Περπατάω στους έρημους δρόμους .
Ακολουθώ τις φωνές των παιδιών .
Κρατάω σφιχτά στο χέρι μου
ενα ματσάκι δάκρυα ,
... δεμένο με λυγμούς .
Ο δρόμος είναι για το ταξίδι .
Το ταξίδι ...
Αναμασάω τη λέξη ταξίδι και κλαίω .
Χάσκει μπροστά μου ένα πέτρινο παρόν .
Θυμώνω με τον ουρανό .
Κρύβω σε μια χαραμάδα αλήθειας τη βροχή …
Βλέπω το φως , μες την σιωπή να δραπετεύει .
© Santina konstantinidou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου