Ρόδο αμάραντο,του Ερωτα,αποπαίδι
άμυαλο,που σε χαρακτήρισαν,παιδί
σα,ποιος να κατάλαβε την καρδιά σου εντέλει,
αυτοί-που σαν κι Εσένα!-δεν γνώρισαν αγάπη,τι θα πει.
Ξεστόλισες την ψυχή από τα πλουμιστά,
γυμνή,απόκληρη,αποφάσισες ντύμα με μελανά κεντήδια
βλέπεις είχες πάμπολλα ψυχής,ν απαρνηθείς τα υφαντά
χρωματιστά.
Αποφασίζοντας μια,τ' Απρίλη μελαγχολικήν Αυγούλα,με του
Χάροντα το χέρι,ν αλλάξεις τα δαχτυλίδια.
Και παραπάτησες θαμπά,σε Υπερβόρεια μέρη
να κυνηγάς τα σύννεφα,μάλωμα με τους Ισκιους
να καταγράψεις-αληθινά!-σ εκείνο Σου το τεφτέρι,
πως ψάχνεις για να Τον βρεις,ανάμεσα στους Περίσσιους.
Και τον βρήκες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου