ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ "Τα Χριστούγεννα της Ελπωρής"

    

Πηγή φωτογραφίας -
http://dihx3.deviantart.com/art/Christmas-solidarity-344321360

    Τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι από τα πιο δύσκολα για ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Τα τραπέζια για αρκετές οικογένειες θα είναι φτωχά, το φως στα κεριά λίγο και το χαμόγελο κάποιων παιδιών στεγνό.

Η «Ελπωρή» είναι ένα βλαστάρι του παιδικού ονείρου που πάει στην πέμπτη δημοτικού. Ένα μικρό κορίτσι με μάτια σαν τη θάλασσα γαλάζια και μαλλιά πυρόξανθα. Ένα πλάσμα αγγελικό που ομορφαίνει τον κόσμο. Ένα άνθος ριζωμένο στις ρωγμές της πέτρας, που καρτερεί όπως κάθε παιδί τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή. Να έρθει η χαρά σαν τη ψιχάλα για να διαλύσει το μαύρο σύννεφο και να φανεί ο ήλιος.

Φέτος το σκέφτεται, αν θα πρέπει να γράψει ή όχι γράμμα στον Αϊ Βασίλη, γιατί τις δύο προηγούμενες χρονιές που έγραψε, δεν πέρασε από το σπίτι της και πληγώθηκε…

Η Ελλάδα ζει πλέον σε συνθήκες «ακήρυχτου πολέμου». Η ανεργία, η ανέχεια, η φτώχεια δείχνουν το πρόσωπό τους στους άδειους δρόμους της πόλης. Υπάρχουν σπίτια που και οι δυο γονείς δεν έχουν δουλειά. Παιδιά που δεν θα πάρουν κανένα δώρο, που θα κάνουν γιορτές δίχως φως και που δεν θα ούτε φαγητό…

Η ζωή γκρεμίζεται. Η κοινωνία τσακίζεται κάτω από τις ερπύστριες της φτώχειας. Η αγάπη ψάχνει για εθελοντές, όπως έψαχνε άλλοτε ο Διογένης τον άνθρωπο, που τιμά το όνομά του. Που αγωνίζεται για το δίκαιο και που κρατά τον ουρανό ψηλά για να χωρέσει να περάσει ο συνάνθρωπός του. 

Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι διαφορετικά για πολλούς: Για γονείς που δεν θα μπορέσουν να δείξουν τα αισθήματα τους. Για παιδιά με προδομένες προσμονές και για ξεχασμένους από το Θεό ανθρώπους.

Οι «μαχαιριές» που δέχθηκε η κοινωνία την τραυμάτισαν βαριά. Πόνεσε, μάτωσε, και τώρα που αιμορραγεί δεν υπάρχει ούτε γάζα…

Το ποιοι φταίνε, μέρες που είναι, δεν είναι της ώρας να το πούμε. Εκείνο που πρέπει να σκεφθούμε είναι πόσοι από εμάς είμαστε και στην πράξη Χριστιανοί. Πόσοι από εμάς, τώρα που η ζωή βρίσκεται στην κόψη του σπαθιού, είμαστε αληθινοί συνάνθρωποι. Τώρα που έχουν «αγριέψει» οι καιροί και η ζωή προσπαθεί να σώσει την αξιοπρέπειά της…

Η Ελπωρή πήρε τελικά την απόφαση να γράψει γράμμα στον Αϊ Βασίλη. Η ελπίδα εξάλλου σπάνια παλιώνει. 

«Καλέ μου Άγιε Βασίλη, θέλω να μου φέρεις ένα μολύβι κι ένα σβηστήρι. Ειδικά το σβηστήρι το θέλω πολύ για να σβήνω τα λάθη που κάνω, γιατί μουντζουρώνω τα τετράδιά μου και μου φωνάζει η μαμά. Την βλέπω όμως μετά να στενοχωριέται και μου ραγίζεται η καρδιά. Ξέρω πως την έδιωξαν από τη δουλειά και δεν μπορεί να μου τα πάρει….

Μια ασήμαντη σταγόνα ζωής η «Ελπωρή» στις φλέβες του σύμπαντος κόσμου. Ένα τρεμάμενο αστεράκι στην ανοιχτή αγκάλη του ουρανού, κρατά την ελπίδα της κρυφή και περιμένει… 

Η κατάσταση στη χώρα είναι τραγική. Είναι σκληρό να ορίζουν άλλοι την τύχη σου. Να κρατούν στην παλάμη τους το ριζικό σου. Να ζωγραφίζουν με τα χέρια τους τη λύπη σου. Κι είναι διπλό το άδικο, όταν αυτοί που σου στερούν το φως, είναι οι ίδιοι που με όχημα την ψήφο σου ανέβηκαν στα αστέρια! 

Ο Θεός είναι Αγάπη, λέει η Γραφή. Το «αγαπώ» στην έμπρακτή του έκφραση έχει μεγάλο βάρος στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Και που, αν δεν μπορούμε να το σηκώσουμε ολόκληρο, ας κρατήσουμε το πρώτο και το τελευταίο γράμμα της λέξης κι ας τα ενώσουμε μαζί για να σχηματίσουμε το ρήμα «άω» που στ’ αρχαία ελληνικά σημαίνει φυσώ, πνέω.

Ας κάνουμε τούτη την πνοή ανάσα για εκείνους που την χρειάζονται, γιατί: «Ο το του Θεού θέλημα ζητών και ποιών, εκείνος φιλόσοφος, λόγο έχων έμπρακτον και πράξιν ελλόγιμον». Και κυρίως για όσους ένα μεγάλο μέρος από τα όσα έχουν, είναι πληρωμένο με τον κόπο και το φόρο των αδύναμων της κοινωνίας….

Νίκος Κωνσταντινίδης