ΖΗΚΑΚΗ ΠΕΡΣΑ "Οραματική παλίρροια "

Περασμένα μεσάνυχτα μου χτύπησε το τζάμι. Ήταν θαμπό. 
Έξω η βροχή έπεφτε αθόρυβα ίσως για να λευτερώσει τους δικούς μου ήχους,αυτούς της ψυχής μου. Είναι κι αυτές οι περασμένες ώρες που σε στέλνουν πίσω πίσω, στο μακρινό παρελθόν, μέρες που είναι.
Μισάνοιξα...
Οραματική παλίρροια
-Ποια είσαι;

-Η θύμησή σου

-και τι ήρθες εδώ τέτοια ώρα;

-Να σου πω πόσο μου αρέσει που με φοράς κατάσαρκα τέτοιες μέρες

-Ναι, γιατί πάντα λάτρευα της οδύνης τα φιλιά, αλλοτινών καιρών λέξεις, πράξεις αποκρίσεις κάποιας φούγκας του Τσαϊκόφσκι.. Κάθε τέτοιες μέρες όλα αυτά τα φοράω νυχτοήμερα.

-Και....γιατί δε στέκεσαι στις ακριβές χαρές;

-ίσως γιατί αγάπησα πιότερο τις τιποτένιες λύπες...

-Μιλούσες όμως με τις σιωπές..

-Κακή συνήθεια...
και τις παύσεις των λόγων λάτρεψα όπως ξέρεις, αλλά αυτές ξέπλενα πάντα τον απόηχό τους στα μελτέμια του Αυγούστου

-Μου φαίνεται μ' αγαπάς λίγο περισσότερο τέτοιες μέρες...άλλωστε γι αυτό είμαι εδώ τώρα. Εσύ με κάλεσες, το ξέχασες;

-Σ' αγαπώ γιατί είσαι το ψυχοστάλαγμα της ζωής μου

-Έρχομαι κι άλλες φορές όμως, ακάλεστη, και δεν μου ανοίγεις

-Είναι γιατί πάντα τέτοιες νύχτες, Χριστουγεννιάτικες, ζωγραφίζω τις αγιογραφίες μου..

-Λέω να πηγαίνω τώρα, ξημέρωσε σχεδόν με την κουβέντα.

-Φύγε, δεν σε κρατώ, μα σαν ξανάρθεις γλυκό τρικύμισμα να μου φέρεις ακούς;

Έφυγε όπως ήρθε, αθόρυβα....'Εκλεισα το τζάμι βουρκωμένη...
Ίαμβε της ψυχής μου, σ' αγαπώ! ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!