Εδώ και αρκετό καιρό δεν μπορώ να γράψω τίποτα. Είχα αρχίσει να ανησυχώ μπας και στέρεψε η αστέρευτη έμπνευσή μου, ευτυχώς για εσάς όχι. Απλά με έχει ξεπεράσει η πραγματικότητα και που να τα βάλεις μαζί της.
Περπατάς στο δρόμο (όποτε στο επιτρέπει η ψυχολογία σου) και βλέπεις εικόνες απείρου κάλλους, βέβαια τις βλέπεις αν θες να τις δεις, όπως επίσης τις βλέπεις όπως θες εσύ, πχ βλέπεις έναν άστεγο, μπορείς να τον πεις τεμπέλη, μαλάκα, επαγγελματία ζητιάνο, άτυχο, ξεδιάντροπο, αναξιοπρεπή ….. ότι θες τέλος πάντων. Μετά σταματάς στο φανάρι έρχεται ο αραπάκος να σου καθαρίσει το τζάμι που είναι χάλια γιατί δεν δουλεύουν οι υαλοκαθαριστήρες επειδής δεν έχεις λεφτά για σέρβις. ξεφτιλισμένε, πάγαινε από κει που ρθες …. αυτός φταίει που δεν έχεις λεφτά για σέρβις, ότι θέλει ο καθείς άλλωστε δημοκρατία έχουμε.
Πάλι εκτός θέματος είμαι (σιγά τα αβγά ….. εδώ ήμουνα εκτός θέματος στις πανελλήνιες). Ναι … στρατευμένη τέχνη…. <Με τον όρο «στρατευμένη τέχνη» χαρακτηρίζουμε συνήθως τα έργα που έχουν ολοφάνερα στρατευθεί στην υπηρεσία ενός συγκεκριμένου πολιτικού στόχου.>…… .
Μάλιστα…….. δηλαδή υπάρχουν πράγματα σε τούτη την ζωή που δεν είναι πολιτικά? Ας πούμε ο έρωτας δεν είναι πολιτική πράξη? Δεν καθορίζεται σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο που ταυτίζεται με τις όποιες πολιτικές κυριαρχούν ‘η που εναντιώνεται σ’αυτές?
Δεν καταλαβαίνω τίποτε …. αυτός που μιλάει για επανάσταση είναι στρατευμένος, ενώ αυτός που μιλάει για αισθήματα δεν είναι? Μα η επανάσταση δεν πλημμυρίζει συναίσθημα και τούμπαλιν?
Κάποιος θα πει …. στρατευμένος είναι αυτός που εξυπηρετεί κάποια ιδεολογία ….. μα υπάρχει κάποιος χωρίς ιδεολογία? Ιδεολόγος δεν είναι ο φασίστας? Ιδεολόγος δεν ειν ο νοικοκύρης? Ιδεολόγος δεν είναι ο πολύς που δεν καταδέχεται να μιλάει για ψωμί και τον απασχολούν τεράστια πνευματικά θέματα? Ιδεολόγος δεν είν αυτός που γράφει άρλεκιν για να φάει? Ιδεολόγος δεν είναι αυτός που τεχνίζει για να πουλήσει μούρη?…. Ολοι ιδεολόγοι είμαστε.
Οταν ήμουνα 5 χρονών είχα ερωτευθεί την Άννα Μαρία του Κωκού …. αφού ήταν κούκλα, φόραγε μαργαριτάρια, την είχε βγάλει φωτό ένας γαμώ τους φωτογράφους, ήταν κρεμασμένη στο ντουβάρι σε περίοπτη θέση στη κάμαρα της γιαγιάς …… τι να κάνω ο άμοιρος? εγώ φταίω? Αμαν αυτός ο έρως δεν ειν πολιτική ,τι σκατά είναι?
Δηλαδή ρε μάστορα όλο για επαναστάσεις πρέπει να μιλάμε? Θα ρωτήσει κάποιος ……. Κατ αρχάς δεν υπάρχει πρέπει, ότι γουστάρει ο καθένας κάνει, είπαμε, δημοκρατία έχουμε. Απλά μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως γίνεται ένας ευαίσθητος να καβλώνει με μια ωραία γυναίκα και να μη καβλώνει με έναν που πεινάει, πως γίνεται να καβλώνεις με φιλοσοφίες και να μη καβλώνεις που βρωμάει ζωντανό πτώμα τριγύρω. Αλλά δεν βαριέσαι…. περί κάβλας ουδείς λόγος.
Μα ρε φίλε μιλάμε για την ομορφιά ενάντια στην ασκήμια των καιρών …. θα πει κάποιος άλλος …… Ναι μα ξεχνώντας την ασχήμια ή κρύβοντας την δεν πρόκειται να την ομορφύνεις ποτές. Ο μόνος τρόπος να γίνουμε όμορφοι είναι να δούμε κατάματα την ασχήμια μας να βάλουμε δίπλα κάτι όμορφο μπας και του μοιάσουμε, άμαν το όμορφο είναι μονάχο του μπερδεύεσαι και νομίζεις ότι το χτικιό σου ειν ακαταμάχητο.
Τέλος πάντων, εγώ θα συνεχίσω να μιλάω για την αθλιότητα και για πράγματα μικρά γιατί μέσα στα άθλια μικρά και τιποτένια μερικές φορές γεννιόνται κάτι τεράστια και πανέμορφα, άσε που εκτός των άλλων, ….. δημοκρατία έχομεν.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://anorthografies.net/archives/2376
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου