Η κρατική αναλγησία θριαμβεύει .
Το ξεπούλημα του τόπου προ των πυλών .
Κραυγές και ψίθυροι , σιωπές σκοτάδι και ντροπή .
Ένα ξωκλήσι κόντρα στον άνεμο , γέρνει ραγισμένο .
Η θάλασσα κρύβει την απελπισία της στο βυθό .
Μια προσευχή γονατισμένη αποζητάει μια εξόδειο ακολουθία .
Ένα παιδί ξενιτεμένο ο τόπος μου .
Ένας λυγμός κρύβεται στα φύλλα του υάκινθου .
Η νύχτα παραδίνεται στο σκοτάδι προδομένη και απαθής
Το καλοκαίρι αντιστέκεται , ντροπιασμένο .
Αποζητάω ένα απάνεμο λιμάνι .
Πορεύομαι ξυπόλητη πάνω σε σπασμένα γυαλιά , με σπασμένη πυξίδα και χωρίς προορισμό .
Το Αιγαίο θρηνεί .
Το αγέρι οργισμένο έσπασε , κομμάτιασε το κατάρτι της ψεύτικης ελπίδας .
Σε τούτη την μοναξιά της πόλης , όλο το καλοκαίρι φροντίζω γιασεμιά ...
Φυτεύω κατακόκκινα τριαντάφυλλα στην άσφαλτο .
Κοινωνάω με τα δάκρυα της πατρίδας μας βουλιαγμένης στην προδοσία .
Δεν αντέχεται άλλο τόσο ομίχλη στην ψυχή .
Απελπίστηκα .
Κάθισα στο πεζούλι της μνήμης και έκλαψα ...
© Santina Konstantinidou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου