νύχτες απόγνωσης που ο ήχος τους έγινε θρήνος
και ο θρήνος κύμα που άφησε τα ίχνη του ανεξίτηλα
στις διαδρομές της ψυχής μας.
Φωνές απ' το βάθος του χρόνου
τις κρατώ σφιχτά με τα πλοκάμια μου.
Στο βάθος μια πόρτα που στο άνοιγμά της
μας οδηγεί σε δαιδαλώδεις διαδρομές άναρχων συναισθημάτων.
Οι αντοχές μας λιποτάχτησαν στα τόσα αδηφάγα χρόνια που πέρασαν.
Βουτιά στο μόχθο της ζωής μια ψυχή που ακόμα περιμένει.
Ανάσα χαράς που μας δροσίζει η ελπίδα,
που ξεπηδά απ' τη σκιά των βράχων
ντυμένη με χρώματα ερεθιστικά ,δε συμβιβάζεται.
Οι Υπάρξεις μας ανταμώνουν στη δημιουργία,
στην ατέρμονη παράσταση που αντανακλάται στην άχνα της ζωής.
Carpe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου