Τα χρόνια μας περνούν μ’ αγωνία
τα εφήμερα λησμονούν και λησμονιούνται όμως…
μες τη καρδιά μας πάντα καίει μια φωτιά
που λιώνει το παλιό χρυσάφι!
Όλοι μαζεύουμε τα πράγματα μας τα κρύβουμε στα βαθιά απόμερα υπόγεια ενώ στρώνουμε τα κρεβάτια μας φυλακίζοντας το πουλί της καρδιάς μας! Διπλοκλειδώνουμε τις πόρτες κι’ ο απελπισμένος ήλιος μάταια προσδοκά να μπει από μια χαραμάδα να μας φωτίζει για δεν του αφήνουμε άλλη διέξοδο! Πρέπει να βγούμε στα ποτάμια να λευτερώσουμε το πουλί της ψυχής μας από τη φυλακή του! Ακόμα λίγο και το αίμα θα πήξει μέσα μας μη βρίσκοντας άλλο δρόμο να διαβεί! Ας βγούμε σύρριζα απ’ τον τοίχο… …αυτόν τον τοίχο της απομόνωσης αυτόν όπου μόνοι μας κλειστήκαμε να λευτερωθεί η δόλια μας η ψυχή! «Ευδαίμων Συριανός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου