 |
| φωτ. Στέργιος Τσιούμας |
Πρόλογος
«Οι πόρτες ανοίγουν στο φως του ήλιου, στο γαλανό ουρανό, στην αυγουστιάτικη φεγγαράδα. Και οι ψυχές παίρνουν ανάσες, ανάσες ζωής. Α, το ρόπτρο! Το ρόπτρο της καρδιάς μας ας ηχήσει!», σελ. 24.
Κείμενα γεμάτα από λέξεις που προκαλούν προβληματισμό, αποκάλυψη αληθειών, ζωντάνεμα αναμνήσεων, αναβίωση εικόνων. Στην καρδιά αισθήματα χαράς, γλυκιάς συγκίνησης και ένα μικρό φόβο μπρος στα κρυμμένα που μια σειρά λέξεων τα καθιστά φανερά. Λόγια που γαργαλούν τις αισθήσεις. Τα λόγια της Αγγελικής δεν έχουν χαρακτήρα συμβουλευτικό, αλλά τόνο εξομολογητικό. Η λύση που η ίδια αποδέχεται απέναντι στο αίνιγμα της ζωής, προσφέρεται απαλά στους αναγνώστες. Τα αντίδοτα στην ασθενική ψυχή μας :η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, η ομορφιά που συνοδεύει την απλότητα, η ησυχία που τρυπώνει με κόπο στην καρδιά. Μα πάνω από κάθε γιατρικό είναι η παρηγοριά που διαδέχεται καθετί όμορφο, αγνό, καθάριο, φωτεινό, υγιές, ισορροπημένο, συνετό, ενεργητικά σιωπηλό, αγαπητικά δοσμένο.
Το βιβλίο αυτό θα λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι στις αισθήσεις σου. Απλώς θυμίσου, αναγνώστη, να το ενεργοποιήσεις και αυτό θα σε ξυπνήσει στη σωστή ώρα σου.
Όραση
«Και φύσηξε ένας άνεμος τρελός και μέσα στη βοή και στην αντάρα σκόρπισε στη γη τα φύλλα των προθέσεων. Απόμειναν γυμνά τα κλαδιά. Μόνο κάπου-κάπου λίγα μικρά, κόκκινα στολίζουν τα δέντρο της ζωής. Μοναδικά, ακέραια, αληθινά.» , σελ. 25
Διαβάζεις το βιβλίο. Οι λέξεις μπροστά σου σκηνοθετούν φαντασιακές σκηνές με αγαπημένα πρόσωπα, τοπία, αντικείμενα, εποχές. Όλα αυτά προέρχονται από ορισμένες ή αόριστες φορές. Τα εντοπίζεις σε στιγμές του παρελθόντος, του μέλλοντος ή του παρόντος. Άλλοτε οι λέξεις σχεδιάζουν τέτοιες σκηνές μπρος από αστικό φόντο ή από τόπους υπαίθριους, ιδανικούς , οι οποίοι πάντοτε ξυπνούν τον πιο ξέγνοιαστο και ήσυχο εαυτό σου. Στα αποσπάσματα αυτού του βιβλίου θα συναντήσεις τα αφράτα σύννεφα που βάφονται με χρώματα διαφορετικά ανάλογα με του δείκτες του ρολογιού. Θα ανταμώσεις λουλούδια λογής-λογής , χρυσάνθεμα, κρίνα, γιασεμιά, κλωνάρια ελιάς και στάχυα. Άνθη, φυτά που έχουν καταντήσει σύμβολα ποιητικά της ελπίδας, της νίκης, της αισιόδοξης οπτικής, του γλυκού φωτός της Άνοιξης.
Αναφέρομαι σε αποσπάσματα ικανά να σε μεταφέρουν μπρος στη θάλασσα. Μπρος σε θάλασσες φουρτουνιασμένες, κυματιστές, γαλήνιες, χειμωνιάτικες και καλοκαιρινές. Η θάλασσα συχνά αρκεί για να σου θυμίσει την κληρονομιά της αθανασίας σου και συνάμα την απροστάτευτη και ανίσχυρη γήινη πλευρά σου.Σκέψου μια θάλασσα, καθρέφτη του ουρανού, με τα λευκά γλαράκια της κοσμήματα, τον ορίζοντα ουρά του νυφικού της και τη στεριά χαλί πολύχρωμο, για να την καλωσορίζει αρχοντικά, όπως της πρέπει. Σε αυτή τη θάλασσα, φίλε αναγνώστη, ετοιμάσου να σαλπάρεις.
Ακοή
«Στα βιαστικά τικ-τακ του ρολογιού μετράμε τις στιγμές μας. Ένας ήχος απαλός, ρυθμικός κι εμείς μαζί του. Άλλες φορές απέναντί του. Μικραίνουμε ή μεγαλώνουμε, στεκόμαστε ή προχωρούμε. Στη μεγάλη μας ευτυχία γίνεται τόσος δα μικρός ήχος, στη μεγάλη μας δυστυχία, διαστάσεις θεόρατες παίρνει.» , σελ. 75
Ξεκαθάρισε, δυνάμωσε την ένταση, τέντωσε κεραίες και αφουγκράσου τους ήχους της ζωής σου. Φωνές, ψίθυροι, ήχοι φυσικοί και τεχνητοί, μελωδίες ακούν τα μάτια και το μυαλό σου καθώς διαβάζεις . Φωνές προσώπων αγαπημένων, της μάνας που σε αγκαλιάζει μιλώντας, του συντρόφου που σου ψιθυρίζει, του φίλου τις εκφράσεις οικειότητας, του παιδιού το γέλιο και τα κλάμα . Ήχοι του δάσους με όλα τα ζωντανά και τα δέντρα του. Ήχοι του ποταμού που διαρκώς κυλά, που άλλοτε στερεύει και σιωπά, μα άλλοτε ξεχύνεται στα γύρω δασικά μονοπάτια και φωνάζει. Ήχοι πουλιών που σε προσκαλούν να κελαηδήσεις όπως εκείνα σε κάθε συνθήκη ευνοϊκή ή δύσκολη. Κόρνες της κίνησης και των αστικών ανθρώπων μέσα σε δάση από τσιμέντο. Ακούσματα της νύχτας με τους γρύλλους, του μεσημεριού με τα τζιτζίκια, του πρωινού με τα αηδόνια. Ήχοι των εποχών που σου σκαλίζουν διαφορετικά σημεία της ύπαρξης, του αισθήματος, της επιθυμίας, της ανάμνησης και της προσδοκίας.Μελωδίες σιωπής που σαν παιδί παίζεις μαζί τους κρυφτό τα καλοκαίρια στο χωριό.
Όσφρηση
«Ένα κομμάτι ουρανού, η μυρωδιά του γιασεμιού, του νυχτολούλουδου, της θαλασσινής αύρας μου φτάνει, για να περάσω από το λαβύρινθο μιας θλιβερής πραγματικότητας που νοθεύει την Ιδέα.» , σελ. 23
Η όσφρηση δεν χάνει την ευκαιρία να μπει στο χορό που έχουν στήσει οι λέξεις. Μυρωδιές οικείες και αποκρουστικές οσφραίνεσαι αναγνώστη καθώς διαβάζεις. Όλα έχουν μυρωδιές. Οι λογισμοί , οι επιλογές, οι διαθέσεις, οι σχέσεις. Το άρωμα ενός Θεού προσωπικού που μιλά μέσα από κάθε αίσθηση και απλοϊκή αφορμή, μη ξεχάσεις να φυλάξεις.
Μυρίζει, λένε, και η ευτυχία! Μυρίζεις την επερχόμενη μπόρα και την στεναχώρια των αγαπημένων μόλις τους αντικρύσεις. Μυροβλύζουν οι άγιοι του Θεού. Με άλλα λόγια, μοσχοβολά ο άνθρωπος της καθαρής καρδιάς και των ταπεινών λογισμών, της ελπιδοφόρας ματιάς και της σβέλτης θυσιαστικής αγάπης. Μοσχοβολά κ’η Άνοιξη στις εξοχές, από τη μυρωδιά της αλμύρας καταλαβαίνεις πως μπήκε καλοκαίρι, σου σπάνε τη μύτη τα μελομακάρονα των Χριστούγεννων και αναμνήσεις Φθινοπώρου σου ξυπνά η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Όλα αυτά δεν σε αφήνουν να λησμονήσεις πως κάθε στιγμή σου στη ζωή κάνεις προσμίξεις και αφαιρέσεις πάνω από το μπουκάλι παρασκευής του προσωπικού σου αρώματος. Όλα όσα είσαι, λες και κάνεις θα δημιουργήσουν το άρωμα που θα μείνει στα ρουθούνια αυτού του κόσμου. Από το προσωπικό σου άρωμα θα σε αναγνωρίσει ο Νυμφίος στο επέκεινα.
Οσφρήσου αναγνώστη τα νοήματα και βάλε την κατάλληλη δοσολογία στιγμών στην παρασκευή του αρώματος σου.
Γεύση
«Κανέλα και γαρύφαλλο, πικρόγλυκες οι αναμνήσεις. Δάφνη της λησμονιάς των ματαιώσεων. Αλάτι και πιπέρι για τις αντιθέσεις.» , σελ. 124
Όλοι μας κουβαλάμε το βρέφος που ανακαλύπτει τον κόσμο, σχετίζεται με τη μάνα, νιώθει χαρούμενο. Όλα τούτα μέσα από την αίσθηση της γεύσης. Οι λέξεις αυτού του βιβλίου σαν το μητρικό γάλα και ολόκληρη την τελετουργία του θηλασμού μας φέρνουν αντιμέτωπους με αλήθειες της ύπαρξης, μας γεννούν την ελπίδα, αφυπνίζουν την αγάπη για τον εαυτό μας, για τον κόσμο, για τον άλλο και τον Θεό. Η σχέση ασφάλειας μέσα από ταυτίσεις και διαφωνίες, που επιμελώς δημιουργεί η συγγραφέας με τους αναγνώστες της, επιτρέπει να ξανανοιχτούμε σε νέες γεύσεις του μπουφέ της καθημερινότητας. Γεύσου αναγνώστη για να καταλάβεις τη χαλασμένη από τη φρέσκια τροφή. Γεύσου για να μάθεις να ξεχωρίζεις τη γλύκα απ΄ την πίκρα και να μάθεις να εκτιμάς τη δροσιά του νερού ύστερα από πολύωρη δίψα. Χάρη στη γεύση θα μπορέσεις να διακρίνεις τις θερμοκρασίες, τα υλικά, την υφή όλων των καταστάσεων, ιδεών και αισθημάτων που οι σχέσεις σου επιφυλάσσουν.
Τα αποσπάσματα αυτού του βιβλίου αφήνουν γεύση ελπίδας και χάριτος στα μυαλά και τις καρδιές μας. Έτσι ανεπαίσθητα περιγράφει η συγγραφέας την οπτική ενός ανθρώπου που επενδύει καθημερινά στη σχέση του με το Θεό. Πώς ένας άνθρωπος που έχει μάθει να συνδέεται με τον Δημιουργό του μέσω της γεύσης, να μην επιλέξει τη γεύση ως τρόπο σύνδεσης με τους γύρω του;
Επίτρεψε αναγνώστη, στο ξύπνημα της γεύσης από τις υλικές τροφές , να σου διδάξει το πώς να γεύεσαι τα γλυκίσματα και τα φαρμάκια που προσφέρει ο χρόνος.
Αφή
«Στα χέρια κρατάμε τα κλειδιά των επιθυμιών μας. Η καρδιά αγκαλιάζει τους ανθρώπους που θα περπατήσουν πλάι μας, αυτούς που χαμογελούν και φωτίζεται ο κόσμος μας, που ο ήχος της φωνής τους γεμίζει τον αέρα με μελωδίες, που οι σκέψεις τους αγκαλιάζουν ζεστά την ψυχή μας.» ,σελ. 52
Αποσπάσματα γραμμένα για να τα ψηλαφίσεις. Οι προτάσεις , οι παρατηρήσεις, τα κρυμμένα νοήματα, οι αναλογίες, οι λύσεις της Αγγελικής σου προσφέρονται σαν υλικό σώμα με όγκο, μάζα, διαστάσεις, βαρύτητα και πυκνότητα. Μπορείς να τα βαστάξεις; Και αν ναι, για πόσο;
Το σπουδαίο , όμως, είναι πως οι λέξεις γίνονται χέρια αόρατα που καθοδηγούν τα δικά σου πνευματικά δάχτυλα, ώστε να σε αγγίζουν εκείνες, να σε χαϊδέψουν ή να σου ξύσουν απαλά το δέρμα των δικών σου αναμνήσεων, αισθημάτων, φόβων και καταστάσεων που σε κρατούν ζωντανό με τη Θεία ελπίδα κατέχοντα. Όλα αυτά καθώς διαβάζεις.
Μονάχα εάν αγκαλιάσουμε τα πρόσωπα που μας πληγώνουν , εάν χαϊδέψουμε τις ενοχές που περνούν με το χρόνο πιασμένες, εάν κρατήσουμε σφιχτά τις φωτεινές αχτίδες της χάριτος που πέφτουν σιγανά στα γεγονότα της ζωής μας, θα μπορέσουμε ίσως περισσότερο να πλησιάσουμε τις ρίζες και τους σκοπούς της ύπαρξής των πάντων.
Η γνώση μέσω της ψηλάφισης θα μας πείσει για το αδύνατο. Και, όπως ο μαθητής ο δύσπιστος που ψηλάφισε τις πληγές της θυσίας του Θεανθρώπου, αναγνώρισε τον Κύριό του, έτσι και εμείς.
Επίλογος
Μιλώ για ένα βιβλίο που τολμά να σε σπρώξει στα μονοπάτια των αισθήσεων , για να οδηγηθείς στα λιβάδια της γνώσης , στην κορυφή της αλήθειας και στους καταρράκτες της χάριτος που λούζουν τις μικρές απλές στιγμές σου. Επίτρεψε, αναγνώστη, σε αυτό το βιβλίο να σε μεταμορφώσει χωρίς να έχεις τον απόλυτο έλεγχο της αλλαγής σου. Εξάλλου, οι βαθύτερες και μακροπρόθεσμες αλλαγές συντελούνται σε ένα επίπεδο μυστικό, ασυνείδητο. Στα ορυχεία της καρδιάς σου εάν δεν σκάψει , τον θησαυρό σου δεν θα βρεις.
« Η μαγική στιγμή της μέρας. Σιγά- σιγά αποσύρονται του ήλιου οι αχτίνες, αρχίζει να σκοτεινιάζει. Περί λύχνων αφάς. Ένα μικρό τέλος. Απολογισμός. Ό,τι ήταν να γίνει, έγινε. Ό,τι ήταν να μείνει, έμεινε. Σκέψεις, πράξεις, συναισθήματα. Ήρθε η ώρα να σκύψεις με προσοχή εντός. Να δεις, να καταλάβεις, να συγχωρήσεις, να αγνοήσεις.», σελ. 80
Ζάχου Γεωργία-Καλλιόπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου