ΒΑΛΕΡΙΟΣ ΝΑΤΣΚΕΜΠΙΑ (Valerio Nats ) ~ ΕΣΥ ~

Θυμάμαι...

Σαν σε άγγιζα,
ένιωθα την απαλότητά σου
να με αφοπλίζει...

Να μου δίνει το έναυσμα
να σ' αγαπώ ακόμη πιο πολύ...

Ζήσαμε μαζί...

Υποταγμένοι,
στων αισθήσεών μας τα κομμάτια.

Κομμάτια εκείνα,
που απεγνωσμένα αναζητούσαν
να βρουν το ένα, τ' άλλο.

Μόλις ενώνονταν, όλα διαλύονταν...
Κι εμείς, από τη χαρά μας,
παραδομένοι χορεύαμε σε τρελούς ρυθμούς...

Οργασμοί και ουρλιαχτά γεμάτα πάθος,
συναντιόντουσαν κρυφά...
Μαζί...

Πήγαιναν κι έρχονταν...
Ήξεραν κι έπαιζαν το παιχνίδι καλά...
Μαζί...

Το ίδιο βιολί,
έπαιζε τις μελωδίες του για καιρό πολύ...

Ώσπου, μια μέρα,
αντιλήφθηκα,
πως τα χρόνια πέρασαν...

Οι καιροί άλλαξαν...
Όλα άλλαξαν...

Μεγάλωσες...

Οι ρυτίδες,
αναπολούν την τρελή νεότητα...

Ένα ταξίδι στον παρελθόντα χρόνο...

Ένα χρόνο γεμάτο νιότη,
γεμάτο δέρματα σφιχτά...
Φρεσκοδεμένα γερά...

Το παρόν όμως,
θυμίζει, πως όλα ένα παρελθόν ήταν...

Βρισκόμαστε στο παρόν τώρα...

Ένα παρόν, γεμάτο ρυτίδες γύρω
και κάτω από τα μάτια σου...

Ένα παρόν, γεμάτο γκρίζα μαλλιά
κι εμπειρίες ζωής πολλές...

Και ξέρεις κάτι;

Σε αγαπώ ακόμη πιο πολύ...
Σε ερωτεύομαι ακόμη πιο πολύ...
Σε ποθώ ακόμη πιο πολύ...

Παρ' όλες τις ρυτίδες σου...
Παρ' όλα τα σημάδια του χρόνου...

Κι αυτό το άρωμά σου...
Το μυρίζω ακόμη έντονα...
Το νιώθω...
Δυνατό, μεθυστικό...

Βλέπεις, δεν λησμονιέται
όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Πανάθεμά το.
Ναι! Αυτό το άρωμά σου,
που πάντοτε,
σε μια ουτοπία με στέλνει...

Κάπου,
στη χώρα των
αισθήσεων και των παραισθήσεων...

Εκεί...
'Οπου ένα μου κομμάτι
ουρλιάζοντας σε διψά πολύ...

Εκεί...
Όπου ένα σου κομμάτι,
ουρλιάζοντας με διψά πολύ...

Καιρός να ξαναπαίξει το βιολί
την ίδια μελωδία...

Τι λες;

Εκείνη τη γνώριμη...

Για να ξανανιώσουμε στιγμές...
Όπως τον αναστεναγμό
που νιώθουν τα κορμιά  μας,
όταν βρίσκονται μαζί...

Και τα χέρια σφιχταγκαλιασμένα
χορεύουν ένα tango κόκκινο...
Γεμάτο εμένα κι εσένα...

Μα, ξέρεις...

Μια δόση γλύκας-πίκρας
με στοιχειώνει συχνά πολύ...

Γλύκας,
γιατί νιώθω και ζω έντονα
τα όσα περιγράφω...

Και πίκρας,
γιατί δεν συνέβησαν ποτέ...

Είσαι μικρός...
Μου ψιθύρισες μια μέρα στ' αυτί...

Τότε, που σε παρακολουθούσα
ασταμάτητα...

Τότε, που το άρωμά σου με
οδηγούσε,
στου σπιτιού σου τα μονοπάτια...

Εκεί απ' έξω,
καθόμουν κάθε μέρα...

Σκεφτόμουν τόσες φορές
να μπουκάρω μέσα...

Να έρθω να σε βρω...
Να σε πιάσω...
Να σου κάνω πράξη
τα όλα όσα είχα στο μυαλό...

Μα βλέπεις,
ήμουν τότε μικρός...

Είσαι μαθητής κι εγώ η δασκάλα σου
μου είπες μια μέρα...

Κι εγώ ως πιστός πιτσιρικάς,
πόσες φορές άραγες
φαντασιώθηκα αυτόν τον ρόλο
όλα μου τα βράδια;

Πόσες φορές ένιωσα
την παρουσία σου δίπλα
στο κρεβάτι μου;

Πόσες φορές χορέψαμε
τον χορό εκείνο,
που διέκοπτε απότομα το κουδούνι
κι ερχόταν η ώρα
να φύγω από το σχολείο;

Πόσο ευχόμουν
να μην τέλειωναν οι ώρες αυτές εκεί...
Και να χορεύουμε, συνέχεια,
το παθιασμένο μας ταγκό που τόσο
είχα ονειρευτεί...
Πόσο ευχόμουν,
να φεύγαν όλοι και να μέναμε οι δυο μας...
Μονάχοι...

Πόσο; Πόσο; Πόσο;

Και τα χρόνια πέρασαν...
Πέταξαν σαν τα χελιδόνια...

Μα...

Οι αναμνήσεις,
δεν σβήνουν ποτέ...

Αυτός ο έρωτας δεν σβήνει ποτέ...

Το όνομά σου,
δεν διαγράφεται ποτέ από τα χείλη μου...

Αντιθέτως, θα' λεγα πως
όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Όλες μου οι φλόγες μέσα μου,
το όνομά σου θα φωνάζουν...
Παντοτινά!!!

ΒΑΛΕΡΙΟΣ ©Valerio Nats 2017

Το ποίημα είναι εμπνευσμένο από την ταινία Malèna του Giuseppe Tornatore και αφιερωμένο στη Monica Bellucci.