ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΑΝΩΜΕΝΗ ΑΘΗΝΑ
Στον Stephen J. Fry
Πανέμορφη όσο καμιά, δίχως λουλούδι στα μαλλιά,
με ήρωες και ρωμιοσύνη τα παιδιά σου γαλούχησες,
τη Δημοκρατία απ’ άκρου εις άκρον διέδωσες,
με τους ασύγκριτους μύθους και τη σοφία σου
λαούς καθήλωσες
και με τα κάλλη σου, τους αιχμάλωτισες.
Λίκνο πολιτισμού! Υμνήθηκες, δοξάστηκες,
μεγαλούργησες, πέθανες κι αναστήθηκες!
Αιχμάλωτη σε ηύραν, σ’ αρπάξαν τα παιδιά
απ’ τη ζεστή σου αγκάλη
κι εσύ αγέρωχη, καρτερικά, με Πίστη στέκεις
καρδιοχτυπώντας τη στερνή στιγμή
να ξανασφίξεις τα παιδιά σου πάλι.
Κι εκείνοι, που διθυράμβους εκφώνησαν στ΄όνομά σου,
ΑΘΗΝΑ, φευ, στην τύχη σου σ’ αφήσαν.
Έπεσες, χείρα βοηθείας έτεινες,
μα ουδείς, δίπλα σου έμεινε, να στολίσει
τα μεταξένια σου μαλλιά
που ηρωικά κυματίζουν αέναες θάλασσες
στους κατατρεγμένους ώμους σου.
Π’ αστράφτουν κάτω απ’ το εκτυφλωτικό φως
των καθάριων ουρανών σου
που μήτε μαβιά, μαύρα σύννεφα,
μήτε ατσαλένια αστραποβρόντια σκιάζουν.
Την όμορφη καρφίτσα της μητέρας σου
να σου στεριώσει στο γιακά,
ουδείς βόηθησε να’βρεις τα παιδιά σου
που σ’ άρπαξαν βίαια ενώ βύζαιναν
ακούοντας τους χτύπους της καρδιάς σου.
Κι όταν τα ξέφτια κρέμονταν απ’ το χρυσοποίκιλτο
φόρεμά σου κι άσμα λυπηρό μουρμούριζες
σέρνοντας τα σπασμένα τα φτερά,
για τα χαμένα τις Καρυάτιδες, παιδιά σου,
ουδείς νοιάστηκε.
Ουδείς μαντήλι άπλωσε τα μαύρα δάκρυα να σπογγίσει
κι όμως, τόσοι σε τίμησαν και σε τιμούν ακόμη
πλήθη θυσιάστηκαν για Σε,
γράψαν για τα μοναδικά χαρίσματά σου,
τα μυστικά π’ ουδέποτε απέκρυψες
αλλ’ απλόχερα διέδωσες στα πέρατα της οικουμένης
γιατί Μητέρα όλων Είσαι Εσύ, ΑΘΗΝΑ!
Τώρα, Κραυγή εφορμάται απ’ τα έγκατα της γης,
απ’ τα κύματα της θάλασσας.
Ζητά ΔΙΚΑΙΩΣΗ, όχι εκδίκηση
ό,τι και να σου στέρησαν, την Ψυχή
δε θα μπορέσουν ποτέ να την αγγίξουν,
να κηλιδώσουν τη λάμψη, την αλήθεια σου.
Η καρδιά σου, στους ύμνους του Παλαμά
και του Σικελιανού αντηχεί,
πάντα ΕΛΛΗΝΙΚΑ, για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
(Nίνα Αλέξη, «Ανίν Ιξελά» Εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2017)
✾ 〜 ✾ 〜 ✾ 〜 ✾
ΕΝΑ φιλί Ένα φιλί, μόνο Ένα, όχι οποιοδήποτε, αυτό,
που τα μάγουλα καίει, το αίμα κοχλάζει,
κόκκινους δρόμους ανοίγει, στην καρδιά οδηγεί
ιστορίες λαξευμένες με πάθος, φωτιά, αφηγείται.
Εκστατικά ακροβατώ στα μερεμέτια
του ταραχώδη, εκρηκτικού εγκεφάλου σου
στο εκκρεμές του σύμπαντός σου
μπρος στις λαίμαργες κι αβυσσαλέες ορέξεις σου,
άχορδες οι επιθυμίες σφήνωσαν, χαράκτηκαν.
Νυμφεύθηκες τον Έρωτα μ’ ΕΝΑ φιλί
που τ’ όνομά σου κεντά στο κορμί.
Χόρευες κι έσυρες και μένα στο χορό
κι ούτε που πρόσεξα τη δύση των ματιών σου.
Κόκκινο τριαντάφυλλο μου χάρισες, τα ροδοπέταλα
άνοιξε, μα αγκάθια γέννησε, δεν ευωδίασε.
Κλέφτικα τραγούδια ακούει η μέλισσα
που λαίμαργα ρουφά το νέκταρ των κρίνων
και των κρινόμενων.
Μετρώ τα φιλιά σου τα ματωμένα, τ’ αλατισμένα από δάκρυα
που κήπους πότισαν, βαφτίστηκαν με έρωτα
κι οι κερασιές γδυθήκαν, φεγγάρια να φορέσουν.
Διάσπαρτες νύχτες μοσχοβολούν το κορμί μου,
το φιλί σου έχω ντυθεί,
τα χάδια μου υφαίνεις σε τριανταφυλλένιο αργαλειό.
Ορμώμενη από μια ψυχή που εκβιάζει την αλήθεια μου
απ’ τα χαλάσματά μου, τις μουγγές λέξεις,
τα σφιχτά αφυδατωμένα, αγέραστα φιλιά,
απ΄την ασημί κοιλάδα με τις δισέντρες
θα γευτώ την Αγάπη.
Τα σώματα, μάλλινα όνειρα ζεσταίνουν,
ακοίμητα τα μηνύματά του πόθου, στάζουν,
στη μνήμη μεταγγίzονται
σκουπίδια γέμισε,να ελευθερωθεί ζητά.
Άυλα πνεύματα στον κόσμο μου. Τις ώρες δολοφόνησα,
τις στιγμές, το χρόνο σταμάτησα,
την αναπνονή που μοιραστήκαμε,
φέτες την κόψαμε μ’ Ένα στόμα, απαρνήθηκα.
Τα κατακόκκινα φτερά του έρωτα μου φόρεσες
ζεστά γλυκόλογα μέλωσαν τα μαλλιά,
ξανθές κοιλάδες με άλικα αγριολούλουδα ανθίσαν στο κορμί,
η Δονκιχωτική σου θλίψη τους χτύπους της καρδιάς σφυροκοπεί,
την αγνότητά μου πλάθει
η νύχτα μάς έμεινε πιστή όπως εγώ σε σένα
κι εσύ με λυρικότητα το ύστατο φιλί, μου κούρσεψες.
Η αγάπη μου δεν άντεξε στις αγκυλωτές σου σκέψεις
έπνιξα τον έρωτα αντιμαχώντας, εκπνέοντας φθόγγους,
ήχους, φωνήεντα, νοήματα, λέξεις.
Νύχτωσε στους χρυσοκόκκινους μελαγχολικούς αμμόλοφους
κι εγώ αστέρια, ακόμη να δω.
Θολό το όνειρο, θολή κι η μορφή, σκιές χορεούουν
σβήνουν, μία- μία ξεθωριάζουν,
αόρατη σαν ξωτικό περιπλανώμαι.
Άν ήσουν αληθινός, αν είσαι πράγματι δικός μου,
σε μια άλλη διάσταση θα σε ξαναβρώ
΄κεί που τα χιόνια ειν’ θαλασσί, οι αγάπες
δεν ξεψυχούν, δεν λυγούν στις θύελλες, στο σκοτάδι.
(Νίνα Αλέξη, «Ανίν Ιξελά», Εκδ. Αλεξάνδρεια, 2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου