Χωρίς αυτοκίνητα με ήπιους νησιωτικούς ρυθμούς,καλές παραλίες,αλλά και γρήγορη πρόσβαση σε πιο «πολιτισμένες» καταστάσεις η Τέλενδος μπορεί να σου υποσχεθεί μερικές μέρες απόλυτης ξεγνοιασιάς,με ήλιο,θάλασσα,απίθανα ηλιοβασιλέματα,χαλαρωτικούς περιπάτους.
Τί ζητάς από τις διακοπές σου;Αυτό το ερώτημα θα πρέπει να το απαντήσεις με βεβαιότητα προτού βρεθείς στις Μυρτιές περιμένοντας το καΐκι που θα σε πάει απέναντι,στην Τέλενδο. Ζύγισε καλά τα πράγματα,υπολόγισε ότι θα περάσεις μερικές μέρες χωρίς αυτοκίνητο και τις διευκολύνσεις του. Όσο για νυχτερινή ζωή καλύτερα ξέχασέ την.Από περπάτημα όσο θες,όρεξη να έχεις! Αν αγαπάς τις μικρές καθαρές ακρογιαλιές θα είναι όλες δικές σου κι η αλήθεια είναι πως έχει αρκετές τούτη η μικροσκοπική κουκκίδα γης που κολυμπά δίπλα στην Κάλυμνο... Ό,τι καλύτερο βγάζει η θάλασσα θα το απολαμβάνεις καθημερινά, πλάι στα ψαροκάικα,χαζεύοντας απέναντι τα πολύχρωμα φώτα της Καλύμνου να τρεμοπαίζουν τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα.
Αν τα σκέφτηκες όλα αυτά,δεν έχεις παρά να βάλεις πλώρη για το νησί των σφουγγαράδων…Η μικρούλα σε μέγεθος Τέλενδος θα βρει τον τρόπο να σε μυήσει στα μυστικά της,να σου χαρίσει τα “δώρα” της,που σύντομα θα διαπιστώσεις ότι είναι πολύτιμα και καθόλου λίγα!
Info:viewsofgreece,goldengreece
Αφήνοντας πίσω μας τις Μυρτιές...
Η Τέλενδος ανήκει γεωγραφικά και διοικητικά στην Κάλυμνο,στα Δωδεκάνησα.Απέχει μόλις 5 λεπτά από το νησί της Καλύμνου(Μυρτιές),και η διαδρομή γίνεται με μικρά παραδοσιακά καραβάκια που λειτουργούν ως ταξί.Η Τέλενδος χωρίζεται από την Κάλυμνο με θάλασσα δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι διαφορετικά νησιά αλλά στην ουσία είναι ενωμένα.Το ενδιάμεσο κομμάτι βυθίστηκε από μεγάλο σεισμό.Ο σεισμός χρονολογείται περίπου το 551 ή 553 μ.Χ. Έκτοτε η βυθισμένη πολιτεία είναι ορατή σε κάποια σημεία με γυμνό μάτι από τη στεριά ή κάνοντας κατάδυση.
Η ονομασία Τέλενδος αυτής της μικρής νησίδας της Δωδεκανήσου, υποδηλώνει περιοχή (-ινδος) στο άκρο μιας μακράς λωρίδας γης (-τελ-, τέλος, πέρας). Πράγματι, ο οικισμός του νησιού έχει ακριβώς αυτή την εικόνα. Πιθανόν η Τέλενδος να είναι η αρχαία «Κέλερις». Πάντως, η ονομασία Τέλενδος, θεωρείται προελληνικής προέλευσης από τους νεότερους ερευνητές.
Σε χάρτες περιηγητών και γεωγράφων του Ύστερου Μεσαίωνα άλλοτε δηλώνεται με το όνομα “Agalia” ή “Klarus” και κάποιες φορές δε σχεδιάζεται καν. Στη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου αναφέρεται ως «Κλάρος».
Γύρω στο 1420 μ.Χ. φιλοξενείται στη Ρόδο από τους Ιωαννίτες ιππότες ο Φλωρεντινός μοναχός και λόγιος Christoforo Buondelmonti προκειμένου να χαρτογραφήσει τα νησιά του νοτιοανατολικού Αιγαίου, ο οποίος αναφέρεται στη νήσο με το όνομα Τέλενδος, τη χαρακτηρίζει ακατοίκητη, μας πληροφορεί ότι εκεί ζουν κατσίκες και πρόβατα και περιγράφει τα ιστορικά της μνημεία.
Επίσης, σε χειρόγραφο ελληνικό πορτολάνο των αρχών του 16ου αιώνα αναφέρεται ότι απέναντι από το παλαιόκαστρο της Γοργόνας (το σημερινό Καστέλλι), στη δυτική πλευρά της Καλύμνου, βρίσκεται ένα ψηλό νησί που ονομάζεται Τέλενδος.
Στα 1688 ο γεωγράφος Francesco Piazenza που χαρτογραφεί το Αιγαίο μας δίνει την πληροφορία για ύπαρξη πευκοδάσους στην Τέλενδο και δείχνει να υπονοεί ότι το νησί ήταν ακατοίκητο εκείνη την εποχή.
Η ιστορική πορεία της Τελένδου είναι αλληλένδετη με εκείνη της Καλύμνου. Από σωστικές ανασκαφές που έγιναν στο νησί συμπεραίνεται ότι ο χώρος που σήμερα είναι χτισμένος ο οικισμός κατοικήθηκε κατά την Ύστερη Ελληνιστική περίοδο, επεκτάθηκε κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο και έφτασε στο απόγειό του τα Παλαιοχριστιανικά χρόνια. Τα κατάλοιπα θεάτρου είναι το πιο σημαντικό από τα λίγα προχριστιανικά μνημεία.
Ανάμεσα στον 5ο και τον 7ο αι. μ.Χ. η Τέλενδος θεωρείται σημαντικό χριστιανικό κέντρο δίπλα στην Κάλυμνο. Σήμερα υπάρχουν ερείπια από πέντε παλαιοχριστιανικές βασιλικές, μέσα και κυρίως στις παρυφές του οικισμού.
Το έτος 551 ή 553 σεισμός έπληξε την Κω και την Κάλυμνο, ο οποίος μάλιστα περιγράφεται από τον Αγαθία Σχολαστικό.
Ο σεισμός αυτός προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές στις βασιλικές, στα λουτρά και στα κτήρια του οικισμού, καθώς και καταβύθιση πολλών κτηρίων κατά μήκος της ανατολικής παραλίας του νησιού. Ακολούθως μερικά κτίρια και ναοί ανοικοδομήθηκαν.
Στα μέσα του 7ου αιώνα ο οικισμός εγκαταλείφθηκε και οι κάτοικοι μετακινήθηκαν βορειότερα στο νησί και σε υψόμετρο περίπου 300 μ. Έχτισαν τα σπίτια τους με δεξαμενές οι οποίες διατηρούνται μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση, πράγμα που οφείλεται στην εξαιρετική ποιότητα του υδραυλικού κονιάματος με το οποίο έχουν επιχρισθεί εσωτερικά. Ο οικισμός οχυρώθηκε με τείχος προς την πλευρά της θάλασσας και κατασκευάστηκαν δύο πύλες, από τις οποίες η δυτική διέθετε πύργο για προστασία καθώς και διπλή σειρά τείχους.
Τον 11ο αιώνα, οι Τελένδιοι αποφάσισαν να επιστρέψουν κοντά στη θάλασσα και εκείνη την εποχή ξανάχτισαν τμήμα της βασιλικής του Αγίου Βασιλείου. Η διάρκεια ζωής του μεσοβυζαντινού οικισμού είναι αδύνατο να προσδιοριστεί. Μάλλον ήταν σύντομη, καθώς δεν οικοδομήθηκαν μεσοβυζαντινές ή υστεροβυζαντινές εκκλησίες στην Τέλενδο.
Ακολούθως οι κάτοικοι μετοίκισαν στην Κάλυμνο και το μικρό νησάκι ερημώθηκε για αιώνες. Στις αρχές του 20ού αιώνα εγκαταστάθηκαν στην ανατολική πλευρά της Τελένδου σφουγγαράδες,ψαράδες και ναυτικοί...
Τα σημαντικότερα πανηγύρια που γίνονται στην Τέλενδο είναι του Αγίου Παντελεήμονα στις 26/7 και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15/8.Και στα δύο γίνεται μεγάλη προετοιμασία,αρκετές ημέρες πριν, με φαγητό και γλυκίσματα που ετοιμάζουν και προσφέρουν οι νοικοκυρές, άρτους που ψήνονται σε ξυλόφουρνους και φυσικά με νησιώτικη μουσική και χορό. Επίσης γιορτάζονται η Πρωτομαγιά και ο Άγιος Ιωάννης ο Κλήδονας στις 23 Ιουνίου.
Αυτές οι αγαπημένες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά!
Φυσικό περιβάλλον:Αν και το νησί είναι άγονο και βραχώδες,με μια μόνο μικρή πεδιάδα,είναι πολύ σημαντικό,όσον αφορά το οικοσύστημά του.
Ολόκληρη η νήσος Τέλενδρος έχει ενταχθεί στο κοινοτικό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών “NATURA 2000” και αποτελεί Σημαντική Περιοχή για τα πουλιά της Ελλάδας.Επειδή το βόρειο τμήμα του νησιού δεν κατοικείται, είναι ιδανικό καταφύγιο για σπάνια είδη από θαλασσοπούλια όπως ο αιγαιόγλαρος, για να μπορέσουν να φωλιάσουν, χωρίς ενοχλήσεις.
Επιπλέον, ο μοναδικός οικισμός του νησιού που σήμερα κατοικείται από 25-30 ψυχές, έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός..
Από τα ωραιότερα καφέ που συνάντησα στα νησιά μας!
Kαι μια ιστορία Ρωμαίου-Ιουλιέτας!
"Τα παλιά τα χρόνια τα Βυζαντινά, γύρω στο 1100 με 1200 και αφού η Τέλενδος ήτανε πια νησί και ολάκερη ξεχωριστή πολιτεία με δικό της βασιλιά, ο οποίος είχε μια πανέμορφη κόρη, τη βασιλοπούλα Ποθαία. Άλλο ένα βασίλειο ήτανε απέναντι στο Καστέλλι, ένα μικρό φυσικό κάστρο μέσα στην θάλασσα πιο πέρα από τις Μυρτιές, στο οποίο ζούσε το βασιλόπουλο Ανδρόνικος.
Βαθιά, παλιά αμάχη χώριζε τον κύρη της βασιλοπούλας από τους άρχοντες του απέναντι κάστρου του Καστελιού. Καθώς η μοίρα παίζει πάντα τα δικά της παιχνίδια η βασιλοπούλα Ποθαία και το βασιλόπουλο Ανδρόνικος γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν βαθιά. Πολύ σύντομα μετά την γνωριμία τους, το βασιλόπουλο έστειλε πλούσια δώρα στον πατέρα της βασιλοπούλας και προξενητάδες, ώστε να τη ζητήσει σε γάμο. Ο βασιλιάς τότε θυμήθηκε το μίσος που χώριζε τις δυο οικογένειες και αρνήθηκε κατηγορηματικά
Εδώ «θολώνουν» ακόμα πιο πολύ τα νερά για το πώς εξελίχθηκε η ιστορία μας. Ένα είναι σίγουρο: υπήρξε μία λαμπάδα που έπρεπε να διανύσει αναμμένη την απόσταση ανάμεσα στο Καστέλι και την Τέλενδο. Είτε ο βασιλιάς το έθεσε σαν όρο στο βασιλόπουλο να κολυμπήσει από το Καστέλλι στην Τέλενδο με μια λαμπάδα αναμμένη, είτε η βασιλοπούλα ήθελε να στείλει απέναντι στο Καστέλλι μήνυμα αγάπης μέσω μιας λαμπάδας στηριγμένης επάνω σε ένα σανίδι, είτε ακόμα η ίδια η βασιλοπούλα είχε ζητήσει ως απόδειξη αγάπης από το βασιλόπουλο να κολυμπήσει κρατώντας την λαμπάδα και να της την δώσει αναμμένη έτσι ώστε να ζήσουν μαζί. Σε κάθε περίπτωση η λαμπάδα δε θα έμενε αναμμένη. Και το πιο ανάλαφρο αεράκι δεν θα άφηνε την φλόγα του κεριού να ταξιδέψει.
Μόλις είδε την φλόγα του κεριού να σβήνει η βασιλοπούλα έτρεξε προς την θάλασσα βούτηξε και πνίγηκε από την στεναχώρια της που δεν ήταν γραπτό να παντρευτεί το βασιλόπουλο. Από την απέναντι πλευρά το βασιλόπουλο μόλις συνειδητοποίησε ότι η φλόγα του κεριού είχε σβήσει προτίμησε να μείνει στην θάλασσα παρά να αντιμετωπίσει μια ζωή χωρίς την αγαπημένη του. Από τότε το πρόσωπο της όμορφης βασιλοπούλας έμεινε πετρωμένο στην πλαγιά του βουνού να μας θυμίζει πως υπάρχει τόσο μεγάλη αγάπη που να μένει αιώνια.
Ακόμα λένε πως ένα μίλι ανοικτά του Καστελιού το βασιλόπουλο κείτεται στον πάτο της θάλασσας μαρμαρωμένο ανάμεσα στα φύκια με τα μάτια ανοικτά να κοιτάει την βασιλοπούλα
Εδώ τελειώνει το παραμύθι μας. Όσοι εχούν πλησιάσει αρκετά κοντά στην πλαγιά του βουνού ξέρουν ότι είναι μια ιδιοτροπία της φύσης και ότι το μαρμαρωμένο βασιλόπουλο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα άγαλμα της αρχαίας εποχής από τον πλούτο που τα τελευταία χρόνια ανακαλύπτουμε στις θάλασσες του νησιού μας. Ο μύθος ανακατώνεται με την πραγματικότητα. Δίνει όμως δύναμη να πιστεύεις ότι μια αγνή καρδιά γεμάτη αγάπη μπορεί να χαράξει για πάντα έναν μεγάλο σκληρό βράχο, όπως είναι η όμορφη μας Τέλενδος..."
Βιβλιογραφία:"Αι Μούσαι","Μύθοι και παραδόσεις από την Κάλυμνο"
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου