Κι αν σου μιλώ με λέξεις
ανασερμένες απ’ τα βάθη του καιρού
είναι που σε βαθύ πηγάδι ακοίμητο το μάτι του νερού που αντηχά σε κάθε τρίξιμο του μάγγανου της δίψας
Κι αν σου χτυπώ στη νύχτα
με δάχτυλα τραχιά καταμεσής την ξώπορτα της λήθης
είναι που μέστωσε η όχερη τους ρόζους του αλετριού και τα σταβάρι μάργωσε το κλείδωμα της ζεύλας του ξερό στο κάωμα της μέρας
Κι αν σου χαλώ με σκόνη
το σύννεφο της αναπνιάς στο πύργωμα του ήλιου
είναι που το θρινάκι βάρυνε το μάλαμα στους κύκλους τ’ αλωνιού και τ’ άχερο λαμνοκοπά στο φύσημα του αέρα
Κι αν το λαχάνιασμα ένιωσες
μια τόση δα στιγμή του ήλιου που βουβά βασίλευε στης απλωσιάς το χρώμα
είναι που μάτωνε στο χάϊδεμα και στο φιλί του ρόδου που μια για πάντα εμπουμπούκιασε άνοιξε εμύρισε εστέναξε κι εχάθη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου