κι οι δρόμοι της μνήμης δοξαριές
που δονούν και δεν σβήνουν
κι ας προσπέρασες ανέμελα
όσα δεν έπρεπε,
με της νιότης τη φωτιά
και ξεχνάς,
την πυρκαγιά του κόσμου.
Οι σιωπές μοιάζουν
με δυσοίωνα πουλιά που κουρνιάζουν
χωρίς να φτεροκοπούν, χωρίς να σαλεύουν.
Και ό,τι είναι να έρθει, θα ρθει,
μα πάμε για έναν καφέ στη λιακάδα;
σε μια πλατεία ηλιόλουστη ακατάλληλη
για απογοητευμένους;
θα είναι ό,τι χρειάζεται
για να σημάνουν οι καμπάνες πως
όσες ήττες κι αν έρθουν, η αναζήτηση
η αντιπαράθεση, ο αντίλογος,
μπορεί να γεννήσει μέσα μας ελπίδα
αν όλοι μας ενωθούμε.
Το μόνο που έχω να πω,στην κάθε ανάρτηση πονήματος μου Γεωργία μου στην αξιόλογη σελίδα του "Homo Universalis" είναι τιμή για μένα η συμμετοχή μου και σ΄ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή