ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία: Makis Bitos

Κύματα που χτυπάνε μελωδικά...

Κύματα που χτυπάνε μελωδικά,
μιλάνε για αγάπες του Αιγαίου και φιλιά,
σε όλα τα χρώματα της Αυγής,
κόκκινο, μωβ, λιλά,
τραγούδια αέρινα μιας ηλιοστάλαχτης πορφυροπύρινης εποχής.
Και τα πουλιά ελεύθεροι του ουρανού επαναστάτες,
να γλυκολαλάζουν πάνω από τα κύματα,
να γίνονται άγγελοι αληθινοί,
να χάνονται στις συννεφένιες απάτες.
Τροβαδούροι εκεί που ο θόλος συναντά την γη,
να στέλνουν μηνύματα, να βουτούν στου ουρανού το μαβί.
Τι αναμείξεις, τι φιλιά , θάλασσα, ήλιος και στεριά,
σε ένα πρελούδιο ερωτικό με το Σύμπαν για χορηγό.
Και το μπλε με το κόκκινο σε έναν χορό,
ποιο θα χορέψει περισσότερο με το πινέλο του ήλιου για ρυθμό.
Και τα πουλιά να φέρνουνε τα νέα,
από τα νησιά και τα παράλια,
στα καράβια να κάνουν παρέα.
Χαράζει στο Αιγαίο, ξυπνήστε, νέος κύκλος ξεκινά,
χτυπήστε ρυθμικά τα φτερά.
Ανοίξτε τα μάτια, ζωγραφίστε αληθινό χαμόγελο στην ματιά. 

Σιγοψιθυρίστε κόκκινα του πάθους μυστικά.
Δώστε μια μεγάλη αγκαλιά.

25-10-2017

Φωτογραφία : Κώστας Κωνσταντινίδης

Κίρκη, γραφίδα και βιβλίο.

Βρυχάται και φωνάζει,
πίνει και τρώει κάρβουνο,
βαριά αναστενάζει.
Κραυγάζει τη γη συθέμελα
και με τον Άδη τα βάζει.

Πουλιά μου γλυκολάλητα,
φτερά στου Αιγαίου τα άσπρα σπίτια,
άσπρες κουκίδες πάνω στης πέτρας την σκληράδα
και στου γαλάζιου ουρανού την αντάρα,
πετάξτε όλο και πιο ψηλά,
δώστε του αγέρα γλυκά φιλιά
και στα κατάρτια με κόκκινο κρασί,
δώστε προσευχή και αντράδα.

Βρυχάται η πλώρη
και θέλει ταξίδια μέσα στο γαλάζιο και το χρυσαφί.
Αυτή η χώρα με Δάφνη και ελιά τραβάει κουπί.
Ταξίδι εδώ και χρόνια με επικίνδυνα θεριά,
με σειρήνες και γοργόνες μυθικές,
με συμπληγάδες πέτρες να τους περιμένουν καρτερικά,
άγριες και μεθοδικές,
στήνοντας ενέδρα σε κάθε ανοιχτωσιά
και την Κίρκη να θέλει να τους μεταμορφώσει έναν προς έναν σε ζώα χωρίς ιδανικά.

Τρικλίζει το ξύλο και ο φλοίσβος τραγουδά.
Είναι το σκαρί σκληρό,
ατίθασο και δυνατό.
Η άγκυρα τυραννιέται να βρει ξηρά.
Να αγκαλιάσει τις λευκές τελείες,
με του θόλου το γαλάζιο να δώσει αγκαλιά.
Και μετά το χάλκινο , το μπρούτζινο,
το πορτοκαλί,
μάγουλο από παιδούλας ερωτευμένης,
αναψοκοκκίνισμα ζωής.
Χείλια και βλέφαρα προκλητικά,
του έρωτα της ειμαρμένης σιγολαλιά.

Και όπως κυματίζει εκεί ψηλά,
πάνω στο πιο ψηλό κατάρτι,
τα ελαφροφτέρουγα πουλιά αναζητά.
Να της δώσουν μαντάτα και χαιρετισμούς,
από όλα τα μήκη και πλάτη της γης,
από κάθε Έλληνα τους χτύπους της ψυχής τους αληθινούς.
Καμπάνες και ψωμί,
για κάθε φτωχό πάνω στη γη.
Για κάθε πόνο, κάθε δάκρυ,
κάτω από τις φτερούγες των αγγέλων,
με την Αγία τράπεζα και το ασημοκέντητο εικονοστάσι.

Λάμπουν οι τρούλοι και το μέταλλο αναζωπυρώνει,
από τις κόρες του ήλιου τέρπεται και βαλαντώνει.
Καίει, καίει και κοκκινίζει,
άγουρο αγόρι στης σάρκας την αψιθιά,
στου έρωτα το γαλάζιο
και στα ψηλά βουνά ατενίζει.
Αψέντι και μνήμη για τα παλιά,
ο άνεμος και τα πανιά καλούν για ταξίδια αλαργινά.
Αλλά η άγκυρα εκεί,
θέλει στα σοκάκια με το βότσαλο να ριχτεί.

Και ο αγέρας με τα φτερά αναζωπυρώνουν τη μνήμη,
της δίνουν ζωή,
φύσημα γερό από θύελλα καταιγιστική.
Και το σκαρί τρίζει όλο και πιο πολύ.
Τι φουρτούνα, τι καταιγίδα,
τι ήλιος να τους ξεθωριάζει τα πανιά...
Το ταξίδι συνεχίζεται με σειρήνες και αιμοδιψή θεριά
και την Κίρκη να παρατηρεί καρτερικά.
Γλυκιά μου χώρα και πατρίδα!

Βρυχάται και φωνάζει,
πίνει και τρώει κάρβουνο
για όλου του κόσμου το γαλάζιο συνταιριάζει...
Δίκαιο και καλό,
γραφίδα και βιβλίο στης ιστορίας το μερτικό.
Γαλάζιο, μπρούντζος και χαλκός
του ουρανού σφραγίδα.

27-10-2019

Φωτογραφία : Georgia Petropoulou

Αν με ρωτούσες...

Αν με ρωτούσες ένα χρώμα να σου πω γλυκέ ταξιδευτή για την πατρίδα μου, γαλάζιο θα σου λεγα!!
Γαλάζιες γλυκές πινελιές στεφανωμένες με Δάφνη και Ελιά.
Γαλάζιες ακρογιαλιές, ονειρικές, του μύθου, με χάρη και ομορφιά.

Μέσα σε ένα αργόσυρτο χορό τα Θαλασσοπούλια να παίζουν με τα κύματα και τον ουρανό.
Και οι ηλιαχτίδες να χαϊδεύουν όλη τη φύση σαν νύμφες θεϊκές και πλανεύτρες εξουσιαστικές.
Ένας Ήλιος γητευτής, αποπλανητής του νου και των αισθήσεων.
Ένα φεγγάρι θεϊκό, πάνλαμπρο και γοητευτικό.

Όλες οι αποχρώσεις του μπλε.
Να αγναντεύεις και να ηρεμείς.
Να αισθάνεσαι και να ερωτεύεσαι.
Η Ελλάδα μια Βασίλισσα γλυκιά στα γαλάζια ντυμένη,
με έναν Ολυμπο για στέμμα και στολίδια, άξια και θαυμαστά.,
τα αρχαία μνημεία της και τις διδαχές της.

Ότι και να γίνει, όσο και να χτυπηθεί η ιστορία της δεν σβήνεται.
Είναι γραμμένη στα κύτταρα της, στα βουνά της, στην παντοκράτορα θάλασσά της.
Είναι η αναπνοή, η κοιτίδα της ζωής!
Αγναντεύω και γνωρίζω και το πιο σημαντικό, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
Και το γαλάζιο πέρα ως πέρα! Να χάνεται ο νους!

31-5-2016

Φωτογραφία : Μάνος Γαμπιεράκης

Όσο και να ανθίσταμαι στα κύματα...
Όσο και να ανθίσταμαι στα κύματα,
όσο και εάν κωφεύω στα ονειροζωγραφιστά τραγούδια των σειρήνων,
όσο και εάν με χτύπησαν βράχοι μυτεροί, τυφώνες και θύελλες, καταιγίδες και δόλια λόγια,
αυτό το πηδάλιο κοντομεσής στην θάλασσα είναι σίδερο λιωμένο, λάβας δάκρυ καυτό,
που τυραννά τον ανδρειωμένο, φτερουγίζει ελπίδες,
σε ρίχνει σε βάθος αβάσταχτα απατηλό.

Τι και εάν οι ναύτες είναι δυνατοί,
οι μηχανικοί στην εμπειρία βαπτισμένοι,
ο καπετάνιος ομολογεί πως η πυξίδα έχει χάσει εδώ και καιρό την κατεύθυνση την ονειρεμένη.
Φοβάμαι αυτή την ξέρα που φαίνεται από μακριά,
μια που νομίζεις ότι κοντοζυγώνει, έρχεται όλο και πιο κοντά και μια που νομίζεις ίσως και ελπίζεις ότι είναι ένας αντικατοπτρισμός, ένα φευγαλαίο λάθος, ένας υπερτιμημένος υπολογισμός.

Και η μηχανή να σφαδάζει, εκατομμύρια δούλοι στο αμπάρι να πονούν,
τρέχει αίμα από τις πληγές εκεί που το σίδερο και το κλειδί γίνεται ένα με το κορμί....
Φοβούνται μην γίνουν βορρά στους καρχαρίες που λυσσομανούν από κάτω και στα αρπακτικά του ουρανού...
Βήχει ο ουρανός και ένα φεγγάρι ολόγιομο παρακαλά...
Να ζητήσει τι??? Λίγη σιγαλιά, γαλήνη στα πανιά και να ήταν καλοταξίδευτο αυτό το σκαρί...
Αλλά....

Οι δούλοι επαιτούν για ένα κομμάτι ψωμί,
σκλάβοι έτοιμοι να πουλήσουν και την ίδια τους την ψυχή...
Έχουν χαθεί οι αξίες, η δικαιοσύνη είναι μόνο στα γραπτά και η ιστορία πονάει, πονάει για αυτά τα παιδιά....
Αξίες, ζωή.... Ελπίδες, σχέδια....
Μέσα στο αμπάρι έχουνε κρυφτεί...
Μόνο να μην μπατάρει από το φορτίο το πολύ...
Φορτίο άδικο και παράλογο, μαζί με τα ιδανικά και χαθεί...
Μόνο βάρος έχει, βάρος στην ελευθερία και την ψυχή...

Τι κατεύθυνση να πάρω???
Τι να εμπιστευτώ???
Σε ποιο λιμάνι να ζητήσω ασφάλεια,
έχω ζωές πολλές να σκεφτώ...
Να ήταν ήρεμο το ταξίδι, χωρίς αφεντικά,
να μην είχε ζωές στα Αμπάρια, να είχε σιτάρι και αγαθά...
Και η πυξίδα να έδειχνε την κατεύθυνση κανονικά...
Χωρίς αντικατοπτρισμούς, ψέματα, προδοσίες, λάθη και υπερβολές...
Δεν φτάνει μόνο να μην ακούς τις σειρήνες,
ούτε να αντέχεις στις συνθήκες τις καταστροφικές,
θέλει να βλέπεις και πιο πέρα, στις ξέρες που φαίνονται ντυμένες φιλικές.

25-5-2018

Φωτογραφία : Makis Bitos

My sweet leaves of November...

My sweet leaves of November,
falling gentle, trembling and crawling.
Singing with the gusts of wind,
dancing with passion, giving the last kiss.
The soul of the winter wants to feel.

Hear the sound of the north wind,
calling the winter for his cold hug,
to reberth again.
Hear the drops of rain are trickling with passion , love and faith.

Oh my heart, my soul, my breath,
my whole existence, my meaning in earth...
How do you tremble and dream of the next.
And the wind does sound so loud...
He wants the rain in his hug with no bounds.

An owl is calling her soulmate
and a woodpecker is telling stories with a big tree for his glories....
See, see, the leaves of November are dancing with our dreams.

Feel, feel, love and live...
Two hearts in love, rain and wind.
Eyes from the sky, clouds and hugs till we die.
Don't you hear me??
I' m in love, leaves dancing with the drops of rain, your eternal wife.

29-9-2018