Κάθε που φουσκώνει η θάλασσα,
η ψυχή μου κάβους λύνει να σ' ανταμώσει'
και κάθε που πλαταίνει ο ουρανός,
δεν φτάνουν δυο πανσέληνοι
να περιγράψουν το βλέμμα σου.
Φταίει εκείνη η αφέγγαρη νύχτα
που 'κλεψες το 'να μου φιλί
κάτω από μια μεθυσμένη βοκαμβίλια.
Ίσως πάλι φταίει η άγουρη καρδιά μου
που ξεμυαλίστηκε από δυο χείλη
βαφτισμένα στον δυόσμο.
Κι εκειό το μοσχοκάρφι που 'χες δαγκάσει
μου 'καψε την ανάσα κι ακόμα να δροσιστώ.
Πέρασαν τόσοι καιροί κι ακόμα τα βράδια προσμένω
το ίσως μου, ναι να βαφτιστεί
στη μαρτυρία του στεναγμού σου.
Καρτερώ, σαν ανταριάζει η καρδιά
κι εγώ σαν την αυγή στο χάδι του ήλιου
στ ' άλικο να ξαναγεννηθώ,
γυναίκα ν' ανατείλω.
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
13/8 /16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου