Σαν βλέπω το δειλινό τον κατακόκκινο ουρανό την πλάση ολάκερη να στολίζει με μιαν απέραντη ομορφιά η ευχαρίστηση μου κόβει τη λαλιά! Λέω τότε στην φύση ευχαριστώ! Σαν βλέπω στο ρόδινο πρωινό να ξεθωριάζει το μαύρο πέπλο στη νυχτιά καθώς προβάλει η «ροδόχρους» αυγή ενώ το φωτίζει με ζωοδότη ήλιο χαρωπό δίνοντας υπόσταση στον ουράνιο θόλο! Λέω στην φύση ευχαριστώ! Σαν βλέπω αυτό το άγριο κρίνο που με τίποτα άλλο δεν τον συγκρίνω να ξεπροβάλει κάθε Άνοιξη με το μυροβόλο άγγιγμα του χαιρετίζοντας την ομορφιά της ζωής! Λέω στην φύση ευχαριστώ! Σε κάθε μια μ’ ανασαιμιά σαν αντικρίζω τον ήλιο το θερμό και ας μουλιάζω μες το νερό μες την χορταριασμένη μάνα γη χαιρετώ τη βλάστηση της γης! Λέω στη φύση ευχαριστώ! Είσαι ο λόγος της δικής μου ύπαρξης με σένα παίρνω ανάσα κάθε φορά μεγάλε εσύ ζωγράφε και ποιητή της ζωής! Γι’ αυτό κι’ εγώ κάθε φορά: Λέω σε σένα Φύση αυτό το μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! «Ευδαίμων Συριανός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου