ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Το χώμα και η Ιστορία είναι δικά μας; "

Το περπατήσαμε κατά μήκος και πλάτος ενώ τα αδιέξοδα δεν είχαν φυγή. Έχοντας θέα από την απέναντι πλευρά να μνημονεύουν φεγγάρια με σκέψεις ταραγμένες, εμείς ακροβατώντας σε τεντωμένο σκοινί απορώντας, στραφήκαμε στου ουρανού το βλέμμα. Γιατί να υπομένουμε αυτή την αδικία λες και ήμασταν σε κώμα χρόνια και χρόνια. Τους είδαμε ν΄αμαυρώνουν τα πάντα και οι θύελλες να μας θερίζουν συνεχώς καθώς άρχιζε η επανάσταση των καιρών. Κανείς δεν πρόβλεψε τα σημάδια τις σακατεμένες αρθρώσεις, που κουβαλάνε οι πόλεις και τότε οι γλώσσες ορθώθηκαν με γενναιότητα, στην ανταύγεια της σελήνης. " Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα ". Γιατί δεν άκουσες ουρανέ τόσο μεγάλο γένος;