Στα υπόγεια κλειδωμένη
μόνο στα ονειρα σχεδιάζεται η μορφή σου
ή σε παράθυρα, μισάνοιχτα φόβου
μεγαλώνεις, φυτρώνουν φτερά.
Ο κόσμος από πηλό, την απελπισία του κτίζει
τον δυνάστη λατρεύει, θαυμάζει
και την πίκρα σφιχτά αγκαλιάζει
στον μικρόκοσμο που φτιάχνει σιωπηλά
Για αγκάθια μιλά, υποκρισία,
μα ξεχνά να δει την καρδιά του,
πόσα αγκάθια μπηγμένα χωρά
Το κεφάλι κουνά, προσπερνάει,
βολικά χωρατά μασουλάει,
να ξεχνά, τα θολα του νερά.
Οι χειμώνες, του παγώνουν τις σκέψεις
τα καλοκαίρια, του στεγνώνουν αγάπες
η επανάληψη, παγόβουνα φυλά.
Μεγαλώνουμε αθόρυβα με ανία
των απολογισμών σαν έρθει η ώρα,
μία τρέλα το νου καβαλά
Τα φτερά δυναμώσανε τόσο
μπορείς και στα ύψη ν ανέβεις,
ήταν πολύ ακριβή, η λευτεριά.
Φωτεινή Ψι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου