ΠΟΛΥΚΡΕΤΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ "Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ Ο ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ"

Σα χτες, θυμάμαι, πίσω-απ’ τον πάγκο, να-επισκευάζεις

και στα παπούτσια, με το σφυρί σου, σόλες να βάζεις.

Θυμάμαι-ακόμα κείνη την κόλλα που τα κολλούσες

μα και το δέρμα πού ’παιρνες μέτρα για τις πατούσες.

Μικρό παιδάκι ήμουνα τότε κι όσο μπορούσα

τα εργαλεία πάνω στον πάγκο τακτοποιούσα.

Τα χρόνια φύγαν, το τσαγκαράδικο άδειο μένει.

Παιδί δεν είμαι, αλλά η μνήμη πίσω σε φέρνει.

Κι όταν δουλεύω και εκτιμάνε το έργο μου-όλοι,

ανατριχιάζω όταν με λένε «Μαστρομανώλη».

Είναι τιμή μου να με φωνάζουν με τ’ όνομά σου.

Όσοι σε ξέραν τη θύμισή σου δε θα ξεχάσουν.

Μανώλης Ι. Πολυκρέτης