα και δυνάμωναν, άξαφνα από το στενάχωρο κόσμο
όρμησαν στην καρδιά του, κι αμέσως η ψυχή του ανταποκρίθηκε
μ’ αόρατες χορδές. Τότε η θεία μελωδία σώπασε
και η μορφή μέσ’ στο σκοτάδι πέταξε κοντά του, και με ανάσα καυτή
τα χείλη της άγγιξαν τα δικά του … και ο ιππότης ξύπνησε.
Ήταν ένα λαμπερό πρωινό. Με το φρέσκο άρωμα της
μεταφέροντας μιαν άλλη μυρωδιά, η πυκνή κόκκινη τριανταφυλλιά
κουνούσε ήρεμα το κεφάλι στο παράθυρο μέσα από τα σκουριασμένα
κλαδιά του παλιού κάγκελου … Και ο χλομός, φτωχός, βασανισμένος
έσκυψε προς το μέρος της τριανταφυλλι΄δας και φίλησε το ανθισμένο
λουλούδι με αγαλλίαση,
γεμάτος ευτυχία, ελπίδα, έρωτα και τρυφερή χαρά ….Μτφ: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
https://www.bibliotheque.gr
Έμιλυ Ντίκινσον - Τριανταφυλλάκι
Η γέρικη αγκαθωτή τριανταφυλλιά, σκονισμένη και δίχως φύλλα
κουνούσε μελαγχολικά το κεφάλι στους πρόποδες μιας πανύψηλης πολεμίστρας.
Το τελευταίο τριαντάφυλλο ήταν ολάνθιστο ακόμη χθες το πρωί,
ο ιππότης έκοψε το τριαντάφυλλο, δίχως να το προορίζει για την καλή του.
Ο άνεμος παρέσυρε τα φύλλα και τα σκόρπισε στο φαράγγι,
απέμειναν μόνο τ’ αγκάθια, και τα λεπτά κλωνάρια να σέρνονται
με κακία στα παράθυρα της πολεμίστρας αναζητώντας επίμονα το θήραμα.
Φτωχέ ιππότη! Κλαίει πικρά σαν αψηλό του πύργο,
δάκρυα χύνει το ‘να μετά το άλλο, και κυλούν τα μεγάλα δάκρυα
κατά μήκος του παλιού τοίχους στα κλωνάρια της πονεμένης τριανταφυλλιάς …
Κόπηκε το άνθος. Δεν θα γυρίσει πίσω. Ράγισε η καρδιά.
Σκούριασε το σπαθί, στη μάχη θέλει στην άγρια σφαγή,
τέλειωσαν όλα. Στο τάφο η ευτυχία. Σε θλίψη απαρηγόρητη
Ο ιππότης κλαίει, κλαίει και η φτωχή τριανταφυλλιά.
Πονούν οι δύο τους.
Ο ένας έχασε το τριαντάφυλλο,
το τριαντάφυλλο, που ‘ταν κατακόκκινο στις λαμπερές αχτίδες του παγωμένου
πρωινού…
Έν’ άλλο τριαντάφυλλο έχασε ο άλλος· εκείνο το ευωδιαστό τριαντάφυλλο
που κοκκίνιζε στις αχτίδες του έρωτα και της απέραντης ευτυχίας …
Έτσι, θλιμμένοι και μελαγχολικοί περνούσαν το χρόνο τους
η νύχτα έπεφτε, το πρωινό ξημέρωνε, η μέρα έλαμπε,
χαρούμενα χρώματα έφερνε, ή το δειλινό την πολεμίστρα πορφυρή έβαφε.
Αποκοιμήθηκε ο πύργος. Αποκοιμήθηκαν βαριά κι αυτοί.
ησυχία παντού! Μόνο κάπου μακριά μια πέτρα έπεσε
απ’ τον αρχαίο τοίχο και, βροντώντας, χάθηκε στη βαθιά χαράδρα …
Μια φορά, ένα πανέμορφο πρωινό, όταν ο περίεργος ήλιος
υψώθηκε και, ήρεμα γλιστρώντας πάνω στα τείχη τα ψηλά,
χτύπησε την τριανταφυλλιά, – η τριανταφυλλιά άνθισε: εκατοντάδες
πράσινα κλαράκια θα τρέξουν πάνω στ’ αγκαθωτά κλαριά ψηλώνοντας ολοένα …
Ήταν ένα ξεραμένο χλομό λουλουδάκι, που κανείς δεν το ‘χε δει
π’ άνθισε κι έλαμψε, το ευωδιαστό τριαντάφυλλο
έστειλε στο παραθύρι του ιππότη το άρωμα του …
Ο ιππότης κοιμόταν. Στα χλομά του χείλη τρεμόπαιζε ένα χαμόγελο:
έβλεπε ένα εκπληκτικό όνειρο: όμορφοι ήχοι,
ρυθμικά ακούγονταν από παντού, και το σκοτάδι τύλιγε τη γη.
Μια θεσπέσια μορφή φωτίστηκε στο σκοτάδι από το φως του αστεριού.
Οι ήχοι ολοένα και δυνάμωναν, άξαφνα από το στενάχωρο κόσμο
όρμησαν στην καρδιά του, κι αμέσως η ψυχή του ανταποκρίθηκε
μ’ αόρατες χορδές. Τότε η θεία μελωδία σώπασε
και η μορφή μέσ’ στο σκοτάδι πέταξε κοντά του, και με ανάσα καυτή
τα χείλη της άγγιξαν τα δικά του … και ο ιππότης ξύπνησε.
Ήταν ένα λαμπερό πρωινό. Με το φρέσκο άρωμα της
μεταφέροντας μιαν άλλη μυρωδιά, η πυκνή κόκκινη τριανταφυλλιά
κουνούσε ήρεμα το κεφάλι στο παράθυρο μέσα από τα σκουριασμένα
κλαδιά του παλιού κάγκελου … Και ο χλομός, φτωχός, βασανισμένος
έσκυψε προς το μέρος της τριανταφυλλι΄δας και φίλησε το ανθισμένο
λουλούδι με αγαλλίαση,
γεμάτος ευτυχία, ελπίδα, έρωτα και τρυφερή χαρά ….Μτφ: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
https://www.bibliotheque.gr
Roses by R.Masson Benoit
Έμιλυ Ντίκινσον - Τριανταφυλλάκι
Το Τριανταφυλλάκι αυτό κανένας δεν το ξέρει-
Προσκυνητής ίσως και θά’ ταν
Αν δεν τό’ έπαιρνα απ’ τους δρόμους
Και σου το προσέφερα.
Σε μια Μέλισσα μόνο θα λείψει-
Σε μια Πεταλούδα μόνο,
Που βιάζεται από μακρύ ταξίδι-
Πάνω στον κόρφο του να γείρει-
Μόνο ένα Πουλί θ’ αναρωτιέται-
Μια Αύρα θα στενάξει μόνο-
Αχ, Μικρό Τριάνταφυλλο-πόσο σαν κι εσένα κάτι
Τη ζωή ήταν εύκολο να χάσει!
Μετάφραση-Έλλη Συναδινού
https://imaginistes.wordpress.com/
Pierre Auguste Renoir Famous Art, Roses in a Vase
Κώστας Ουράνης - VITA NUOVA
Δεν θέλω πια παρά να ζῶ ἔτσι ὅπως ἕνα δέντρο,
ὁπού θροΐζει ἀνάλαφρα σε πρωινό τοῦ Ἀπρίλη
μέσ᾿ σ᾿ ἕνα κάμπο εἰρηνικό, γεμάτον φῶς γαλάζιο
και παπαροῦνες κόκκινες και ἄσπρο χαμομήλι.
Δεν θέλω πια παρά να ζῶ ἔτσι σαν ἕνα ρόδο,
που ἄνθισε κατάμονο μέσα σε πρᾶο χειμώνα
σ᾿ ἕνα πεζούλι φτωχικό κι ἡλιόφωτο, που νἄχει
ἀσβεστωμένο τοίχωμα να τοῦ κρατάει το χῶμα.
Θεέ μου! ἄσε με να ζῶ σαν ἕνα ἀπό τα μύρια,
τ᾿ ἀνώφελα τα ἔντομα που ἀπό το φῶς μεθᾶνε
και τη ζωή τους στους ἀνθούς ἀνάμεσα περνᾶνε,
μακριά ἀπ᾿ τον κόσμο, μοναχό σ᾿ ἕνα λευκό σπιτάκι:
και νἄχω μέσα στην ψυχή τῶν γέρων στην εἰρήνη
και στην καρδιά μου τῶν φτωχῶν την ἔνθεη καλωσύνη.
http://ofisofi.blogspot.com/
Abstraction White Rose, 1927 by Georgia O'Keeffe
Γεια σας, τριαντάφυλλα
και γιασεμιά
στου βράχου φέρτε με
την κυκλαμιά
Πάει της καλύβας μου
το χελιδόνι
Του κάμπου δώστε μου την
την ανεμώνη
Πάει κι η λιογέννητη
Καλοκαιριά
Καλό στα σύννεφα
με το βοριά
Αϊ Γιώργης έφυγε
τ’ Απρίλη η χάρη
δόξα στ’ αδέρφι του
στον καβαλάρη
Χινοπωριάτικος
με τα’ άλογό του
περνά και είν’ έρωτας
το πρόσωπό του
Vladimir Volegov
Κωστής Παλαμάς - Τα ρόδα
Τα ρόδα σου ήτανε χτες βράδυ
κλειστά μπουμπούκια αχνά δειλά,
χείλη που να ψωμογελάσουν
μόλις τολμούσαν, σιωπηλά.
Σήμερα πρωί ξημερωθήκαν
ολάνοιχτα, άλικα, πλατιά,
και μ’ όλο τους το δροσονέρι
σα να τ’ ανάτρεφε η φωτιά.
Ήτανε σα γυμνές βακχίδες
και σαν ξεσκέπαστες καρδιές,
αγάπες ξελογιάστρες ήταν,
τόξευαν με τις ευωδιές.
Τα ρόδα σου ήταν χτες το βράδυ
καλόγριες δεόμενες γειρτές.
Πώς έτσι τα ’καμε μια νύχτα
χορεύτρες για τρελές γιορτές!
Και μαραμένα προτού πέσουν
ξένα στο μάτι του Απριλιού,
στόματ’ ανοίχτηκαν ακέρια
να πιουν τη γλύκα του φιλιού.
http://www.greek-language.gr/
Jules-Alexis Muenier Young Woman with Roses
Εφέτος άγρια μ’ έδειρε η βαρυχειμωνιά
που μ’ έπιασε χωρίς φωτιά και μ’ ήβρε χωρίς νιάτα,
κι ώρα την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ βαριά
στη χιονισμένη στράτα.
Μα χτες καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Μαρτιού
και τράβηξα να ξαναβρώ τ’ αρχαία τα μονοπάτια,
στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού
μου δάκρυσαν τα μάτια.
Francois Boucher Young Woman with a Bouquet of Roses
Τίτος Πατρίκιος - ΡΟΔΑ ΑΕΙΘΑΛΗ
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο και αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι’ αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.
https://www.lyrikline.org/
Gladys by Carl Larsson
Μίλτος Σαχτούρης -Η τριανταφυλλιά
Ο φουρνάρης κι η τριανταφυλλιά
πήρανε από δύο αβγά
έφτιαξε η τριανταφυλλιά δύο ψωμιά
κι η φουρνάρισσα δύο πουλιά
κι όλο γυρίζω και παιδεύω το μυαλό μου
το ρωτώ
να μετρήσω τα τριαντάφυλλα
ώς τα εκατό
μα γιατί να είναι το ψωμί τόσο πικρό
ψωμί πικρό
κρυφό νερό
ψωμί πικρό
Ο φουρνάρης κι η τριανταφυλλιά
πήρανε από δύο αβγά
έφτιαξε η τριανταφυλλιά δύο ψωμιά
κι η φουρνάρισσα δύο πουλιά
κι όλο γυρίζω και παιδεύω το μυαλό μου
το ρωτώ
να μετρήσω τα τριαντάφυλλα
ώς τα εκατό
μα γιατί να είναι το ψωμί τόσο πικρό
ψωμί πικρό
κρυφό νερό
ψωμί πικρό
Γιάροσλαβ Σέιφρτ -ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΡΟΔΑ
Μεταξύ δύο πόλων εκτείνεται ο κόσμος
όπως και το γαϊδουροτόμαρο.
Και η ζωή μεταξύ δύο πραγμάτων:
ανάμεσα ψωμί και τριαντάφυλλα.
Βοά ο κόσμος και τα τύμπανα επαναλαμβάνουν.
Για πράγματα μικρά, μεγάλος πόλεμος και μάχες.
Οι νικητές κι οι νικημένοι δρόμο αφήνουν-πιάνουν,
στα σπίτια τους γυρνούν από φαράγγια κι από ράχες.
Δυο ζάρια, δύο λόγια θαυμαστά στο σύνολό τους
της Ιστορίας παίζει η σάλπιγγα: ψωμί και ρόδα.
Γυρνάς, τ’ ανάποδο για να χτυπήσεις τύμπανό τους,
και σείεις την κορνέτα που ‘χες όπλο παρά πόδα.
Και στο γαϊδουροτόμαρο, του έρωτά μας που ‘ναι
πολέμου τύμπανο, λιμοί και χάροι καρτερούνε.
μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
https://diastixo.gr/
Γεώργιος Ιακωβίδης, Άνοιξη. 1927
Αν Σέξτον - Τριανταφυλλιά ή Η Ωραία Κοιμωμένη
Σκεφτείτε
ένα κορίτσι που συνεχώς γλιστράει,
καμπυλώνοντας τα μπράτσα της σαν γέρικα καρότα,
μέσα στην έκσταση του υπνωτιστή,
μέσα στον κόσμο των πνευμάτων
μιλώντας με το δώρο των γλωσσών.
Στην μηχανή του χρόνου έχει κολλήσει,
είναι ξαφνικά δύο χρονών και πιπιλά το δάχτυλό της,
κι όπως το σαλιγκάρι στρέφει προς τα μέσα,
μαθαίνει και πάλι να μιλά.
Ταξιδεύει.
Ξεμακραίνει κολυμπώντας όλο και πιο πίσω,
σαν τον σολομό,
αγωνιζόμενη να μπει μέσα στην τσάντα της μητέρας της.
Μικρή κουκλίτσα,
έλα στον μπαμπά.
Κάθησε πάνω στο γόνατό μου.
Έχω για το σβέρκο σου φιλιά.
Μια δεκάρα για τις σκέψεις σου, Πριγκίπισσα.
Τις κυνηγώ όπως αν ήτανε σμαράγδια.
Γίνε το μικρό μου το παιχνίδι
και θα σου δώσω εγώ ρίζες.
Εκείνου του είδους το ταξίδι,
το φουντωμένο σαν αγιόκλημα.
Μια φορά κι έναν καιρό,
βάφτισε ένας βασιλιάς
Τριανταφυλλιά την κόρη του
και επειδή είχε όλα κι όλα δώδεκα χρυσά πιάτα
κάλεσε δώδεκα νεράιδες μοναχά
για το σπουδαίο γεγονός.
Η δέκατη τρίτη νεράιδα
με τα μακριά της δάχτυλά λεπτά σαν καλαμάκια,
τα μάτια της καμμένα από τσιγάρα,
την μήτρα της μια άδεια κούπα του τσαγιού,
έφτασε με δώρο το κακό.
Έκανε αυτήν την προφητεία:
στα δεκαπέντε η πριγκίπισσα
θα τρυπηθεί από μιαν ανέμη
και έπειτα θα σωριαστεί νεκρή.
Καπούτ!
Στην αυλή κυριάρχησε η σιωπή.
Ο βασιλιάς έμεινε άφωνος σαν την Κραυγή του Μουνχ.
Των μαγισσών οι προφητείες
εκείνους τους καιρούς
πιάνανε τόπο.
Παρ’ όλα αυτά η δωδέκατη νεράιδα
είχε μια ορισμένου είδους γόμα
κι έτσι μετέβαλε λιγάκι την κατάρα
αλλάζοντας τον θάνατο με ύπνο
εκατό χρονών.
Ο βασιλιάς διέταξε να καταστρέψουν
κάθε ανέμη κι ευθύς να την πετάξουνε.
Η Τριανταφυλλιά μεγάλωνε και γίνονταν θεά
και κάθε βράδυ ο βασιλιάς
έδενε το στρίφωμα του φουστανιού της
για να την έχει ασφαλή.
Πέρναγε με παραμάνα το φεγγάρι
για να την λούζει με το φως.
Ανάγκαζε της αυλής τον κάθε άντρα
με απορρυπαντικό τη γλώσσα του να πλένει
ώστε να μη μολύνεται ο αέρας γύρω απ’ την πεντάμορφη.
Έτσι εκείνη ζούσε μέσα στην ευωδιά του βασιλιά,
πλεγμένη σαν το αγιόκλημα.
Πάνω στα δέκατα πέμπτα της γενέθλια η Τριανταφυλλιά
τρύπησε το δάχτυλό της
σε μια παλιά καρβουνιασμένη ανέμη
και τα ρολόγια σταματήσανε.
Αλήθεια, σταματήσανε. Κοιμήθηκε.
Ο βασιλιάς και η βασίλισσα κοιμήθηκαν,
οι αυλικοί κι ακόμα οι μύγες στον τοίχο.
Η φωτιά στο τζάκι έσβησε
και το ψητό σταμάτησε να ψήνεται.
Τα δέντρα γίνανε μέταλλο
κι ο σκύλος πορσελάνη.
Όλοι πέσαν σε ύπνωση
σαν κατατονικοί
κολλημένοι στη μηχανή του χρόνου.
Ακόμα και οι βάτραχοι μοιάζαν με ζόμπι.
Μόνο μια δέσμη άγριων τριαντάφυλλων μεγάλωνε
σχηματίζοντας ένα αγκαθωτό τείχος
γύρω από το κάστρο.
Πολλοί πρίγκιπες προσπάθησαν να το περάσουν
γιατί είχανε ακούσει πολλά για την Τριανταφυλλιά.
Όμως δεν είχανε τρίψει τις γλώσσες τους
κι έτσι πιαστήκανε στα αγκάθια
και κει μείνανε σταυρωμένοι.
Κυλώντας ο χρόνος
πέρασανε τα εκατό έτη
και ένας πρίγκιπας κατάφερε να μπει.
Τα βάτα άνοιγαν μπροστά του σαν να ‘τανε ο Μωυσής
και ο πρίγκιπας βρήκε το τραπέζι απείραχτο.
Φίλησε την Τριανταφυλλιά
κι εκείνη ξύπνησε κλαίγοντας:
“Μπαμπά! Μπαμπά!”
Και γρήγορα βγαίνει απ’ τη φυλακή της!
Παντρεύτηκε τον πρίγκιπα
και όλα κυλούσανε ήσυχα
εκτός από το φόβο –
τον φόβο του ύπνου.
Η Ωραία Κοιμωμένη
βασανιζόταν από αϋπνίες…
Δεν μπορούσε κοιμηθεί λιγάκι
ή να κοιμηθεί κανονικά
χωρίς ο φαρμακοποιός της αυλής
να ετοιμάσει κάποιες πανίσχυρες σταγόνες
αλλά ποτέ μπροστά στον πρίγκιπα.
Αν είναι να ‘ρθει ο ύπνος, έλεγε,
θα πρέπει να με βρει στα ξαφνικά
καθώς γελάω ή χορεύω
ώστε να αγνοώ αυτό το μέρος των βαρβάρων
όπου ξαπλώνω με γελάδια να με σπρώχνουν
στην τρύπα που άνοιξε στο μάγουλό μου.
Ακόμα περισσότερο, δεν πρέπει να ονειρευτώ
γιατί όταν ονειρεύομαι βλέπω στρωμένο το τραπέζι
και μια παραπαίουσα γριά να κάθεται στη θέση μου.
τα μάτια της καμμένα απ’ τα τσιγάρα,
καθώς την προδοσία μασουλάει σαν να ‘τανε μια φέτα κρέατος.
Δεν πρέπει να κοιμηθώ
γιατί όταν κοιμάμαι γίνομαι ενενήντα χρονών
και νομίζω ότι πεθαίνω.
Ο θάνατος χτυπάει στον λαιμό μου
σαν παιδικές γκαζιές.
Φορώ για σκουλαρίκια σωληνάρια.
Ξαπλώνοντας σαν σιδερόβεργα.
Μπορείτε να χώσετε μια βελόνα
μέσα βαθιά στο γόνατό μου κι ούτε που θα κουνηθώ.
Είμαι γεμάτη από ενέσεις νοβοκαϊνης.
Αυτό το υπνωτισμένο κορίτσι
είναι δικό σου για να κάνεις ό,τι θες.
Μπορείς να την ξαπλώσεις σ’ ένα τάφο,
ένα ανυπόφορο πακέτο,
ρίχνοντας χώμα στο πρόσωπό της
και να μη σου πει αποκριθεί ποτέ: “Ει! Γεια σου!”.
Μα, εάν την φιλήσεις μες στο στόμα
τα μάτια της θ’ ανοίξουνε διάπλατα
και τότε εκείνη θα φωνάξει:
“Μπαμπά! Μπαμπά!”
Και ξαφνικά!
Βγαίνει από την φυλακή της.
Υπήρξε μια κλοπή.
Αυτό μου λένε.
Με παρατήσανε.
Αυτό το ξέρω.
Και αναγκάστηκα να πάω προς τα πίσω.
Και αναγκάστηκα να πάω προς τα εμπρός.
Με περνούν από χέρι σε χέρι
σαν μια πιατέλα φρούτα.
Και κάθε βράδυ με καρφώνουν σ’ ένα μέρος
και έτσι ξεχνάω το ποια είμαι.
Μπαμπά;
Μια άλλου είδους φυλακή είναι αυτό.
Δεν είναι ο πρίγκηπας καθόλου
μα είναι ο πατέρας μου
που μεθυσμένος σκύβει πάνω απ’ το κρεβάτι μου,
κυκλώνοντας την άβυσσο σαν καρχαρίας,
είναι από πάνω μου ο παχύς πατέρας
σαν κοιμισμένη μέδουσα.
Μικρό κορίτσι, τι ταξίδι είναι αυτό;
Αυτή είναι η έξοδος από την φυλακή;
Βοήθεια, Θεέ μου,
αυτή είναι η μετά τον θάνατο ζωή;
Σκεφτείτε
ένα κορίτσι που συνεχώς γλιστράει,
καμπυλώνοντας τα μπράτσα της σαν γέρικα καρότα,
μέσα στην έκσταση του υπνωτιστή,
μέσα στον κόσμο των πνευμάτων
μιλώντας με το δώρο των γλωσσών.
Στην μηχανή του χρόνου έχει κολλήσει,
είναι ξαφνικά δύο χρονών και πιπιλά το δάχτυλό της,
κι όπως το σαλιγκάρι στρέφει προς τα μέσα,
μαθαίνει και πάλι να μιλά.
Ταξιδεύει.
Ξεμακραίνει κολυμπώντας όλο και πιο πίσω,
σαν τον σολομό,
αγωνιζόμενη να μπει μέσα στην τσάντα της μητέρας της.
Μικρή κουκλίτσα,
έλα στον μπαμπά.
Κάθησε πάνω στο γόνατό μου.
Έχω για το σβέρκο σου φιλιά.
Μια δεκάρα για τις σκέψεις σου, Πριγκίπισσα.
Τις κυνηγώ όπως αν ήτανε σμαράγδια.
Γίνε το μικρό μου το παιχνίδι
και θα σου δώσω εγώ ρίζες.
Εκείνου του είδους το ταξίδι,
το φουντωμένο σαν αγιόκλημα.
Μια φορά κι έναν καιρό,
βάφτισε ένας βασιλιάς
Τριανταφυλλιά την κόρη του
και επειδή είχε όλα κι όλα δώδεκα χρυσά πιάτα
κάλεσε δώδεκα νεράιδες μοναχά
για το σπουδαίο γεγονός.
Η δέκατη τρίτη νεράιδα
με τα μακριά της δάχτυλά λεπτά σαν καλαμάκια,
τα μάτια της καμμένα από τσιγάρα,
την μήτρα της μια άδεια κούπα του τσαγιού,
έφτασε με δώρο το κακό.
Έκανε αυτήν την προφητεία:
στα δεκαπέντε η πριγκίπισσα
θα τρυπηθεί από μιαν ανέμη
και έπειτα θα σωριαστεί νεκρή.
Καπούτ!
Στην αυλή κυριάρχησε η σιωπή.
Ο βασιλιάς έμεινε άφωνος σαν την Κραυγή του Μουνχ.
Των μαγισσών οι προφητείες
εκείνους τους καιρούς
πιάνανε τόπο.
Παρ’ όλα αυτά η δωδέκατη νεράιδα
είχε μια ορισμένου είδους γόμα
κι έτσι μετέβαλε λιγάκι την κατάρα
αλλάζοντας τον θάνατο με ύπνο
εκατό χρονών.
Ο βασιλιάς διέταξε να καταστρέψουν
κάθε ανέμη κι ευθύς να την πετάξουνε.
Η Τριανταφυλλιά μεγάλωνε και γίνονταν θεά
και κάθε βράδυ ο βασιλιάς
έδενε το στρίφωμα του φουστανιού της
για να την έχει ασφαλή.
Πέρναγε με παραμάνα το φεγγάρι
για να την λούζει με το φως.
Ανάγκαζε της αυλής τον κάθε άντρα
με απορρυπαντικό τη γλώσσα του να πλένει
ώστε να μη μολύνεται ο αέρας γύρω απ’ την πεντάμορφη.
Έτσι εκείνη ζούσε μέσα στην ευωδιά του βασιλιά,
πλεγμένη σαν το αγιόκλημα.
Πάνω στα δέκατα πέμπτα της γενέθλια η Τριανταφυλλιά
τρύπησε το δάχτυλό της
σε μια παλιά καρβουνιασμένη ανέμη
και τα ρολόγια σταματήσανε.
Αλήθεια, σταματήσανε. Κοιμήθηκε.
Ο βασιλιάς και η βασίλισσα κοιμήθηκαν,
οι αυλικοί κι ακόμα οι μύγες στον τοίχο.
Η φωτιά στο τζάκι έσβησε
και το ψητό σταμάτησε να ψήνεται.
Τα δέντρα γίνανε μέταλλο
κι ο σκύλος πορσελάνη.
Όλοι πέσαν σε ύπνωση
σαν κατατονικοί
κολλημένοι στη μηχανή του χρόνου.
Ακόμα και οι βάτραχοι μοιάζαν με ζόμπι.
Μόνο μια δέσμη άγριων τριαντάφυλλων μεγάλωνε
σχηματίζοντας ένα αγκαθωτό τείχος
γύρω από το κάστρο.
Πολλοί πρίγκιπες προσπάθησαν να το περάσουν
γιατί είχανε ακούσει πολλά για την Τριανταφυλλιά.
Όμως δεν είχανε τρίψει τις γλώσσες τους
κι έτσι πιαστήκανε στα αγκάθια
και κει μείνανε σταυρωμένοι.
Κυλώντας ο χρόνος
πέρασανε τα εκατό έτη
και ένας πρίγκιπας κατάφερε να μπει.
Τα βάτα άνοιγαν μπροστά του σαν να ‘τανε ο Μωυσής
και ο πρίγκιπας βρήκε το τραπέζι απείραχτο.
Φίλησε την Τριανταφυλλιά
κι εκείνη ξύπνησε κλαίγοντας:
“Μπαμπά! Μπαμπά!”
Και γρήγορα βγαίνει απ’ τη φυλακή της!
Παντρεύτηκε τον πρίγκιπα
και όλα κυλούσανε ήσυχα
εκτός από το φόβο –
τον φόβο του ύπνου.
Η Ωραία Κοιμωμένη
βασανιζόταν από αϋπνίες…
Δεν μπορούσε κοιμηθεί λιγάκι
ή να κοιμηθεί κανονικά
χωρίς ο φαρμακοποιός της αυλής
να ετοιμάσει κάποιες πανίσχυρες σταγόνες
αλλά ποτέ μπροστά στον πρίγκιπα.
Αν είναι να ‘ρθει ο ύπνος, έλεγε,
θα πρέπει να με βρει στα ξαφνικά
καθώς γελάω ή χορεύω
ώστε να αγνοώ αυτό το μέρος των βαρβάρων
όπου ξαπλώνω με γελάδια να με σπρώχνουν
στην τρύπα που άνοιξε στο μάγουλό μου.
Ακόμα περισσότερο, δεν πρέπει να ονειρευτώ
γιατί όταν ονειρεύομαι βλέπω στρωμένο το τραπέζι
και μια παραπαίουσα γριά να κάθεται στη θέση μου.
τα μάτια της καμμένα απ’ τα τσιγάρα,
καθώς την προδοσία μασουλάει σαν να ‘τανε μια φέτα κρέατος.
Δεν πρέπει να κοιμηθώ
γιατί όταν κοιμάμαι γίνομαι ενενήντα χρονών
και νομίζω ότι πεθαίνω.
Ο θάνατος χτυπάει στον λαιμό μου
σαν παιδικές γκαζιές.
Φορώ για σκουλαρίκια σωληνάρια.
Ξαπλώνοντας σαν σιδερόβεργα.
Μπορείτε να χώσετε μια βελόνα
μέσα βαθιά στο γόνατό μου κι ούτε που θα κουνηθώ.
Είμαι γεμάτη από ενέσεις νοβοκαϊνης.
Αυτό το υπνωτισμένο κορίτσι
είναι δικό σου για να κάνεις ό,τι θες.
Μπορείς να την ξαπλώσεις σ’ ένα τάφο,
ένα ανυπόφορο πακέτο,
ρίχνοντας χώμα στο πρόσωπό της
και να μη σου πει αποκριθεί ποτέ: “Ει! Γεια σου!”.
Μα, εάν την φιλήσεις μες στο στόμα
τα μάτια της θ’ ανοίξουνε διάπλατα
και τότε εκείνη θα φωνάξει:
“Μπαμπά! Μπαμπά!”
Και ξαφνικά!
Βγαίνει από την φυλακή της.
Υπήρξε μια κλοπή.
Αυτό μου λένε.
Με παρατήσανε.
Αυτό το ξέρω.
Και αναγκάστηκα να πάω προς τα πίσω.
Και αναγκάστηκα να πάω προς τα εμπρός.
Με περνούν από χέρι σε χέρι
σαν μια πιατέλα φρούτα.
Και κάθε βράδυ με καρφώνουν σ’ ένα μέρος
και έτσι ξεχνάω το ποια είμαι.
Μπαμπά;
Μια άλλου είδους φυλακή είναι αυτό.
Δεν είναι ο πρίγκηπας καθόλου
μα είναι ο πατέρας μου
που μεθυσμένος σκύβει πάνω απ’ το κρεβάτι μου,
κυκλώνοντας την άβυσσο σαν καρχαρίας,
είναι από πάνω μου ο παχύς πατέρας
σαν κοιμισμένη μέδουσα.
Μικρό κορίτσι, τι ταξίδι είναι αυτό;
Αυτή είναι η έξοδος από την φυλακή;
Βοήθεια, Θεέ μου,
αυτή είναι η μετά τον θάνατο ζωή;
Μετάφραση: Αγροίκος
Ποίημα από την συλλογή Transformations του 1971
Ποίημα από την συλλογή Transformations του 1971
Γ. Σεφέρης -Για ένα διαθέσιμο τριαντάφυλλο
(Γραμμένο με το μολύβι)
με τη σκέψη πως αν τελειώνει το κορμί πάντα απομένει η δίψα
σ’ έναν προφυλαγμένο χώρο σαν ένα χθόνιο λιβάδι.
Αυτό που μας βαραίνει είναι η δίψα των άλλων, των αλλαγμένων·
τους πηγαίνουμε λουλούδια κάθε πρωί ξεγελώντας τον εαυτό μας—
τί να τα κάνουν τα λουλούδια;
Και ανασαίνουν τα κυπαρίσσια κι ανάμεσό τους εκείνα τα μάτια.
Ύστερα ξαναπηγαίνουμε στις δουλειές μας·
τα καράβια πρέπει να ταξιδεύουν, να φεύγει η γης ανάμεσα στους δυο της ύπνους.
Ποιος ξύπνησε σήμερα πρωί; κανείς·
μόνο μια γυναίκα έσυρε το χέρι πάνω στο γυμνό βυζί της και χαμογέλασε·
εκείνοι που διψούν την κράτησαν στα βελουδένια τους σπίτια—
τί να τα κάνουν τα λουλούδια, και τούτο το βυσσινί τριαντάφυλλο,
μέσα στο χωματένιο σταμνί των μυροφόρων, τι να το κάνουν;
http://www.greek-language.gr/
Edward Cucuel, Στον κήπο με τα τριαντάφυλλα.
Γ-Σεφέρης - Ὁ Μαθιός Πασχάλης ἀνάμεσα στα τριαντάφυλλα
Καπνίζω χωρίς να σταματήσω ἀπ᾿ το πρωί
ἂν σταματήσω τα τριαντάφυλλα θα μ᾿ ἀγκαλιάσουν
μ᾿ ἀγκάθια και με ξεφυλλισμένα πέταλα θα με πνίξουν
φυτρώνουν στραβά ὅλα με το ἴδιο τριανταφυλλί
κοιτάζουν περιμένουν να ἰδοῦν κάποιον δεν περνᾶ κανείς
πίσω ἀπ᾿ τον καπνό τῆς πίπας μου τα παρακολουθῶ
πάνω σ᾿ ἕνα κοτσάνι βαριεστισμένο χωρίς εὐωδιά,
στην ἄλλη ζωή μία γυναίκα μοῦ ἔλεγε μπορεῖς ν᾿ ἀγγίξεις
αὐτό το χέρι
κι εἶναι δικό σου αὐτό το τριαντάφυλλο εἶναι δικό σου
μπορεῖς να το πάρεις
τώρα ἢ ἀργότερα, ὅταν θελήσεις.
Edward Cucuel, Καλοκαιρινά λουλούδια
Γιώργος Σεφέρης - Ερωτικός λόγος
Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός»
Απόσπασμα
Daniel Ridgway Knight
Άκου ένα όνειρο, ψυχή μου,
και της ομορφιάς θεά.
Μου φαινόταν πως ήμουν
με εσένα μια νυχτιά.
Σ' ένα ωραίο περιβολάκι
περπατούσαμε μαζί.
Όλο λάμπανε τ' αστέρια
και τα κοίταζες εσύ.
Και παράμερα σε πήρα
σε μια τριανταφυλλιά.
Κι έπεσα σου αγάλι αγάλι
στην ολόλευκη αγκαλιά.
Κάθε φίλημα, ψυχή μου,
που μου έδινες γλυκά,
εξεφύτρωνε άλλο ρόδο
απ' την τριανταφυλλιά.
http://users.uoa.gr/
Daniel Ridgway Knight - A July Morning
Χουάν Ραμόν Χιμένεθ-ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ
Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.
Είταν φθινόπωρο.
Ο άμετρος ουρανός
άρπαξε με τον ήλιο του
όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–
από τη ζωή.
Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·
το μπουκέτο μάδησε,
μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου
δύο μπουμπούκια πόνος.
Μετ: Γιώργος Κεντρωτής
https://apotis4stis5.com/
A special bunch of roses by Auguste Toulmouche
Όνειρο γλυκό και ξένο
και παντοτινά χαμένο,
σε κρατώ στο νου μου ακόμα
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα….
Μήτσος Παπανικολάου
Γίνεται να χωρίσω από τον εαυτό μου
ή απ' την ψυχή μου που στο στήθος μου φωλιάζει;
Τριαντάφυλλό μου, είσαι το παν για εμένα! Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Στην γωνιά της αυλής, μέσα στα σαπουνόνερα,
κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν από το βάρος της ευωδιά τους.
Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα.
Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή.
Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.
Είταν φθινόπωρο.
Ο άμετρος ουρανός
άρπαξε με τον ήλιο του
όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–
από τη ζωή.
Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·
το μπουκέτο μάδησε,
μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου
δύο μπουμπούκια πόνος.
Μετ: Γιώργος Κεντρωτής
https://apotis4stis5.com/
A special bunch of roses by Auguste Toulmouche
Αποσπάσματα
Έτσι συχνά όταν μιλώ για τον ήλιο μπερδεύεται στη γλώσσα μου ένα μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο. Αλλά δεν μου είναι βολετό να σωπάσω.Ο. Ελύτης
❀❀
Κάθε φορά που θα πέφτει η βροχή πάνω σ’ ένα τριαντάφυλλο, θα σου στέλνω ένα φιλί να σκεπάζεις την ψυχή σου να μην κρυώνει..
…………. Μη φοβάσαι… Αλκυόνη Παπαδάκη
…………. Μη φοβάσαι… Αλκυόνη Παπαδάκη
❀❀
και παντοτινά χαμένο,
σε κρατώ στο νου μου ακόμα
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα….
Μήτσος Παπανικολάου
❀❀
ή απ' την ψυχή μου που στο στήθος μου φωλιάζει;
Τριαντάφυλλό μου, είσαι το παν για εμένα! Ουίλιαμ Σαίξπηρ
❀❀
κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν από το βάρος της ευωδιά τους.
Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα.
Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
❀❀
Είναι ο χρόνος που έχεις ξοδέψει για το τριαντάφυλλό σου
που το κάνει τόσο σημαντικό.
Antoin de Saint-Exupéry, Ο Μικρός Πρίγκιπας
που το κάνει τόσο σημαντικό.
Antoin de Saint-Exupéry, Ο Μικρός Πρίγκιπας
In The Garden Of Roses is a painting by Richard Willes Maddox
Hans Christian Andersen - Ένα τριαντάφυλλο από τον τάφο του Ομήρου
Μετάφραση: Γιώργος Πράτσικας
Στ’ Ανατολίτικα τραγούδια αντηχεί η αγάπη του αηδονιού για το τριαντάφυλλο· μέσα στη σιωπή της έναστρης νύχτας, ο φτερωτός τραγουδιστής λέει μια σερενάτα στο μυρωμένο του λουλούδι.
Όχι μακριά από τη Σμύρνη, κάτω απ’ τα πανύψηλα πλατάνια όπου ο πραματευτής πάει τις φορτωμένες καμήλες του που σηκώνουν περήφανα το κεφάλι και πατούν αδέξια ένα χώμα ιερό, είδα ένα θάμνο από ανθισμένες τριανταφυλλιές. Αγριοπερίστερα πετούσαν ανάμεσα στα κλαδιά των ψηλών δέντρων, και τα φτερά τους έλαμπαν σα μαργαριτάρια σαν τ’ άγγιζε μια ηλιαχτίδα.
Ένα λουλούδι από το θάμνο με τις τριανταφυλλιές ήταν το πιο ωραίο απ’ όλα, και γι’ αυτό το λουλούδι το αηδόνι τραγουδούσε τους ερωτικούς του καημούς, αλλά το τριαντάφυλλο απόμενε βουβό, καμιά σταγόνα δροσιάς δεν έβλεπες στα πέταλά του, σα συμπονετικό δάκρυ, και το λουλούδι έσκυβε με το κοτσάνι του πάνω σε μεγάλες πέτρες.
«Εδώ αναπαύεται ο πιο μεγάλος ραψωδός της γης, έλεγε το τριαντάφυλλο, θέλω ν’ αρωματίσω τον τάφο του, και να σκορπίσω πάνω του τα πέταλά μου όταν η καταιγίδα θα μου τα ρίξει. Ο ραψωδός της Ιλιάδας κατάντησε σκόνη σε τούτη τη γη όπου φυτρώνω. Εγώ, τριαντάφυλλο του τάφου του Ομήρου, είμαι ιερό, δεν ανθίζω για το φτωχό αηδόνι».
Και το αηδόνι κελάδησε, κελάδησε, ώσπου άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο καμηλιέρης ήρθε με τις φορτωμένες καμήλες του και τους μαύρους του σκλάβους. Το αγοράκι του βρήκε το νεκρό πουλάκι, κι έθαψε το μικρό φτερωτό τραγουδιστή στον τάφο του Ομήρου, και το τριαντάφυλλο αναρρίγησε μες στον άνεμο. Η νύχτα απλώθηκε, το τριαντάφυλλο έκλεισε πιο πολύ τα πέταλά του κι ονειρεύτηκε πως ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα και πως μια ομάδα από «Φράγκους» είχαν έρθει να προσκυνήσουν τον τάφο του Ομήρου, και πως ανάμεσα σ’ αυτούς τους ξένους, ήταν ένας ραψωδός απ’ το βορρά, από τη χώρα της ομίχλης και της πολικής αυγής, πως πήρε το τριαντάφυλλο και το φύλαξε μέσα σ’ ένα βιβλίο, κι έτσι το πήγε σ’ έν’ άλλο μέρος του κόσμου, στη μακρινή του πατρίδα. Κι από τη θλίψη του, το τριαντάφυλλο μαράθηκε, κι απόμεινε πλακωμένο μες στο βιβλίο, που ο ξένος το άνοιξε στο σπίτι του, λέγοντας: «Νά ένα τριαντάφυλλο από τον τάφο του Ομήρου».
Αυτό ήταν τ’ όνειρο του λουλουδιού, που ξύπνησε κι αναρρίγησε απ’ τον άνεμο.
Μια σταγόνα δροσιάς έπεσε απ’ τα πέταλά του στον τάφο του ραψωδού, κι ο ήλιος ανάτειλε, και το τριαντάφυλλο άνοιξε κι έγινε ακόμα πιο ωραίο από πρώτα. Η μέρα ήταν ζεστή, και το τριαντάφυλλο βρισκόταν στη φλογερήν Ασία. Τότε βήματα ακούστηκαν, «Φράγκοι» ξένοι έφτασαν, όμοιοι σαν εκείνους που το λουλούδι είχε δει στ’ όνειρό του, κι ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν ένας ποιητής απ’ το βορρά, που έκοψε το τριαντάφυλλο και το φίλησε, και το πήρε μαζί του, μακριά, στη χώρα της ομίχλης και της πολικής αυγής.
Έτσι σα μια μούμια, το ξεραμένο πια λουλούδι αναπαύεται τώρα στην Ιλιάδα του, και σα μέσα σ’ όνειρο, ακούει τον ποιητή να λέει, σαν ανοίγει το βιβλίο του:
«Νά ένα τριαντάφυλλο απ’ τον τάφο του Ομήρου».
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. 1964. Ένα τριαντάφυλλο από τον τάφο του Ομήρου. Μετ. Γιώργος Πράτσικας. Νέα Εστία 896 (1 Νοεμβρίου 1964): 1575-1576.
Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ρόδα…
…Ένα κοριτσάκι περνούσε προς το δείλι, μέσ’ τον πλατύ έρμο δρόμο, και βάσταγε στην αγκαλιά του μια δέσμην άσπρα ρόδα۠· το βράδυ σίμωνε γοργά, έπεφτε ολούθε η νύχτα, κι αυτό τραβούσε βιαστικά, και πρόσεχε όλην ώρα, μη σκοντάψει۠· χτυπούσεν η καρδούλα του, τα μάγουλά του ήτανε φλογισμένα, τ΄ άμαθα ποδαράκια του λυγούσανε απ΄ το βάρος.
Και κάποιος πέρασε κι αγάπησε του κοριτσιού τα μάτια۠· με τρόπο κοντοστάθηκε, σα για να του μιλήσει, μα κείνο δεν τον είδε, και τράβηξε πιο γρήγορα.
Και κείνος που τ΄ αγάπησε, στάθηκ΄ εκεί πολλή ώρα, και τ΄ ακολουθούσε με τα μάτια, ώσπου το κοριτσάκι χάθηκε στις καλαμιές της ρεματιάς, στις καλαμιές της ρεματιάς που πάει κατά τη χώρα…
Και την άλλη μέρα, ίδιαν ώρα, το ίδιο κοριτσάκι περνούσε πάλι μέσ΄ τον ίδιο δρόμο, και βάσταγε στα χέρια του μια δέσμη ρόδα κόκκινα۠· περνούσε πάλι μέσ΄ τον ίδιο δρόμο, μα δε βιαζότανε σα χτες۠· η καρδούλα του χτυπούσε δυνατά, τα μάγουλά του ήτανε πυρωμένα, και τα μάτια του κοίταζαν μακριά…
Και νάσου πάλε αυτός, στην ίδια θέση, που είχε αγαπήσει πιο μπροστά του κοριτσιού τα μάτια۠· σίμωσε δειλά, μ΄ αυτό χαμήλωσε το πρόσωπο στη γη, και κοίταε το δρόμο.
Και μήτε που είπαν λέξη, μόνο αναστενάξανε βαθιά, και το κοριτσάκι τράβηξε, κι αυτός έμεινε πίσω, και τ΄ ακολουθούσε με τα μάτια, ώσπου στο τέλος χάθηκε πίσω απ΄ τις καλαμιές της ρεματιάς, τις καλαμιές της ρεματιάς που πάει κατά τη χώρα…
Και την τρίτη μέρα, την ίδιαν ώρα, το ίδιο κοριτσάκι ξαναπερνούσε πάλι από τον ίδιο δρόμο, κι έφερνε μέσ΄ την αγκαλιά ένα μάτσο ρόδα πορφυρά۠· τα μάτια του ήταν άρρωστα, η ανάσα του κομμένη : το είχε μεθύσει δυνατά των ρόδων η ευωδιά.
Κι αυτός που τ΄ αγαπούσε, το περίμενε۠· ήρθε σιμά του θαρρετά, με την καρδιά γιομάτη۠· το κοριτσάκι στην αρχή χαμήλωσε τα μάτια, μα πάλι τ΄ ανασήκωσε.
― Δώσ’ μου ένα ρόδο…
― Πάρ΄τα.
Και πήρε όλα τα ρόδα, το μάτσο με τα ρόδα, κι ήταν γιομάτα δάκρυα۠· και μοιάζαν λυπημένα, σαν κάποιες άγρυπνες βαθιές και σιωπηλές πληγές.
Κι η γλύκα των ματιών του κοριτσιού, σκόρπισε μονομιάς : γιατί δεν ήτανε παρά το λίγωμα απ΄ τα ρόδα۠· και χάθηκεν η αγάπη στου κοριτσιού τα μάτια. Κι άρχισε τότε να σφυράει κάποιο παλιό τραγούδι και να κοιτάει αφαιρεμένα αλλού.
Και το κοριτσάκι τράβηξε πάλι σιγανά۠· τράβηξε πάλι σιγανά, και χάθηκε στις καλαμιές της ρεματιάς, τις καλαμιές της ρεματιάς που πάει κατά τη χώρα…
Κι ύστερ΄ από τρεις μέρες – προς το βράδυ – περνούσε πλάι στη ρεματιά που πάει κατά τη χώρα, ένα μικρούλι φέρετρο : μικρούλι ήταν το φέρετρο, μικρούλι και λευκό, σαν τις ψυχούλες των παιδιών που πάνε να ησυχάσουν…
Το φέρετρο ήτανε μικρό, μια μαύρη μάνα μοναχά πήγαινε αργά από πίσω· και μέσα του ήταν ένα κοριτσάκι – ένα χλωμό μηδαμινό μικρούλι κοριτσάκι· κι απάνω στα χεράκια του τ΄ αχνά, τα σταυρωμένα, ήταν ριγμένο μοναχά ένα ρόδο – ένα μονάχα ρόδο κατακίτρινο.
Και μήτε φάνη πια κανείς μέσ΄ τον πλατύ έρμο δρόμο.-
http://www.sarantakos.com/
Eliza Leahy painting "Rose Dreaming"
ΜΟΥΣΙΚΗ
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.
Πρώτη εκτέλεση: Φλέρη Νταντωνάκη
Μια Ιστορία ένα Τραγούδι: Το τριαντάφυλλο - Φλέρυ Νταντωνάκη
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ – ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ – ΑΛΕΞΗΣ ΣΟΛΩΜΟΣ – ΑΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ – ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ 1959/1977
Το «Τριαντάφυλλο» είναι τραγούδι από τη θεατρική παράσταση «Δόνα Ροζίτα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα που πρωτοανέβηκε στην Ελλάδα από το Εθνικό Θέατρο το 1959 και ξανά το 1983.
Η δόνα Ροζίτα είναι ένα νέο όμορφο κορίτσι που ζει σε μια κλειστή κοινωνία με αυστηρή θρησκευτική προσήλωση. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγει από τον καταπιεστικό χώρο του σπιτιού της είναι να παντρευτεί. Η Ροζίτα περιμένει πολλά χρόνια τον αρραβωνιαστικό της να γυρίσει από την ξενιτιά για να κάνουν το γάμο τους. Όμως, ο αρραβωνιαστικός δεν θα έρθει ποτέ. Η Ροζίτα παρακολουθεί τις φίλες της να παντρεύονται και να αποκτούν παιδιά, ενώ η ίδια αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά ότι μάταια προσδοκά το γυρισμό του αγαπημένου της.
Έτσι, τα χρόνια παρέρχονται και η Ροζίτα μένει γεροντοκόρη. Τα χρόνια της αναμονής, ασχολείται με την καλλιέργεια του κήπου της που είναι γεμάτος από πανέμορφα λουλούδια. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ένα σπάνιο είδος, το τριαντάφυλλο που αλλάζει. Ο Λόρκα γράφει: Πρόκειται για ένα άνθος που είναι κόκκινο το πρωί, πιο κόκκινο το μεσημέρι, άσπρο το βράδυ και μαραίνεται τη νύχτα.
Στο συγκεκριμένο τραγούδι, μελοποιημένο από τον Μάνο Χατζιδάκι, περιγράφεται η σύντομη ζωή του άνθους αυτού και οι όψεις που παίρνει στη διάρκεια μιας μέρας. Το πρωί είναι ένα κατακόκκινο μπουμπούκι, σύμβολο του δυναμισμού και του πάθους που ακόμη κι οι δροσοσταλίδες δεν το αγγίζουν για να μην καούν. Το μεσημέρι, το ρόδο έχει ανοίξει τα πέταλά του και βρίσκεται στο απόγειο της ωραιότητάς του σε σημείο που να μαγεύεται ο ήλιος και να υποκλίνεται στην ομορφιά του. Κατά το σούρουπο το χρώμα του γίνεται άσπρο, ενώ όταν πέφτει η νύχτα και τα άστρα ξεπροβάλλουν στον ουρανό, το τριαντάφυλλο μαραίνεται και φυλλορροεί.
Είναι προφανές ότι το τραγούδι αυτό είναι μια αλληγορία για το κεντρικό πρόσωπο του έργου, τη δόνα Ροζίτα που χάνει τα νιάτα και τη ζωντάνια της ενώ περιμένει το μνηστήρα της, ο οποίος δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ, αφού ήδη έχει βρει πλούσια νύφη στην Αμερική. Στο τέλος του έργου, η ηρωίδα μαζί με τη θεία της και την παραμάνα της θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το υποθηκευμένο σπίτι τους και να μετακομίσουν, ενώ μια κατακλυσμική νεροποντή θα καταστρέψει τον ανθισμένο κήπο. Ρημαγμένος κήπος, ρημαγμένη ζωή...
Πέρα από τη λειτουργία του τραγουδιού στο θεατρικό έργο, στους στίχους του απηχείται η μοίρα όλων των ανθρώπων, το εφήμερο της νιότης και της ακμής τους και ο αναπόφευκτος μαρασμός τους. Οι εικόνες, οι μεταφορές, οι παρομοιώσεις αποπνέουν τρυφερότητα και μελαγχολία, ενώ η μελοποίηση του Μάνου Χατζιδάκι είναι ιδανική. Την απόδοση των στίχων του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στα ελληνικά έκαναν ο σκηνοθέτης Αλέξης Σολωμός και ο ποιητής Άκος Δασκαλόπουλος. Εξαιρετική είναι η ερμηνεία στο εν λόγω τραγούδι από τη Φλέρυ Νταντωνάκη.
O Φεδερίκο ντελ Σαγράδο Κοραθόν ντε Χεσούς Γκαρθία Λόρκα (Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca, (Φουέντε Βακέρος, 5 Ιουνίου 1898 – Βιθνάρ, 18 Αυγούστου 1936), ήταν Ισπανός ποιητής και δραματουργός που ανήκει στη λεγόμενη «γενιά του ’27», ομάδα συγγραφέων που προσέγγισε την ευρωπαϊκή αβάν-γκαρντ με εξαιρετικά αποτελέσματα, ούτως ώστε το πρώτο μισό του 19ου αιώνα να ορίζεται ως «αργυρή εποχή» (edad de plata) της ισπανικής λογοτεχνίας.
Δολοφονήθηκε κατά το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου από αγνώστους, οι οποίοι συνδέονταν με τον εθνικιστικό φασισμό, επειδή ο ίδιος σχετιζόταν ή υποστήριζε τους Δημοκρατικούς. Το εκτελεστικό απόσπασμα αριθμούσε 12 άτομα, αποτελούμενο από αστυνομικούς, εθελοντές αλλά και κρατούμενους, τους οποίους υποχρέωσαν να διαπράξουν τη δολοφονία του Λόρκα υπό την απειλή της εκτέλεσης. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνώριζαν καν ποιος είναι αυτός που είχαν διαταχθεί να δολοφονήσουν. Ο τάφος του δεν βρέθηκε ποτέ.
Επιμέλεια-παρουσίαση: Κωνσταντίνος Καρεμφύλλης
Hold me close and hold me fast
The magic spell you cast
This is La Vie En Rose
When you kiss me heaven sighs
And though I close my eyes
I see La Vie En Rose
When you press me to your heart
I'm in a world apart
A world where roses bloom
And when you speak...angels sing from above
Everyday words seem...to turn into love songs
Give your heart and soul to me
And life will always be
La Vie En Rose
https://genius.com/
Vladimir Volegov Artist
Κόκκινα Τριανταφύλλα Για Μένα - Κώστας Καρράς Από το ομώνυμο Θεατρικό Έργο του Σων Ο'Κέιζυ, που ανέβηκε το 1974 στο θέατρο "Αλάμπρα" της Αθήνας, από τον θίασο του Κώστα Καρρά. Στίχοι: Παύλος Μάτεσης Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καρράς Κόρη αμίλητη προβαίνει Ηλιοθαλασσοδαρμένη Μαυρομαντηλού... Το κεφάλι αλαφρογέρνει Δώρο ακριβό μου φέρνει Λάμια του γιαλού... Απ' τα χέρια Της κομμένα Κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα... Η ματιά Της είναι αστρίτης Θάμπωσε ο αποσπερίτης Μη μου βασκαθεί... Δεν φοράει τζοβαΐρια Μα Της κάνω τα χατίρια Μη μου μαραθεί...
Και στον κόρφο έχει κρυμμένα Κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα...
Madame Vigée LeBrun, Portrait of Marie Antoinette, 1779
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο
Guillaume SeignacYoung Woman With a Rose
Τριανταφυλλιά - Θαλασσινός Παντελής
Στίχοι: Καλογεροπούλου Χριστίνα. Μουσική: Λουκάκης Γιώργος. Όμορφη τριανταφυλλιά μου ωχ αμάν αμάν, σ' είχα μες την αγκαλιά μου ωχ αμάν αμάν, κι από τα φιλιά μια ροδοσταλιά , πότισε τα ρούχα με μοσχοβολιά. Τριανταφυλλιά μου έλα που σε καρτερώ, και τα ρούχα που φορούσα πια δε τα φορώ. Τα κρατώ και στ' άρωμά σου παίρνω ανασεμιά πως γιατρεύεται για πες μου η αποθυμιά. Τριανταφυλλιά φιλούσα ωχ αμάν αμάν, κι απ' τα ρούχα που φορούσα ωχ αμάν αμάν, χρώμα κι ευωδιά στάζαν στην καρδιά. και έχει η φορεσιά ροδομυρισιά. Τριανταφυλλιά μου έλα που σε καρτερώ, και τα ρούχα που φορούσα πια δε τα φορώ. Τα κρατώ και στ' άρωμά σου παίρνω ανασεμιά πως γιατρεύεται για πες μου η αποθυμιά.
Roses and Lillies by Henri Fantin-Latour (1888)
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Νίκος Αντύπας Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη Άλλες ερμηνείες: Τρίφωνο Τριανταφυλλιά του κόσμου Απ' τα φιλιά που ανθίζουν - δως μου Για να ντυθεί το σώμα- να δοθεί στην πρώτη αυγή Νέοι νέοι σα θεοί όσοι αγαπούν να μην κοπούνε ακόμα Τριανταφυλλιά του κόσμου των ποιητών τα άμφια δως μου Να λειτουργούν μονάχοι οι μοναχοί Και να 'ναι η ευχή Νέοι νέοι σαν θεοί όσοι αγαπούν να μην κοπούν στη μάχη
Dante Gabriel Rossetti - Regina Cordium (1866)
Τριανταφυλλάκι -Γιάννης Χαρούλης
Στίχοι: Αποστόλης Βαλαρούτσος
Μουσική: Αποστόλης Βαλαρούτσος
Μαχαίρι με χρυσή λαβή και κοφτερή λεπίδα
ότι ποτέ δεν είχα δει σε σένανε το είδα
βρήκα τ’ αθάνατο νερό και τώρα δεν το χάνω
και απ’ τα χειλάκια σου θα πιω ποτέ να μην πεθάνω
για σένα λέω
Ψηλά στου Ολύμπου την κορφή δε λιώσανε τα χιόνια
για τη γλυκιά σου τη μορφή μου τραγουδούν τ’ αηδόνια
τριανταφυλλάκι ζηλευτό που κρύβεις το αγκάθι
αχ όποιος δε σε μύρισε έχει πολλά να μάθει
για σένα λέω
Ζωή μου τέλος μου κι αρχή κανένας δεν το ξέρει
πρόλαβα κι έκανα ευχή σαν έπεφτε τ’ αστέρι
πες το κι εσύ πως μ’ αγαπάς και κόμπο θα το δέσω
και στη φωτιά για χάρη σου ματάκια μου θα πέσω
για σένα λέω
ότι ποτέ δεν είχα δει σε σένανε το είδα
βρήκα τ’ αθάνατο νερό και τώρα δεν το χάνω
και απ’ τα χειλάκια σου θα πιω ποτέ να μην πεθάνω
για σένα λέω
Ψηλά στου Ολύμπου την κορφή δε λιώσανε τα χιόνια
για τη γλυκιά σου τη μορφή μου τραγουδούν τ’ αηδόνια
τριανταφυλλάκι ζηλευτό που κρύβεις το αγκάθι
αχ όποιος δε σε μύρισε έχει πολλά να μάθει
για σένα λέω
Ζωή μου τέλος μου κι αρχή κανένας δεν το ξέρει
πρόλαβα κι έκανα ευχή σαν έπεφτε τ’ αστέρι
πες το κι εσύ πως μ’ αγαπάς και κόμπο θα το δέσω
και στη φωτιά για χάρη σου ματάκια μου θα πέσω
για σένα λέω
Princess Maria Cristina of Naples by Elisabeth Vigée-Lebrun
Δίσκος: Τα ερωτικά (1980) Στίχοι: Pablo Neruda. Ελεύθερη μετάφραση: Λευτέρης Παπαδόπουλος Μουσική: Χρήστος Γκάρτζος Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια μικρή τριανταφυλλένια κι άλλες φορές, μικρούλα και γυμνή νομίζω πως χωράς μες στην παλάμη μου που έτσι δα να κάνω, σε σφίγγω και σε φέρνω μπροστά στο στόμα μου. Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια μικρή τριανταφυλλένια. Του έρωτά σου η ορμή μοιάζει πελάγου κύμα. Τα μάτια σου πλατύτερα απ τον ουρανό που μόλις τα μετράω και σκύβω μες στο στόμα σου τη γη για να φιλήσω. Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια μικρή τριανταφυλλένια.
A Vase of Roses - Vincent van Gogh
Μαρινέλλα – ΑΣΠΡΟ ΜΟΥ ΡΟΔΟΣτίχοι: Τάκης Μιχαηλίδης Μουσική: Χρήστος Λεοντής Ξεκίνησες πολλά πρωί ήλιος προτού να φέξει άσπρο μου ρόδο Ρόδο μου και τριαντάφυλλο ποιος θα σε ταξιδέψει άσπρο μου ρόδο άσπρο μου ρόδο άσπρο μου ρόδο Φοράς τον ήλιο στα μαλλιά την αστραπή στα μάτια πέτρα την πέτρα Πέτρωσε η βάρκα στο γιαλό και τα κουπιά κομμάτια άσπρο μου ρόδο άσπρο μου ρόδο άσπρο μου ρόδο Φωτιά να κάψει τον καημό που πήρε και ψηλώνει άσπρην ημέρα Άσπρο λουλούδι φύτρωσε κι η νύχτα γαλαζώνει άσπρη μου μέρα άσπρο λουλούδι άσπρο μου ρόδο
Roses in a Vase by Pierre-Auguste Renoir
Πηγές :
https://itzikas.wordpress.com/
https://pyroessa-logotimis.blogspot.com/
https://fineartamerica.com/
https://pixels.com/
http://www.stixoi.info/
https://scvrs.homestead.com/
Flora by Julian Alden Weir
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου